Liek en Saar oog in oog met een poema

Vrijdag 11 april 2008

Om half 7 worden we wakker van het getimmer onder onze kamer. We proberen het te negeren maar om kwart voor 7 is het getimmer nog niet opgehouden. Dan klopt de eigenaresse van het hotel op de deur om ons te wekken en ons te voorzien van een paar heerlijke stukken watermeloen. Om half 10 pakken we de bus richting Sierpe. In Sierpe vragen we in een restaurant naar ene Jorge en zeggen dat we vrienden zijn van Federico (die we gisteravond in het restaurant hebben ontmoet en die ons heel veel tips en namen van vrienden heeft gegeven, om ons verder te helpen). Jorge helpt ons aan een kapitein die ons naar El Drake zal varen. Terwijl we wachten op het vertrek, spreekt een man ons aan en nodigt ons uit om morgen naar zijn boerderij te komen, waar hij een feest geeft. Drank, eten en accomodatie worden gratis geregeld. Saar vraagt heel zinvol wie er komen. Alleen mannen... misschien toch niet zo´n goed idee dan!
De boottocht naar El Drake is ongelooflijk mooi: groene bergen, palmbomen, kleurige bloemen, vogels en vlinders. Omdat we nergens hebben gereserveerd, laten we ons afzetten bij het ´centrum´ van Drake. Terwijl alle andere mensen in de boot blijven zitten, moeten wij in een baai, met onze tassen, van boord zo de zee instappen. Saar gaat bijna onderuit met tas en al. Wadend door het water lopen we richting het strand waar een optocht van kinderen met trommels en vlaggen ons verwelkomen. We vinden een heel coole slaapplaats. Het is een tent met overkapping en het heeft uitzicht op de pacific ocean. We informeren bij de touristinformation naar tours en prijzen. Er zijn hele gave dingen te doen zoals dolfijnen kijken, walvissen spotten, paardrijden en een tocht naar Corcovado park, maar alles is te duur. Leuk hier! Bedankt Federico. We gaan morgen zelf wel op zoek naar beesten! De rest van de dag chillen we in de hangmat op onze veranda en genieten we van ons bijzonder mooie uitzicht.

Zaterdag 12 april 2008

We hebben onze redder in nood gevonden in de vorm van de zoon van de hoteleigenaar, Erik genaamd. Hij had gisteravond aangeboden om ons een mooie waterval te laten zien. We staan om 6 uur op. Om 7 uur staan we, met onze boterhammen net achter de kiezen, klaar en moeten nog een half uur wachten totdat Eric zover is om te gaan. Hij was gister wezen stappen en heeft een beetje last van een ochtendhumeur. Braaf lopen wij achter Erik aan. We volgen hem door vieze modderige paden en glibberige gladde lanen. Als we het dorp achter ons hebben gelaten, genieten we nog even van een schitterend uitzicht, maar stappen dan echt de jungle in. Vannacht had het geregend en het resultaat is te merken. Regelmatig moeten we ons aan lianen vastgrijpen om niet uit te glijden en Erik, de gentleman, rijkt ons zijn hand aan om ons te helpen met de zompende modderhellinkjes. Maar de tocht is prachtig. We dwalen al snel van het pad af en met onze hoofden in de nek en de oren gespitst, loeren we naar de toppen van de bomen, om daar mooie vogels te spotten. We besluiten de tocht verder door de rivier af te leggen en ploeteren door het hoge water naar de waterval toe. We zijn er helemaal alleen met alleen het gekletter van het water en het getjilp van de vogels op de achtergrond. OP de terugweg beginnen we een beetje te klieren. Lekker met water spetteren, je kent het wel. Maar wat begon als een onschuldig watergevecht, eindigde in een angstaanjagend bloedbad. In het heetst van de strijd, toen het serieus spel werd en het niet meer om water maar om modder ging, haalde Annelieke uit doodsangst en puur uit zelfverdediging flink uit en stompte Saar recht in haar gezicht. Bloed in haar linker wal en een blauw-paars oog als resultaat. Erik bekijkt het allemaal hoofdschuddend en besluit ons via een kortere weg terug naar het hotel te brengen om zo snel mogelijk van ons af te zijn. Vlak bij het hotel ziet Annelieke nog op de valreep een racoon.. Gaaf!
Saar likt haar wonden, Annelieke heeft een eetbui, maar we zijn vooral toe aan heel veel rust. We hadden Erik mee uit eten gevraagd, om hem te bedanken voor de mooie tocht en gaan gezellig een kippetje eten. Al snel krijgen we gratis biertjes van een man aan de bar. We worden mee uit gevraagd en we gaan naar de bar waar we, tot onze schrik, samen met 3 anderen, de enige meisjes zijn. En dat terwijl er zeker 40 jongens zijn. Slik. Er wordt flink gestaard en we worden regelmatig ten dans gevraagd, maar we voelen ons niet op ons gemak. Uiteindelijk doen we toch nog ff een salsaatje en een merenguetje, maar blazen dan heel snel de aftocht.

Zondag 13 april 2008

De bus rijdt niet vandaag (kwamen we een beetje laat achter) dus kunnen we niet verder reizen. Daarom maar lekker uitslapen, spelletje spelen en kletsen met de locals in een restaurantje.

Maandag 14 april 2008

3 uur... piep piep piep. Ja hoor, de wekker gaat alweer. Om 5 over 4 zitten we in de bus die regelrecht door de jungle, over en door rivieren hobbelt en ons afzet bij La Palma. Snel snel een ontbijtje en dan in de bus naar Puerto Jiminez. Gelukkig vinden we al snel ene schattig hotelletje met een nog schattiger mini oud besje die de zaak runt. Voor het hotel staat een boom vol leguanen en papagaaien vliegen af en aan. Wat een natuur om ons heen! We droppen onze spullen en gaan op ´Parc-Nacionale-Corcovado-Info´ jacht. We sjokken in de hitte naar het infocentrum om daar met hangende hoofden weer weg te gaan als we horen dat we pas woensdag het park in kunnen. Buiten overleggen we even en besluiten om toch maar wat langer in Puerto Jiminez te blijven en dus tot woensdag te wachten. Met opgeheven hoofden stappen we weer het kantoortje in en maken een reservering voor 3 dagen park, 2 nachtjes slapen en lekker veel eten bij de lodge waar we zullen overnachten. Blij stappen we de zaak weer uit, tot Liek de rekening eens goed bekijkt, en schrikt als blijkt dat we $120 moeten betalen voor alleen het eten. Ja dag! Met knikkende knieen en wederom hangende hoofden, lopen we terug en roepen al voordat we goed en wel binnen zijn al meerdere malen ´disculpe´. We gooien de hele reservering om en eindelijk kunnen we verder met de dag. Ff internetten, ff hamburgers eten en ff slapen.

Dinsdag 15 april 2008

Badend van het zweet worden we wakker. Het is pas half 8 maar nu al zo warm. Wij moeten perse in het stikhok van het hotel zitten. Saar zorgt ervoor dat we kunnen verkassen naar een heerlijk luchtige kamer. Na het ontbijt gaan we naar de bank om te betalen voor het National Parc. Er staat een mega lange rij en er zijn maar 2 balies open. Een uur gaat voorbij... We verbazen ons erover hoe rustig de mensen allemaal blijven, maar vooral over de kinderen die uiteindelijk na 2.5 uur wachten, geen kik hebben gegeven. Na de bankzaken geregeld te hebben, babbelen we via internet met de papa´s en de mama´s. Heel leuk! Maar daarna is het tijd voor echt denkwerk. Hoe gaan we in hemelsnaam 3 dagen in het park overleven? Eten is voor ons altijd het belangrijkste. We maken een boodschappenlijst die vooral uit tonijn bestaat. Tonijn met hamburgerbroodjes, tonijn met macaroni enz. Als we boodschappen hebben gedaan lopen we met loodzware tassen terug naar het hotel. Hoe gaan we dit in vredesnaam meenemen? Van te voren hadden we bedacht dat we wel met onze kleine tassen konden gaan lopen, maar met de lading eten die we nu hebben gekocht gaat het nooit lukken. In het dorp kopen we nieuwe rugzakken. De hele avond zijn we bezig met het voorbereiden van onze trip. We kopen pasta en eieren, pakken onze tassen in en uit, zorgen voor genoeg verband en plijsters. Aan het eind van de avond staan 2 nieuwe, loodzware, tassen gereed voor vertrek. We gaan vroeg slapen om goed uitgerust te zijn voor het grote avontuur.

Woensdag 16 april 2008

Met onze loodzware, plastic rugtassen, staan we om kwart voor 6 op de collectivo te wachten die ons naar Carate zal brengen. Samen met wat locals, rangers en toeristen hobbelen we over de slechte weg, vol kuilen en plassen, dwars door de jungle en langs kleine dorpjes, om rond 8 uur op de plaats van bestemming aan te komen. We zijn flink door elkaar geshaked waardoor we wat verdwaasd uitstappen en halfgaar aan de lange tocht gaan beginnen. Na 5 minuten keihard lopen om de andere toeristen voor te zijn, nemen we doodmoe een pauze en trekken onze korte broeken aan. We laten de toeristen passeren, eten een bammetje en gaan nu echt aan de tocht beginnen. Gedurende 3.5 kilometer lopen we langs de zee met hoge golven, op het strand. We komen aan in La Leona, laten onze reservering zien en we mogen het park in. We hebben nog geen zin in onze fanatieke schoenen dus lopen we op onze slippertjes tussen de krabbetjes, over stenen en tussen de planten en struiken van de jungle. We zijn nog geen 5 minuten in het park of er schiet ineens een slang de bosjes in. Super griezelig, maar we zijn gewaarschuwd! Bij elk smal paadje klappen we in onze handen en kleine hagedisjes vluchten weg. Slangen zien we niet meer. Wel zien we al heel snel een aapje tussen de takken koekeloeren en horen we papagaaien hoog in de bomen over ons roddelen. Het pad brengt ons soms door de jungle, dan weer langs de zee onver het strand (waar we nog een neefje van de racoon naar krabben zien scharrelen), over flinke heuvels en dwars door spinnewebben. We hebben niet veel tijd om naar de fascinerende grote bomen en ingewikkeld gevlochten lianen te kijken, aangezien we rekening moeten houden met het tij. Om 11 uur moeten we op ongeveer de helft zijn omdat we aangezien we anders 3 uur moeten wachten tot de zee zich weer heeft terug getrokken. We stappen flink door, zweetdruppels rollen over onze hoofden, we nemen af en toe een kleine mini pauze, sjauwen zuchtend en steunend onze rugtassen wat hoger op onze rug, sprayen onszelf met nog meer muggenspray in en komen aan bij ´het moeilijke punt´. Het water staat al hoog dus rapido klauteren we over de rotsen en strompelen we over de stenen. Regelmatig moeten we eerst nauwkeurig bestuderen wat de golven precies doen, om dan op het juiste moment van de rost te springen, over grote keien te hupsen, om dan met een hink-stap-sprong snel op het droge te springen, voordat de golven keihard tegen de rotsen slaan. Door de zware tassen is het super lastig om ons evenwicht te houden en we moeten ons vaak vastgrijpen aan scherpe stenen. Uiteindelijk hebben we het zware stuk gehad en met sneeen in onze voetzolen, kapotte slippers en vieze stinkende bezwete lijven, duiken we in een klein bosvennetje met waterval. We koelen heerlijk af en worden gadegeslagen door aapjes in de omringende bomen. Wanneer we onze tocht vervolgen, komen we er al snel achter dat het moeilijke stuk nog helemaal niet afgelopen is. We proberen nog een stukje verder te komen over de rotsen, maar de golven komen nu wel heel snel achter elkaar en het is duidelijk dat het vloed is. Ons te gevaarlijk. We kiezen voor een zelfbedachte alternatieve route, dwars door de jungle over een hoge berg. Ook best gevaarlijk want slangen, spinnen en verdwalingskansen liggen op de loer. We hijgen en puffen, steunen en kreunen. Gelukkig zijn we echte padvindsters en komt het allemaal goed; al snel komen we weer in beter begaanbaar gebied en kunnen we op ons gemak verder kuieren. Zodra we een riviertje hebben gekruisd en een heuveltje hebben beklommen, staat Liek in eens oog in oog met een tapir!! We horen nog wat geritsel en daar zien we ook een minitapir. Moeder en kind scharrelen op hun gemak door de struikjes en gunnen ons de tijd hun even goed gade te slaan. Nog meer geritsel en we zien nog net de achterpoten van een hertje de bosjes inspringen. Boven ons vliegen papagaaien af en aan en aapjes bekogelen ons met leeggegeten vruchten. We zijn helemaal beduusd van al deze dieren om ons heen en moeten even bijkomen op het strand. Daar zien we een bosmuisje een sprintje trekken. Echt niet normaal meer! Dit is zo overweldigend, zo mooi, we krijgen er tranen van in onze ogen. We zetten onze tocht voort, komen steeds langzamer vooruit en het wordt nog eens extra zwaar als we lange stukken in de zon, over loszittend zand moeten afleggen. Onze voeten zakken weg, onze tassen zijn niet meer te tillen maar gelukkig zien we onderweg zoveel aapjes die voor nieuwe energie zorgen. Eindelijk, na 20 kilometer lopen, komen we aan in La Sirena. We nemen snel een douche, zien een wandelende tak van 25 centimeter, eten pasta met tonijn, zien een ratachtig konijn, duiken onze bedjes in en brengen de nacht door met een vleermuis in onze kamer.

Donderdag 17 april 2008

Om 5 uur worden we wakker door het geluid van de jungle (schreeuwende apen, snerpende krekels en tal van fluitende vogeld). We maken ons klaar voor een ware jungletocht. Met de broek in onze sokken, fanatieke schoenen aan en liters water trekken we om half 6 de jungle in. We waden door riviertjes, klauteren over rotsen, spitsen onze oren en houden onze ogen goed geopend om dieren te spotten. Na wat groepen apen gezien en gehoord te hebben, ziet Saar plots iets zwarts, groots en katachtigs in de verte wegspringen. Annelieke ziet het dier even later ook door de bosjes wegspringen. Een beetje gespannen lopen we verder. Tijdens de loodzware tocht, heuvel op, heuvel af, zien we inmens veel dieren. Apen proberen indruk om ons te maken door op 4 meter afstand naar ons te krijsen en grommen en wild met takken te schudden. We zien wilde zwijnen, weer het ratachtige konijn, meer apen, hemelsblauwe vlinders en tal van vogels. Als we na een tocht van 6 uur bijna bij het rangerstation terug zijn, schrikken we terug. Voor ons glijdt een zilvergrijze, dikke slang van 3 meter. Annelieke rent weg en Saar blijft verstijfd staan om te zien hoe het beest de boom inglijdt. Zo griezelig! Terug op het rangerstation douchen we de tientallen teken van ons af en vertellen we de rangers over onze tocht. Ze kijken ons een beetje scheef aan als we zeggen dat we een grote zwarte kat hebben gezien. Als we een beschrijving van het beest geven, geven ze ons een respectvolle blik en zijn wij super trots aangezien het hier om een zwarte jaguar gaat die maar zelden wordt gesignaleerd. Wat zijn we ook geluksvogels!!! We voordoen onze tijd met een siesta en het kijken naar een voetbal wedstrijd tussen de verschillende rangers. Veel meer is er ook niet te doen. Het station bestaat uit een houten gebouw met kamertjes waar natuur liefhebbers op houten bankjes met verre kijkers naar de bomen zitten te turen. Saai!!!
Na een heerlijke maaltijd duiken we, nadat we een uur licht hebben gehad, om half 8 voldaan ons bedje in.

Vrijdag 18 april 2008

Na een warme en rusteloze nacht pakken we onze tassen en maken ons op voor de lange terugreis. We beginnen fanatiek en spurten zwijgend en achter elkaar lopend een aantal kilometers door de jungle. We zien niet veel beesten en het regent een beetje. Onze voeten doen pijn, maar we zetten door. Ruim op tijd, voordat het weer hoog tij is, komen we het eerst zo moeilijk begaanbare stuk. Wat een makkie is het nu! Het water staat zo laag dat we over het zand kunnen huppelen en de rotsen links kunnen laten liggen. Tegen de middag peuzelen we onze, inmiddels vijfde maaltijd, met tonijn op (nog steeds heel lekker). De energie zakt weer wat weg. Steeds vaker nemen we pauzes, moeten we onze waterflessen vullen bij watervalletjes en zijn we nat van het zweet. We hebben ons er bij neergelegd dat we niet meer zoveel beesten zullen zien, we willen er gewoon zijn! Dan zien we opeens een zwart met wit gestreept diertje op zijn kop hangen. De miereneter is niet bang voor ons en gaat rustig zijn gangetje. Op het zelfde moment passeren boven ons een groep van 7 apen met kleine aapjes op hun rug. Onze energie is weer terug. Wat is dit toch een ontzettend bijzondere tocht! Na een kwartier lopen, zien we een groep van 15 wasberen met hun 10 kleintjes langs het pad eten en spelen. Zo schattig! Als we Carate, het eindstation, in de verte zien verschijnen, hebben we het over het feit dat we maar 2 dieren, die op ons verlanglijstje stonden, niet hebben gezien. De luiaard en de poema. Maar dan zien we rangers samenscholen op wat keien en ze turen door verrekijkers naar de andere kant van de ondiepe rivier en horen dat er een echte poema ligt te rusten. Hoe gaaf! We sluipen zachtjes dichterbij maar blijven achter de rangers die op 7 meter van de poema staan en foto´s van het beest maken met de toestellen van andere toeristen. Liek is stoer en gaat gewapend met ons toestel op 10 meter van de poema af zitten en begint druk plaatjes te schieten. Ook Saar komt dichterbij en gaat voor de poema (met nog wel met een flinke afstand) met een angsthoofd poseren. Wanneer we opeens merken dat alle rangers vertrokken zijn, nemen we snel afscheid van het indrukwekkende en mooie dier. We rennen snel de rangers achterna. In Carate drinken we een welverdiend en ijskoud biertje. We eten het laatste onderdeel van onze voedselvoorraad (chips) op en vinden dat we uitstekend boodschappen hebben gedaan. Niets is over en geen moment honger hebben gehad. We worden nog eens echte hikers! Terug met de collectivo, naar het zelfde hotel en een hete douche van een half uur om onze spieren weer te laten ontspannen. We duiken lekker vroeg tussen de schone lakens.

Zaterdag 19 april 2008

Na 50 kilometer wandelen in 3 dagen zijn we veel te moe om verder te reizen dus gaan we op zoek naar een goedkoper hotelletje en genieten even van een lui dagje. We hebben ook zoveel moois gezien en zoveel leuks meegemaakt in Corcovado park. Daar moeten we nog een beetje van bijkomen! Morgen reizen we naar Panama, richting strand! We hebben het verdiend!!!