Liek en Saar in Maleisie

Zondag 8 maart 2009

We hebben een heel druk programma bedacht voor vandaag en besluiten om even lekker te beginnen met een beetje ontspanning. Een uur lang worden we heerlijk Indiaas met Ayuverdische middeltjes gemasseerd. Super chil, alle spiertjes weer lekker los.
We springen op de scooter en crossen weg. Wanneer we onderweg een Ashram zien van de ‘Art of Living’ stoppen we en nemen we binnen een kijkje. We worden opgevangen door een vriendelijke man die ons uitlegt wat de Ashram doet en geeft ons een geschenkje mee. Weer op de scooter en op naar de hugging mother in Amritapuri. Wanneer we de Ashram binnenlopen zien we torenhoge flats rondom een grote tempel met heel veel mensen in witte gewaden. Er hangt een heilige sfeer en automatisch beginnen we tegen elkaar te fluisteren. We lopen naar de International Office en registreren onszelf. We krijgen een kamer toegewezen in een van de grote flats op de tiende verdieping, waar we op een prachtig uitzicht worden beloond. Er staat maar 1 bed in de kamer, maar een matras is zo geregeld en Saar slaapt gewoon lekker op de grond. Om 5 uur melden we ons voor een rondleiding. Een vlotte Nederlandse verteld ons over het leven in de Ashram (in totaal wonen er meer dan 2000 mensen) en waar we alles kunnen vinden. We eindigen de tour op het strand waar tientallen mensen aan mediteren zijn. Wijzelf kunnen niet echt mediteren omdat we continue blijven denken aan de dingen die we nog moeten regelen (we hebben namelijk besloten om naar Maleisie te gaan en we moeten dus snel de scooter verkopen). De zon is onder gegaan en we gaan naar de tempel waar heel veel mensen bijeen zijn gekomen om samen te zingen. We gaan helemaal op in het hypnotiserende gezang en voelen ons uber spiritueel. De liederen duren echter wel heel lang en na een tijdje vinden we het saai en hebben we honger. Na het zingen kunnen we meteen met ijzeren borden en een lepel in de rij gaan staan voor ons eten. We krijgen een smak rijst en een kwak groente prut en het voelt alsof we in de gevangenis zijn.

Maandag 9 maart 2009

Om 4.00 uur worden we wakker van het prachtige gezang van de Ashram en het gejubel van de moskeen om de Ashram heen. Liek staat voor zonsopgang op om te mediteren op het strand, Saar slaapt nog een beetje uit. Liek kan niet mediteren met al die mensen om zich heen en komt snel terug om Saar op te halen om naar een yogales te gaan. We strekken onze spieren, zweetdruppels lopen over onze voorhoofden, en helemaal opgekikkerd zitten we anderhalf uur later aan het gevangenis ontbijt, precies hetzelfde als gisteravond. Terwijl iedereen om ons heen zich klaar maakt om te werken in de Ashram, snieken wij er tussen uit om treintickets te kopen naar Chennai (vanwaar we naar Kuala Lumpur zullen gaan vliegen). We proberen ook de scooter te verkopen. We gaan de straat op en overal vragen we aan de mensen of ze onze scooter willen kopen. Het blijkt heel lastig te zijn want mensen proberen ons op te lichten en uiteindelijk begint het ook nog te regenen. Helemaal aan het einde van de dag komen we een vage vent tegen die Saar apart neem en zegt dat we met iets illegaals bezig zijn. Dat is echt grote onzin en snel sjeesen we weg. We rijden snel door maar de man haalt ons in en het blijkt dat hij zelf de scooter wil kopen. Hij wappert een flink pakket geld onder onze neuzen, maar we vertrouwen de vent voor geen meter en willen onze lieve scooty voor geen goud bij hem achter laten. We vluchten weg, terug naar de Ashram. Om 21.00 uur staan we klaar voor ons gevangenismaal. We voelen ons een beetje schuldig dat we aanschuiven zonder spiritueel bezig geweest te zijn, maar smikkelen desalnietemin van de lekkere maaltijd.

Dinsdag 10 maart 2009

We slapen lekker uit terwijl we liggen te luisteren naar het 1000 keer herhalen van de naam van de Hugging Mother Amma. Om 9 uur staan we klaar voor ontbijt. We worden een beetje nerveus aangezien we Amma nu toch snel gaan ontmoeten. We lopen terug naar de tempel waar verschillende belangrijke personen de boel al aan het dirigeren zijn. We gaan zitten op een stoel en kijken naar de honderden mensen die zittend op de grond of een van de plastic stoelen al aan het mediteren zijn. De spanning is duidelijk voelbaar. De zenuwen nemen toe. En dan is het 11.00 uur, gaan er deuren open en verschijnt Amma. De mensen om ons heen buigen, kijken blij, gelukkig, fluisteren haar naam en staan met hun handen gevouwen voor hun gezicht. Amma wordt door haar begeleiders naar haar stoel gebracht. Terwijl ze zich een weg door de menigte baant, schudt ze hier en daar wat handen van mensen die zich vervolgens op de knieen laten vallen om de vloer te kussen. Een mannelijke stem klinkt door de speakers die ons vertelt dat we de ogen moeten sluiten en bewust moeten worden van onze ademhaling. Adem in, adem uit, etc. Stilte omringt ons. Heilige hoofden met gesloten ogen richting Amma. Na een kwartiertje gezamelijk mediteren neemt Amma het woord en behandelt ze wat brieven die ze ontvangen heeft. Ze maakt veel grapjes en regelmatig ligt het publiek in een deuk. Wanneer Amma met wat kinderen aan het spelen is, vertaalt de meditatiestem wat Amma allemaal gezegd heeft en begrijpen wij de wijze levenslessen van Amma ook wat beter. De hele ceremonie duurt 2 uur. Dan is het tijd om te lunchen. Binnen no time is de tempel veranderd, staan alle mensen in lange rijen te wachten tot Amma hun een gezegende maaltijd heeft gegeven. Ook wij staan in een rij en mogen een bord van Amma aanpakken. Het geeft ons best een beetje merkwaardig gevoel. We eten met ons allen en aan het einde van de lunch wil Amma wat moppen horen omdat lachen goed is voor de spijsvertering. Wat een leuk mens! Na de lunch stappen we snel in weer een nieuwe rij. Het huggen gaat beginnen!
Bloednerveus, pompend hart. Dit hele gedoe zorgt voor veel spanning! We worden door de begeleiders goed in de rij gezet, tassen en scherpe voorwerpen worden verwijderd, zweethoofden worden afgeveegd, we worden op onze knieen gedwongen en voor we het weten liggen we tegen de zachte borst van Amma gedrukt. Een stevige arm om ons heen geslagen, een kus op ons oor en het gefluister van wat worden en het is alweer voorbij. Licht in ons hoofd en trillend op onze benen laten we de gebeurtenis eens goed tot ons doordringen. We zijn van mening dat Amma een hele speciale vrouw is en als iemand graag naar een guru toe zou willen, we haar zeker zouden aanraden. Wij hebben er echter geen nodig en dus pakken we snel onze spullen in. We vinden op de kamerdeur nog een briefje met daarin de vraag of we ons zo snel mogelijk willen melden om te helpen met werken in de Ashram... gelukkig dat we gaan :) Voor we gaan, geven we nog wel even de scooter weg. Aangezien we hem niet voor een goede prijs konden verkopen, leek het ons een puik plan om de Ashram er blij mee te maken. De scooter wordt voor een mooi project gebruikt. Arme mensen in de buurt krijgen van Amma geld om een eigen business op te starten en de scooter zal voortaan een handig vervoermiddel zijn om de business te kunnen promoten. We laten de Ashram achter ons en stappen in een riksaw. We stappen over op de bus. We lopen naar het station en stappen in de trein. Dit is zwaar vermoeiend allemaal! We missen scooty! In de trein maken we snel de bedjes klaar en vallen op het zachte gedender in slaap.

Woensdag 11 maart 2009

We komen aan in Chennai. We gaan meteen op weg naar een shoppingmall om de Lonely Planet van Maleisie te kopen (missie mislukt) aangezien we verder helemaal niets van het land af weten. We vliegen pas om 2.00 ’s ochtends en om de tijd een beetje te doden besluiten we naar de bioscoop te gaan waar we naar Slumdog Millionaire kijken. Het Indiaase publiek lacht en juicht mee, wel vervelend dat ze hun telefoons niet uitzetten.
We bezoeken nog even een internet cafe waar Saar snel de koele lucht van de ventilator inpikt en Liek vervolgens zit te stikken. Met de bus gaan we naar de airport toe. We zijn er natuurlijk veel te vroeg, mogen eigenlijk nog niet naar binnen toe. Wij vinden dit grote onzin en beginnen een beetje ruzie te maken met de security mannen. Als dit niets helpt gaan we demonstratief met boze gezichten op een bankje vlak voor de bewakers zitten. Ze krijgen de zenuwen van ons en aangezien ze niet nog 3 uur tegen onze gezichten willen aankijken, mogen we uiteindelijk toch naar binnen toe. We wachten 4 uur, maar de tijd vliegt voorbij aangezien het publiek zeer vermakelijk is en we steeds nieuwe gezellige indiers naast ons hebben zitten. We checken in, gaan door de security en moeten vervolgens nog eens 3 uur wachten. Liek dommelt met mond open en kwijl op kin in slaap. Om 2 am mogen we eindelijk het vliegtuig in. Riemen vast en opstijgen maar, alleen nog even wakker worden voor vliegtuigsnack en doorsnurken tot in Maleisie.

Donderdag 12 maart 2009

3.5 uur vliegen en 2.5 uur extra tijd (tijdverschil) later komen we aan op het super de luxe airport van Kuala Lumpur. Saar is hier in october 2007 nog geweest en kent nog wel de weg (we verdwalen prompt). We kopen een Lonely Planet en drinken een kopje koffie om de even de tijd te nemen om de route te bepalen. Goh, het blijkt regenseizoen te zijn. We pakken de bus naar KL centrum om daar de bus te nemen naar Kuala Selangor. We nemen een schattig hutje in een nationaal park. Doodmoe en supervies na al het reizen, dus snel douchen en een middagdutje doen. Om 7 uur gaan we een hapje eten. We willen naar de toeristentrekker van deze plaats gaan (vuurvliegen kijken), maar de taxi erheen is heel duur. We bellen een jongen op die we in de bus hadden ontmoet en hij wil ons wel een lift geven. We worden opgehaald met een relaxte auto en naar de rivier gereden, waar de vuurvliegjes in de struiken langs de rivier aan het smikkelen zijn van de kennelijk lekkere sappige groene blaadjes. We stappen in de boot en samen met vriend en de kapitein genieten we 45 minuten lang van de sprookjesachtige knipperende lichtjes onder de mooie twinkelende sterrenhemel en bijna volle maan. Vriend zet ons vervolgens braaf thuis af. We spelen nog met wat aapjes en luisteren op onze bedjes naar donder en kijken naar de felle verlichting van het bliksem.

Vrijdag 13 maart 2009

We hebben de wekker extra vroeg gezet zodat we met zonsopgang wakker worden. Kennelijk hebben we ergens verkeerd gerekend met het tijdsverschil, want uiteindelijk maakt een bewaker van het park ons wakker. We schieten snel in onze kleren en wandelen het park in. Al snel zien we de eerste aapjes, mooie vogeltjes en heel veel muggen. Sluipend door het park om zo weinig mogelijk lawaai te maken, ontwijken we lianen, struikelen we over boomwortels, klimmen we in uitkijk torens, lopen we over vlonders in mangroven, zien we een kruising tussen een kikker/vis (groot beest), over spannend hang/touw bruggetje, spotten we 2 wegzwemmende krokodillen, lopen we dwars door spinnewebben heen en zien we nog veel meer aapjes. Een prachtige ochtendwandeling in de natuur zonder ook maar 1 ander mens tegen te zijn gekomen. Wat een rust vergeleken met het altijd en overal drukke India!
We checken uit en pakken de bus. We zitten lekker onderuit gezakt en kijken naar buiten. We zien heel veel palmbomen, goed georganiseerde steden, weinig mensen, schoon, lekkere geuren, groen en o zo rustig. We zien Chinese tempels, Islamitische moskeen en Hindu tempels. Vrouwen van top tot teen gesluierd en dames in hempjes. Heel grappig die verschillende culturen door elkaar. Na een lange busrit van 4 uur komen we aan in Lumut, de kustplaats vanwaar we naar het eiland Pankor gaan. We boeken de Ferry van 16.15 uur varen pas om 17.00 uur weg. Zucht... Op het eiland aangekomen pakken we een taxi die ons naar de andere kant van het eiland brengt. We nemen weer een schattig hutje in een gezellig hostel en gaan Maleisische lekkernijen uitproberen Als toetje hebben we een bananenpannekoek die we oppeuzelen op een schommel op het strand. Uitzicht: ondergaande zon. Leven is mooi!

Zaterdag 14 maart 2009

We slapen heerlijk uit en eten van een ontbijtbuffetje met noodles, vlees en inktvisringen (voor nog geen 2 euro). We zien mooie vogels met grote snavels en een 1.5 meter grote hagedis achtige langs de kant van de weg. We relaxen op een prachtig wit zandstrand omringd door palmbomen en met een mooie blauwgroenige zee. We werken goed aan de bruinheid en zien een kwal. ’s Avond komt de regen met bakken uit de lucht. We schuilen voor de tropische regenbui en spelen een maleisisch spelletje in de hostel. Het was weer eens een heel ontspannen dagje, goed voor het budget. Dit is waarschijnlijk de eerste dag dat we onder / binnen ons dagelijks budget zijn gebleven. We gaan het vieren met een lekkere duren wijn. Ha ha... grapje!

Zondag 15 maart 2009

De wekker gaat belachelijk vroeg (05.15 uur). We kleden ons aan en lopen brak naar buiten. Buiten aangekomen is er nog totaal geen leven. Dat betekent ook geen taxi's. We scharrelen wat rond en balen. De eerste boot gaan we al missen. Plots komt er een auto aangereden en we houden hem aan. Een schattig Moslimvrouwtje biedt ons aan naar de ferry te rijden. In de ferry vraagt ze ons mee te rijden naar haar geboortedorp, wat voor ons een eind in de goede richting is. 2 uur rijden we kletsend langs dorpjes, bergen en jungle. Soraya wil dat we haar familie ontmoeten. We rijden een klein dorpje, temidden van bergen in jungle, in en komen aan bij een gigantisch huis.
We worden opgewacht door haar man, dochter, schoonzoon en drie kleinkinderen en worden uitgenodigd voor het ontbijt (sardientjes met roti). De mensen zijn zo gastvrij. Soraya kan ons eigenlijk niet laten gaan voordat we haar geboortedorp hebben gezien. Met een paar woorden wordt iedereen aan het werk gezet. Een auto wordt klaargemaakt en dochter, schoonzoon en Soraya rijden ons van plek naar plek en vertellen ons uitgebreid en vol trots over hun cultuur. We zien een Moskee en prachtige paleizen van vroegere sultans. Na een uitgebreid afscheid worden we bij het busstation afgezet en pakken de bus naar Taipur.
In Taipur aangekomen lopen we naar de ietwat saaie tuinen waar de stad bekend om staat. Liek klaagt over rugpijn, is moe en heeft gigantische honger. Saar ergert zich aan Liek en loopt hard door. Gezellig! De aapjes die rondscharrelen in de tuinen vrolijken ons op. We raken maar niet uitgekeken op de aapjes! We sjokken de tuinen uit en rennen het eerste restaurant binnen. Binnen snelt er meteen een vrouw naar ons toe en worden we verwelkomd door het gegiechel van 30 grijze, oude mannetjes. We krijgen uitgebreid te horen wat er voor lekkers er hier te eten is en als we onze bordjes vol hebben geschept krijgen we ook nog extra bordjes met dingen die we echt nog moeten proeven. De rekening betaalt de aardige dame.
Tonnetje rond ploffen we in de bus op weg naar Georgetown. We lopen door de door Chinezen overgenomen stad en laten ons verwennen met een voetmassage, terwijl we naar een Chinese soap op t.v. kijken.


Maandag 16 t/m woensdag 18 maart 2009

Liek en Saar maken een stadswandeling. Dat betekent: vloeken, tieren, zuchten, zeuren, hongerlijden en ergeren. Na 16 tempels en moskees hebben we Georgetown dus wel gezien, pakken onze tas en reizen naar Lankawi.
Ferry, bus, bus, ferry en we zijn op het eiland. Lekker uiteten en luisteren naar life muziek. Overdag heerlijk luieren op het stranden we bezoeken een gezellige club. We doen een dansje, maken heel veel vrienden en rusten nog meer uit op het strand.

Donderdag 19 maart 2009

De wekker weer uber vroeg gezet, want vandaag trekken we weer verder. Een taxi, boot, bus & bus later zijn we aangekomen in Kaki Bukit, vanwaar we bekende grotten gaan bekijken. We melden ons bij een kantoortje en krijgen een super heldere uitleg over hoe het allemaal werkt en wat we moeten doen. Wij verstaan echter geen Maleis en hebben dus geen flauw idee wat hij allemaal zegt. Het enige dat we begrijpen is dat we om 12.00 uur klaar moeten staan. Zo gezegd, zo gedaan. Wanneer we ons weer, met vragende hoofden (opgetrokken wenkbrauwen) melden bij de balie worden we naar boven toe gestuurd. Blijkt dat we een ritje met een treintje gaan maken. Wat spannend! Stoer nemen we achterin plaats en kijken toe hoe het treintje de bergen in verdwijnt. De smalle tunnel verbreed zich na zo’n 5 minuutjes en we komen aan bij een oude tinmijn. We hebben 20 minuten de tijd om de mijn te verkennen, waar we snel gebruik van gaan maken. Met het treintje terug naar het kantoortje waar we dit keer worden doorverwezen naar een andere kant. We komen uit bij een vrolijk riviertje, vol met picknickhuisjes en leuke bruggetjes. Hele families zitten (gesluierd en al) lekker te poedelen in het frisse water. We maken een wandeling in het mooi gebied, langs de rivier en door een donkere grot heen. We bekijken super oude bomen met ingewikkelde lianen, zien weer wat aapjes en worden lek geprikt door de muggen. Als het goed is bevinden we ons niet in een malariagebied (toch?). Het begint een beetje te regenen en we schuilen in een tent, genietend van een lekker Maleisisch buffet. We schrikken ons een hoedje als een hele dikke rode duizendpoot over de tas van Saar loop, dit tot grote hilariteit van de andere restaurant bezoekers. We maken plannen voor de rest van de dag. We wilden eigenlijk naar een nationaal park in de buurt om nog meer grotten te bezoeken, maar het park is moeilijk te bereiken want er is geen openbaar vervoer en een taxi erheen kost een fortuin. We overleggen even met een aardige man die ons verteld dat we best een lift kunnen regelen. Het park ligt namelijk tegen de grens met Thailand aan en af en toe rijdt er wel eens een Thai langs op weg naar zijn huis. Vol goede moed slaan we de goede weg in en lopen we over de 10 kilometer lange weg, dwars door de bergen te zuchten en te steunen. Wanneer er eindelijk een auto langskomt, steken we de duimpjes op en springen op de achterbank. In de auto zit een aardig stel en vrouwtje lief deelt lekkere vruchtjes uit terwijl we babbelen met mannetjelief . De rit vliegt voorbij en we worden gedropt bij het visitors centre. We schrijven ons in, krijgen schone lakens, bestellen een grottour met gids, worden op 2 scooter naar het midden van de jungle gereden waar we bij een hutje worden gedropt. We frissen onszelf wat op en om half 4 staan we in gemakkelijke kleren in in geleende rubberen schoenen klaar voor de tocht. We worden begeleid door een aardige gids en een 16 jarige vriend van de gids. We volgen ze over een spannend jungle paadje, diep en hoog de jungle in. We moeten goed opletten waat we onze voeten zetten, want tussen de vochtige bladeren krioelen honderden bloedzuigers. Zo ver mogelijk wiebelend in de lucht proberen ze zichzelf vast te zuigen aan onze kennelijk erg sappige enkels. Regelmatig lukt het een van de griezels en gillend en gruwelend slaan wij de vieze vriemeldingen van ons af. Na een flinke klim rusten we even uit om op adem te komen en onze voeten te checken. Liek heeft een bloedzuiger die voor geen goud afscheid wilt nemen en de gids moet komen om het leuke tweetal van elkaar te scheiden. We worden ook weer flink gestoken door de muggen, dus snel door naar de grot!
De gids geeft een zaklantaarn en we gaan op pad. Als echte stoere grotverkenners lopen we achter de gids aan. We vinden het toch wel een beetje spannend. Helemaal als er een mega grote dikke pad het looppad aan het blokkeren is. Saar neemt een sprintje langs het grijs/groene dikke ding, terwijl Liek zich bukt en een kus op de vrattige bek drukt... helaas geen prins. De tocht is spectaculair. We kijken vol bewondering naar alle staligtieten en mieten, proeven van het kalkachtige water (mag je niet drinken, krijgen je stenen van in je maag), griezelen bij het zien van spinnen, zingen een slaapliedje voor een luie slang. De wandeling brengt ons van hele grote ruime ruimtes naar hele kleine nauwe inhammen. Krekels springen voor ons uit en mini visjes/garnalen zwemmen in de plasjes water. We moeten ons op handen en voeten laten vallen, glijden op onze buiken door de modder en gebruiken touwens om diep af te kunnen dalen. Wanneer we ergens naar een kikker aan het kijken zijn, komt er een hagedis aangekropen. De gids schrikt en beveelt ons om snel terug te lopen. Het is namelijk een bijthagedis met eng giftig gif! We maken ons uit de voeten en schriken van het gepiep en gefladder van wel honderden vleermuizen, inc 1 albino. De grot stinkt hier verschrikkelijk en vol afschuw glibberen we door de vleermuizen poep verder. Aan het plafond hangen duizenden mini draadjes van zo’n 5 cm lang, een speciaal soort grot spinneweb. Na 3 uur ploeteren zien we eindelijk weer het daglicht. Wat een verademing! We slaan de modder, vleermuizenpoep en spinnewebben van ons af en lopen op onze tenen om de bloedzuigers niet wakker te maken, terug naar onze hut. We stoppen bij een schattige waterval en nu heeft Saar ook het bloed over haar enkel lopen na het verwijderen van een bloedzuiger. Jakkes! Als we weer terug zijn in onze hut gaan we snel wassen om alle dingen weg te spoelen. We zijn de enige toeristen in het parken behalve de geluiden van krekels, vogels en af en toe een aap is het hier doodstil. Rond 8 uur beginnen onze magen te rommelen en maken we ons zorgen of we wel wat kunnen eten, maar gelukkig horen we al snel een scooter aankomen. Onze gids brengt ons een heerlijke rijstmaaltijd, meloen en een thermoskannetje koffie. Wat is dit heerlijk survivalen! Extra veel muggenspray en lekker vroeg naar bed: dromen over deze grappige grotdag.

Vrijdag 20 maart 2009

Na een nacht in ons uppie in het park te hebben geslapen worden we stijf van de spierpijn wakker. Met tas en al lopen we een trail door de jungle waarna we weer op de lege weg naar Thailand staan. Een auto nadert na twee minuutjes, wij steken onze duimen omhoog en de auto stopt. Een politieagent wil ons wel een lift geven in zijn super stoere snelle racecar. Wanneer wij vertellen hoeveel we van de omgeving genieten rijdt hij nog een extra rondje waar we vanaf een viewpoint uit kunnen kijken op Thailand. Aangezien de politieagent net klaar is met werken moet hij nog even douchen en wachten wij in zijn huis. Plots loopt er een volgezogen bloedzuiger over het tapijt. Wij gillen en speuren ons lichaam af. Liek is de pineut en gruwelt van haar bloedende teen. Goor!!!!!!! Het blijkt niet onze lucky day want buiten aangekomen is Saar haar slipper kwijt. Na even speuren vinden de slipper in tien stukken gekauwd op de stoep. Dank je wel politieagenthond! Saar haar barvoets verder aangezien dit het enige schoeisel was dat ze meebracht uit Nederland.
We rijden in een uur naar Kangur waar we samen met meneer de politieagent een ontbijtje nuttigen en met de auto alle winkels in de stad afrijden op zoek naar slippers. We nemen afscheid en wachten op de bus naar Alor Estar.
De bus laat even op zich wachten en wij shoppen nog even een rondje door de stad. Terug bij het busstation zitten we te wachten totdat we erachter komen dat we de bus voorbij hebben laten rijden. Dat betekent weer een uur wachten. Ja dag! Liften dus...
Hoewel het onze liftervaring deze ochtend erg positief was voelen we ons nu wat onwennig. In de drukke stad zoeken we naar een geschikte plek om onze duimen in de lucht te steken. Als we bij een benzinestation staan te liften en tientallen auto’s voorbij schieten voelen we ons echt voor lul staan. Gelukkig stopt er na een paar minuten een grote witte auto. Een jonge knul, Mo, vindt ons er een beetje zielig bij staat en biedt ons een een lift aan. In de airco kunnen we weer even bijkomen van het avontuur. We rijden in anderhalf uur naar Alor Setar en Mo zet ons af bij het busstation. Hij biedt ons aan zijn werk voor die dag te cancelen om ons rond te kunnen rijden. Dat klinkt goed! We kopen kaartjes voor de nachtbus en stappen weer in. Mo vertelt ons over de geschiedenis van Maleisie, de verschillende culturen en het leven in Maleisie. Uren vliegen voorbij terwijl wij kletsen en mooie landschappen van rijstvelden, strand en bergen aan ons voorbij glijden. We worden getrakteerd op een overheerlijke lunch van garnalen, vlees en heerlijke groenten. In de loop van de middag worden we weer keurig bij het busstation afgezet vanwaar we de nachtbus naar de oostkust nemen.

Zaterdag 21 maart 2009

In de vroege ochtend worden we wakker en stapt iedereen uit. Huh..., wij moesten er toch eerder uit dan de eindbestemming. De buschauffeur is vergeten ons te waarschuwen en we moeten dus 2 uur terug reizen. Mmm... Als we 3 uur later met een bootje op een bountyeiland met helderblauw water worden afgezet zijn we onze “grote” zorgen gelukkig alweer vergeten. We doen moeite om een kleefduitser van ons af te schudden door eerste een half uur de vogels van het eiland te bestuderen. Het lukt! We mogen op zoek naar een hotel. We vinden een idylisch hutje aan het strand. En dan... relaxen!

Zondag 22 maart 2009

We gaan op snorkeltour. Het is hier ontzettend mooi. Het water is zo helder dat je vanaf de boot de bodem van de zee kan zien en dus ook honderden zeevisjes ziet zwemmen. We snorkelen tussen gekleurd koraal en zoeken naar haaien. We vinden black tipped sharks en komen ook nog wat blue tipped mantarays tegen. Enkele zeeschildpadden zwemmen een rondje om ons heen terwijl wij ons druk maken om kleine bijtvisjes. We lunchen in een vissersdorpje en halen ons spaans op door met onze spaanse tourgenoten te praten. De dag vliegt voorbij. Terwijl we aan het eind van de dag een biertje drinken horen we twee luid klinkende stemmen. Dat moeten Nederlanders zijn! We proberen het tweetal af te luisteren, maar al snel hebben ze ons door en zetten we de avond met z’n vieren luid voort.

Maandag 23 maart 2009

We ontbijten met onze Nederlandse vrienden Marcel en Edwin en verlaten het eiland om 12 uur (wat later dan gepland). We worden gewaarschuwd dat het moeilijk zal zijn vervoer te regelen, maar uiteraard trekken wij ons eigen plan. Wij zijn Liek en Saar en wij kunnen alle problemen aan! In de boot blijkt dat we de Lonely Planet vergeten zijn. Handig! Aan wal blijkt er inderdaad geen bus meer te rijden en begint de korte nachtrust zijn tol te eisen. Na wat geleur, zonder resultaat, belandden we depressief in een restaurant. Elkaar aankijken zorgt al voor irritatie. We zwijgen dus en wachten 3! kwartier op ons eten. Wanneer we het eindelijk naar binnen schuiven wordt er ineens een kopje soep op tafel geschoven. Een gezellige chinese “opa club” lacht ons vriendelijk toe en wil ons de locale specialiteit laten proeven. We smikkelen de soep op en raken aan de praat. De opa’s halen ons uit het diepe dal door ons een lift aan te bieden. Het te bereiken treinstation blijkt nog eens verder te zijn dan we hadden gedacht en pas 2 uur later probeert 1 van de chinezen een ticket naar het National Parc voor ons te regelen. De tickets zijn uitverkocht. Maar voor de chinezen is dat geen reden voor paniek. We krijgen namelijk een kamer in hun huis aangeboden en zullen de volgende morgen om 5 uur bij het treinstation worden afgezet. We mogen tijdens ons verblijf geen cent betalen. De middag is goed verzorgd. Terwijl de ene Chinees ons vermaakt met gezellige praatjes, houdt de andere deuren voor ons open en zorgt de laatste voor een verse kopjes thee. In de avond gaan we uit eten en worden verwend met Fish en Chips. Bij het eten moeten we verplicht Heineken drinken en terug in het huis vallen we doodmoe, maar met verwarmde harten van al deze gastvrijheid in slaap.

Dinsdag 24 maart 2009

Al onze chinese opavrienden staan om 4.40 uur klaar om ons uit te zwaaien. We krijgen van cateringchinees nog wat cakejes toegestopt en stappen om 5 uur de trein in. Na een slaapje genieten we van het landschap dat aan ons voorbij glijdt. Na 5 uur naar een dicht junglelandschap met kleine dorpjes en grove bergen te hebben gekeken komen we aan bij de haven vanwaar we een boot pakken naar het National Parc. Aan het eind van de middag begint het te plensen en checken we in, in een dorm. We gaan vroeg naar bed om onze spieren klaar te maken voor een flinke jungletocht.

Woensdag 25 maart 2009

Met take-away-noodles en liters muggenspul trekken we de oudste jungle van Zuid-Oost Azie in. We vragen advies bij het infocentrum. De canopywalk en een km. of 20 lopen lijkt ons een goed idee. De man is het met ons eens. De canopywalk doet Liek verstijven. De touwbruggen waarover je ter hoogte van de boomtoppen de jungle bekijkt wiebelen eng en lijken oneindig lang. Een halve kilometer lang bekijken we de jungle van bovenaf en genieten we van het prachtige uitzicht en de indrukwekkende boomtoppen met gigantische lianen, waarna we aan de hoofdwandeling beginnen.
De tocht begint avontuurlijk. We kruipen berg op en berg af. Leuk! Met touwen glijden we over stenen en helpen we elkaar om over rivieren te komen. We griezelen van de bloedzuigers die onze benen beklimmen aangezien we op onze slippertjes lopen, maar stoer schieten we ze van ons af. Wanneer we wat moe beginnen te worden schiet de band van Saar haar slipper los. Ze repareert het geval met een elastiek, maar moet het om de 20 meter opnieuw reparen. Dan raken we ineens de weg kwijt. Het pad lijkt op te houden en we zien geen vervolg. Langs een steile wand, zich vasthoudens aan de wortels van bomen waagt Liek haar leven om het vervolg van het pad te kunnen vinden. Saar haalt ondertussen haar benen open door de bovenzijde van de berg te bekijken en vindt het pad terug. We worden wat stiller en helemaal als we 10 minuten later 2 mensen tegen komen, die ons vertellen dat we ongeveer op de helft van de heenweg zitten. Zwijgend zwoegen we verder terwijl de bloedzuigers aan onze tenen bungelen. Vaak ontbreekt het ons aan adem en ook het water begint op de raken. Liek ervaart zelfs weer eens een keer een bijna doodervaring (Luc, houd je nog wel bij hoeveel dat er inmiddels zijn?).
Als het begint te regen, aan het eind van de middag, komen we aan bij een lodge, midden in de jungle, vanwaar we een taxiboot terug naar het basiskamp kunnen nemen. We hebben nog maar 10 kilometer afgelegd. De boot is belachelijk duur, maar wij zwaaien meteen met onze flappen om maar uit deze jungle, deze hel, te kunnen vertrekken. Hoe heeft die man van het infocentrum in hemelsnaam kunnen denken dat 20 kilometer zwoegen in een natte jungle, op slippers, tussen de bloedzuigers een goed idee is??
’s Avonds ontmoeten we Marcel en Edwin weer die ons verblijden met een heerlijk glaasje witte wijn. We vertellen onze avonturen en uit respect voor onze ontberingen beloven de jongens de tocht ook te gaan lopen ( NOT!)

Donderdag 26 april 2009

We kloppen nog even bij onze nederlandse vrienden op de deur om afscheid te nemen en stappen vervolgens om 8 uur op de bus. Aangezien we nog maar een paar daagjes hebben in Maleisie en we bij lange na nog niet bruin genoeg zijn, besluiten we om lekker te gaan liggen luieren op het strand. Na flink wat uren rijden komen we aan in Cherating. Het plaatsje ligt in the middle of nowhere en is angstvallig stil. Met onze Lonely Planet in de hand struinen we de diverse hostels af, op zoek naar wat gezelligheid, maar stoelen op veranda’s zijn opgestapeld, spinnewebben hangen voor de ramen en geen tourist te zien. We balen als een stekker want hadden echt gehoopt op een leuke laatste beachplaats, en draaien ons (zonder het strand nog maar gezien te hebben) om en lopen terug naar de bus. Ellendig nemen we de andere opties door en lamlendig wachten we op onze bus. Op een gegeven moment beseffen we hoe verwend krengerig we bezig zijn en we geven elkaar een schop op onze konten om als de wiedeweerga terug te keren naar het super schattig dorpje. We checken in bij een leuk hostel en krijgen een eigen schattig chaletje. Na een lekkere roti Chennai duiken we onze bedjes in, wel stiekem hopend op wat mini wondertjes.

Vrijdag 27 april 2009

Lekker vroeg liggen we op het verder verlaten strand. We laten ons niet kisten en elke 20 minuten nemen we een duik in de zee, drogen we op, draaien we van onze buiken op onze ruggen (of andersom) en smeren we ons met zonnebrand in. Liek heeft een beetje de kriebels en paradeert over het strand, terwijl Saar zich verdiept in een spannende thriller. Wanneer de zon te heet wordt gaan we schuilen in een strandtent waar we meteen een biertje aangeboden krijgen. We worden vrienden met de eigenaar van de bar (One) en zijn vrienden en relaxen de rest van de middag in de schaduw. Liek zeurt al 13 maanden over windsurfen, en 1 van One’s vrienden geeft haar les. Vallen en opstaan, plonsen en spetteren en Liek trotseert de wilde golven van de Zuid Chinese Zee. Saar besluit ook actief te doen en galoppeert op een mooi bruin paard over het vlakke strand de horizon tegemoet (een vriend van One sjokt naast het paard en met de teugels in zijn hand vermoeid puffend mee). Kapot frissen we ons aan het einde van de middag op om in de avond terug naar de bar te gaan. Saar duikt de keuken in voor een kookles van de vrouw (Ani) van One, terwijl Liek haar sociale kunsten tevoorschijn tovert en de rest van het gezelschap met goeie grappen entertaint. Het bereidde voedsel is heerlijk en ongeveer 20 man (allemaal goede vrienden en 2 andere toeristen) schuiven aan. We doen gezamelijk de afwas en drinken een biertje. Om 00.00 uur is Solo (weer een vriend van One) jarig, en volgens traditie slaan we eieren op zijn hoofd kapot en werpen we met meel naar hem toe. Wit bepoederd snijdt Solo vervolgens de taart aan, maar in plaats van hem op te eten begint er een groot taart gevecht. Al snel zit iedereen van top tot teen onder, en nemen we een duik in de zee om schoon te worden. Het is super gezellig en pas heel vroeg duiken gaan we terug naar ons leuke chaletje. Wie had gedacht dat het zo’n feest zou worden?!

Zaterdag 28 april 2009

Lichtelijk brakjes worden we wakker en zuchtend en steunend begeven we ons naar het strand, waar het alleen uit te houden is in het koele, heldere water. Zwetend doen we kleine dutjes, tot we verkoeling zoeken in de bar. We worden weer uitgenodigd voor dezelfde avond, maar we zijn te moe, nemen een –noodle-met-gebakken-ei-take-away- en liggen om half 10 alweer te dutten.
Zondag 29 april 2009
Voor dag en dauw zijn we alweer begonnen met het bruinheidswerk. We kunnen maar een half dagje van de zon genieten, want we vliegen overmorgen weer terug naar India en we willen KL ook nog zien (ofwel, we moeten shoppen!!). We gaan nog eevn langs de bar om een laatste drankje te doen en om afscheid te nemen van onze lieve vrienden. Ze willen echter niet dat we al gaan en bellen verschillende instanties om erachter te komen hoe laat de eerste bus de volgende dag gaat. Wij kunnen niet beslissen, maar besluiten rond half 6 dat het te laat is om nog te vertrekken en we plakken er nog een avondje aan vast. Als Liek nog even op de vliegtickets kijkt, komen we erachter dat we overmorgen nog helemaal niet vliegen. We vliegen pas op woensdag! Helemaal blij met deze extra dag trakteren we onze vrienden op een biertje en zij trakteren ons op hun beurt op een rondje waterskien in de rivier. Tussen de mangroven en in het zoete water zitten we omstebeurt op de surfplank en met enorme vaart sjeesen we stoer in het rond. De rest van de tijd genieten we van wederom een speciale avond vol lekker eten, bijzonder aardige mensen, leuke gesprekken, muggen en vallende sterren.

Maandag 30 april 2009

Na een lekker ontbijtje is het tijd om afscheid te nemen van Cherating en haar lieve bewoners. We krijgen een lift en worden gedropt bij het busstation. Wat zijn we blij dat we donderdag niet rechtsomkeert hebben gemaakt. We bussen naar KL toe en komen laat in de middag aan. Even een rehearsal rondje shoppingmall en vroeg naar bed, want morgen begint het echte werk!

Dinsdag 31 april 2009

Om 8 uur staan we in de rij om tickets te bemachtigen voor de Petronas Towers, en om half 11 staan we op de enorm hoge brug in het midden van het gigantische bouwwerk te genieten van het grandioze uitzicht. Maar niet al te lang, want we moeten kleren inslaan! We rennen van shoppingmall naar shoppingmall, verzamelen tassen vol kleren en schoenen, verbazen ons over de achtbaan in Times Square Shopping Centre, eten snel een gebakken rijst, en rusten uit met onze voeten in een bad vol vissen die de dode huidcellen van ons af knabbelen. Na een massage sjeesen we door naar Chinatown, wimpelen horloge-, parfum-, t-shirt-, en prullen verkopers af en komen uiteindelijk uitgeput om 23.00 uur weer aan in ons hotel.

Woensdag 1 april 2009

Veel te vroeg naar onze zin gaat de wekker en laten we ons na een snelle douche door een taxichauffeur naar het vliegveld rijden. We geven onze laatste centjes uit in de Burger King en bij de chocolade winkel en voor we het weten zitten we met kleef kiezen hoog in de lucht. De vlucht verloopt soepel en komen aan in Chennai. Met kakkerlakkenspray worden nog snel de bagageruimtes boven onze hoofden ingespoten, maar de eerste bruine vriend is al snel gespot. De inmiddels bekende Indiaase geur dringt bij het openen van haar deuren het vliegtuig binnen, en de Indiers krioelen zowat over elkaar heen om naar buiten te komen. We pakken een trein en blinde mensen, kreupele mensen, stinkende mensen, kruipende mensen, zingende mensen, oude mensen en (expres) mismaakte mensen stappen bij elke halte in en uit om geld te komen bedelen. Het landschap dat aan ons voorbij trekt is eveneens ongelooflijk deprimerend. Het gescharrel van mensen en dieren in de ladingen vuilnis, de armoedige hutjes langs de kant van de weg, de blote babytjes in de armen van de smoezelige moeders; we hebben het allemaal al een keer gezien en toch hebben we weer last van een cultuurshock. Het leven hier is zo onbeschrijflijk anders!! We brengen de rest van de dag voornamelijk door in het internetcafe en schrijven dit verhaal, want we moeten wachten op de 30 uur durende trein van 22.45 uur die ons naar Mumbai zal brengen. We kunnen niet wachten.... ;)

En dan nog een laatste mededeling:
Omdat we hebben ervaren dat alle Maleisen zo gastvrij zijn, hebben we al onze vrienden verteld dat als ze ooit naar Nederland willen komen, wij voor onderdak zullen zorgen. Aangezien wij niet in het bezit zijn van een huis, hebben we daarin gerekend op jullie medewerking. Alvast vriendelijk bedankt!