tchau! adiós! muito obrigado! muchas gracias!

Zaterdag 20 september 2008

De dag begint niet zo lekker.. veel te veel wolkjes veel te weinig zon. We besluiten om onze tassen in te pakken en ons fijne appartement gedag te zeggen. Met onze grote tassen gaan we een bus in en we rijden naar het centrum van Floreanopolis. We kopen een ticket naar Paraty maar moeten nog lang wachten voor we in kunnen stappen en we besluiten om het centrum maar een beetje te verkennen. Wie weet kunnen we nog iets leuks kopen?! Het is echter lunchpauze en alle winkels zijn gesloten. Dus gaan we eten. We zien wat gezellige terrasjes waar verschillende vissen voor verschillende prijzen worden aangeprezen. Wanneer we dichterbij komen zien we dat het hele terras vol zit met dronken Braziliaanse mannen... o jee! Wij lopen snel, maar helaas niet onopgemerkt, voorbij en nemen gauw plaats tussen wat gezinnetjes (de mannen en zonen van de gezinnetjes blijven desalnietemin met een dronken blik naar ons loeren). We bestellen een garnalenhamburger. We eten ons broodje op terwijl we kijken naar linke figuren die met andere linke figuren kettingen aan het verhandelen zijn. Leuk! Dus niet alleen dronken en loerderig maar ook nog eens crimineel! We doden de rest van onze tijd in het internetcafe. Vlak voor we de nachtbus instappen zien we tot onze verbazing een gehaktbal en een kroket bij de kiosk liggen. Natuurlijk moeten we die proberen en we komen er snel achter dat ze absoluut niet kunnen tippen aan de zalige NL snacks!

Zondag 21 september 2008

De wolkjes zijn gigantische wolken geworden, verkleuren donker grijs en laten miljoenen flinke regendruppels op onze hoofden vallen. Super sago lopen we in Paraty met de eerste de beste hotel-aanprijs-man mee en slaken vervolgens verrasste kreetjes bij het zien van het snoezige 2 verdiepingen tellende hotel-huisje die we helemaal voor ons alleen hebben. We slaan voor een week eten in, installeren ons achter de inmens grote televisie en kijken naar 4 afleveringen van de Soprano’s.

Maandag 22 september 2008

Wanneer we wakker worden schijnt de zon al door de gordijnen en in onze gezichtjes. Super snel hijsen we ons in bikini’s, smeren we ons in met zonnebrand en vragen we aan de hotel-aanprijs-man/hotel-huis-eigenaar naar een mooi strandje (Paraty staat namelijk bekend om haar tientallen prachtige stranden en eilandjes. Aangezien we niets moois willen missen leek het ons beter om even om advies te vragen. We kennen onszelf ondertussen bijzonder goed en met deze schaarse zon dagen willen we niet het risico lopen dat we op een vies en naar vis stinkend stukje strand terrecht komen). We pakken een busje en springen er na een half uurtje rijden uit. We moeten door een rivier heen waden om bij een ander stuk strand uit te komen. Vandaar jumpen we in een boot waar we 5 andere passagiers begroeten. De 5 passagiers zijn Braziliaans, hebben peperdure bikini’s en zwembroeken aan, hebben prachtige volgespoten lippen, enorm hoge jukbeenderen, en hier en daar nog wat extra’s laten maken of juist weg laten halen. Na een half uurtje varen zet de boot haar 5 jetsetters en 2 sloebers af op een snoezig klein eilandje met prachtige baaitjes en super blauw water. We zoeken een prive stukje strand op en laten snel onze konten bruinen. Tot het einde van de middag draaien we keurig elk half uur om, nemen we af en toe een verfrissende duik en werken we aan extreme blondheid. Terug in het hotel koken we een lekker potje en zitten we de rest van de avond gekluisterd aan de bank naar de Soprano’s te kijken.

Dinsdag 23 september 2008

Er staat een wat waterig zonnetje aan de hemel, maar we laten ons niet kisten en spurten naar de bus toe. De hotel-aanprijs-man/hotel-huis-eigenaar had ons weer een strandplek tip gegeven, ergens in het zuiden. Als we op de plaats van bestemming aankomen worden we flink sjagerijnig. Boven onze hoofden hangen dikke dongrijze wolken die het ons onmogelijk maken om een paar zonnestraaltjes op te vangen. Depri lopen we door het saaie minidorpje en wanneer we plannen proberen te maken kunnen we eigenlijk alleen nog maar tegen elkaar snauwen. We wilden potjandorie onze laatste 3 weken van de reis nietsdoend op het strand doorbrengen. Blegh... nu moeten we dingen gaan ondernemen of zo. Wanneer we voor de duizendste keer de lucht inspecteren zien we in het noorden kleine stukjes blauw. Hoera! We springen de eerste de beste bus in, laten ons rijden voorbij Paraty en stappen de bus uit als we de zon weer zien. Snel snel lopen we door het schattige kleine vissersdorpje en mooie jungle om bij een pietepeuterig stukje strand aan te komen. De lucht is nog blauw en we eten vol geluk onze meegebrachte broodjes. Wanneer we onszelf echter halfnaakt op onze pareo’s neervleien, krijgen we spontaan kippevel en moeten we bijna een zaklamp erbij pakken om elkaar weer te kunnen zien. De wolken zijn erweer...Grr!! We pakken onze spullen bij elkaar, nemen de bus terug naar Paraty en beginnen onze ellende weg te drinken. Wij krijgen gezelschap van een vriendelijke jongeman die ons met zijn goeie grappen flink opvrolijkt. Wanneer het zonnetje weer begint te schijnen en we ons derde biertje op hebben, zijn we weer helemaal gelukkig en kijken we naar de drukke bedoening om ons heen. Er wordt gezwommen en gerend, er wordt gestoeid met honden en tafeltjes om ons heen worden drukker bezet. Als de zon onder is hollen we terug naar het appartement om pizza te eten en de Soprano’s te kijken. De hotel-aanprijs-man/hotel-huis-eigenaar komt nog langs met 3 eventuele gasten voor het hotel-huis, maar wanneer de 3 gasten ons zien hangen op de bank nemen ze snel de benen. Relaxed voor ons!!

Woensdag 24 september 2008

Hoera!! De zon schijnt!! We moeten nog een uurtje op de bus wachten en de de hotel-aanprijs-man/hotel-huis-eigenaar trakteert ons op een uitje. We stappen in zijn kever en hij rijdt door het prachtige landschap naar de jungle toe. We stappen uit en moeten een klein stukje lopen om bij een reusachtige natuurlijke glijbaan aan te komen. Water van een waterval stroomt over een grote rots een riviertje in. De jeugd van de omgeving komt in de weekenden bijeen om staand (ofwel surfend) van de rots te glijden. Voor ons iets te spannend en wij laten ons, na een duidelijke uitleg en de verzekering dat er niets mis kan gaan, onelegant op onze billen zakken. Tijd voor aarzeling is er niet want de rots is spekglad en voor we het weten roetsjen we om de beurt razendsnel naar beneden om met een harde plons in het mini riviertje te belanden. Super gaaf!!! We klauteren snel weer naar boven en glijden vervolgens nog een paar keer van de glijbaan. Wanneer de hotel-aanprijs-man/hotel-huis-eigenaar ons waarschuwt dat de bus bijna vertrekt, doen wij met tegenzin onze kleren weer aan. We krijgen nog een kleine rondleiding door het mooie stukje natuur maar worden vervolgens met de kever afgezet bij het busstation, om binnen een half uurtje alweer uitgebreid te zonnen. Het is een heerlijke stranddag en we keren en keren, maken de bikinibroekjes zo klein mogelijk en doen gymnastiekoefeningen in de zon met als resultaat dat we knalrode billen hebben als we uiteindelijk thuiskomen. Liggend op onze buiken kijken we naar de Soprano’s.

Donderdag 25 september 2008

We hebben er genoeg van. Het is wederom geen lekker weer, dus we besluiten het gezellige Paraty met haar Soprano’s en fijne strandjes gedag te zeggen. We bussen richting het noorden om daar een boot te pakken die ons naar het mooie Isla Grande brengt. We vinden een mooi kamertje in het Holandaise Hostel, iets buiten het centrum en tussen de lianen. Het weer is hier niet veel beter, dus vermaken we ons met het doen van wat boodschapje, we bekijken het centrum, hangen wat rond bij de haven en we gaan vroeg naar bed.

Vrijdag 26 september 2008

We hebben speciaal de wekker gezet want we gaan een flinke wandeling naar een prachtig strand maken. Gewapend met broodjes, water en een fototoestel stappen we stoer door de jungle. Het heeft hier onlangs ook nog geregend want de paadjes zijn glibberig en het kan ook niet anders dan dat Liek weer eens uitglijdt (tot grote hilariteit van een moeder en haar zoontje die net langs liepen). We gaan berg op en af, zien schattige aapjes en slingeren nog wat in lianen, maar na 2.5 uur lopen hebben we het wel gehad en sjokken we sago achter elkaar aan. Weer een half uurtje later zien we een prachtig groot wit strand voor ons liggen en blij rennen we de laatste meters over het knisperende zand. We nemen een verkoelende duik in het helderblauwe en lauwwarme water en drogen op in het warme zonnetje. Er wordt flink wat gesurfd in de zee en er valt genoeg te gluren vanaf onze pareo’s. Helaas komen de wolken ons weer eens plagen en de zon, surfers en badgasten zijn binnen een kwartier verdwenen. Wij hebben echter nog echt geen zin om die ellendige tocht terug te lopen dus trekken we dikke truien aan en blijven koppig en rillend op onze pareo’s zitten. Rond 4 uur besluiten we om de aftocht te blazen en zuchtend en steunend beginnen we aan de 3 uur terug. We zijn echter nog geen half uur aan het lopen of we komen uit bij een ander strandje waar mensen hun boten als taxiboot aanbieden. Dankbaar maken we hier gebruik van en lekker lui laten we ons afzetten bij de haven. Terug in het hotel frissen we ons op om vervolgens naar het centrum te gaan waar we een gezellig restaurantje uit zoeken. We drinken lekkere wijntjes, eten lekkere vleesjes en genieten van de livemuziek. Van een taartverkoper op straat kiezen we een limoentaartje als toetje. Eigenlijk willen we nog een barretje opzoeken, maar het is ons al snel duidelijk dat het laagseizoen is en er te weinig vrouwelijke toeristen op het eiland zijn. Dit heeft als gevolg dat waar we ook kijken, mannen naar ons aan het staren zijn. Snel vluchten we terug naar het hotel om lekker te gaan slapen.

Zaterdag 27 september 2008

Regen.... regen... regen.... Met onze boeken liggen we op bed, zitten we op een bank, liggen we in een hangmat en/of zitten we aan tafel. Heerlijk lui doen we heel de dag niets en kijken we naar de regen die met bakken tegelijk uit de hemel komt.

Zonderdag 28 september 2008

Regen.... regen... regen....We kijken een filmpje, eten taart in het centrum, hangen en hangen, doen een spelletje en doen helemaal niets. Iets minder relaxed en met iets meer stress dan gister (wij willen zon, we willen bruin worden, hoe moet dat nu?) brengen we de dag luierend door.

Maandag 29 september 2008

Als om 8 uur de wekker gaat zien we dat de zon schijnt en binnen no time hebben we het lekkere typische braziliaanse ontbijt van het hotel achter onze kiezen en draven we naar een mooi strandje niet al te ver weg. Helemaal alleen liggen we de hele dag te zonnen op het mooie strandje in een schattige baai. Geen enkele keer verdwijnt de zon achter de wolken en ons geluk kan niet op. We draaien en draaien om buik en rug te kleuren, bikinibroekjes verdwijnen in de billen, we staan op om onze zijkanten te bruinen en zijn er de hele dag verschrikkelijk druk mee. De tijd vliegt dan ook voorbij en we nemen pas afscheid van ons mooie strandje als de zon al is onder gegaan.
‘s Avonds krijgen we nog wel bijna ruzie. Wij zijn ondertussen al best lang in het hostel en zijn daardoor ook gewoon een beetje de baas (vinden wij). Wij bepalen wat er op de gezamelijke televisie gekeken wordt en dat betekent dat iedereen om 7 uur lekker naar 2.5 men kijkt en om 8 uur naar Friends. Wanneer wij echter de tv verlaten om te gaan koken, pakt 1 van de jongens in de gezamelijke ruimte de afstandbediening en begint te zappen!! In plaats van de macaroni staan wij zelf stiekum achter het gasfornuis te koken en we zijn woedend dat ons tv avondje op deze manier door de neus geboord wordt. Liek blijft bij de pan staan en roert verwoed wat zout door het lauwe water, terwijl Saar af en toe woedende blikken naar de stomme jongen werpt. Wanneer de jongen naar zijn kamer loopt voor een vermoedelijke plas, rent Saar met wat borden en bestek naar de tafel waar de afstandsbediening ligt en zapt naar het channel WB. Liek komt aangerend met de inmiddels bijna beetgare macaroni en schept de borden vol. Als de jongen (onze vijand) terug komt kijkt hij eerst wat verdwaasd naar het tafereel aan zijn voormalige tafel, vervolgens argwanend naar de afstandsbediening naast ons, en pas dan dwaalt zijn blik af naar de televisie in de hoek. Maar wanneer hij vervolgens langzaam 1 wenkbrauw de hoogte in wilt tillen en zijn lippen van elkaar haalt om te protesteren, draaien wij ons glimlachend om en zeggen met mierzoete stemmetjes maar met een duivelse (ik duld geen tegenspraak) blik: ”we hebben eventjes gezapt, vind je toch niet erg hi hi..?”
De jongen druipt af en wij hebben het rijk voor ons alleen!!

Dinsdag 30 september 2008

Vandaag vinden we het weer tijd worden voor wat actie. We gaan naar het centrum toe en boeken bij het eerste de beste tourbureau een tourtje. We huren een snorkelset en op de afgesproken tijd melden we ons bij de haven. Een mooie boot wordt ons aangewezen en snel zoeken we de beste plekjes op. Lekker met de zon in onze gezichtjes bekijken we het grut op de boot. Oud en jong, mooi en lelijk, toerist en local... alles zit op de boot. Gezellig, lekker met heel veel! We beginnen te varen en vol spanning kijken we verwachtingsvol om ons heen. De sfeer zit er goed in. Er worden volop foto’s gemaakt, nieuwe vriendschappen ontstaan en hier en daar wordt zelfs een biertje gedronken. We varen een uurtje en komen aan bij de Blue Lagoon waar wij snel met snorkelsets en al het water inspringen. Enthousiast spartelen we in het mooie blauwe water op zoek naar gekleurd koraal en vis. Na een half uurtje snorkelen hebben we, behalve het prachtige helder blauwe water, niks gekleurds gezien en blauwbekkend stappen we weer aan boord. We laten ons drogen door een ver weg, bijna onzichtbaar door de wolken, waterig zonnetje. Wanneer alle medepassagiers weer in de boot zijn en hun rubberen banden, opblaasdolfijnen en duikbrillen veilig hebben opgeborgen, varen we weer een stukje verder en komen aan bij een schitterend strand met schattig kerkje. Huppelend zetten we koers naar het bijzonder(e) (saaie) bouwwerk terwijl we glimlachend de langzame medepassagiers proberen te omzeilen. De zon is inmiddels geheel achter de wolkjes verdwenen, er is niets meer te bezoeken op het strandje en we moeten nog een uur wachten tot de boot ons weer op komt pikken. Met een stralende glimlach nemen we plaats op een mooie rots, eten ons lunchpakketje op en trekken we een extra vest aan om het bibberen tegen te gaan. Wat een heerlijke dag! Terug op de boot koersen we naar een ander leuk strandje waar men met z’n allen gaat lunchen. Wij hebben onze broodjes al achter de kiezen dus vermaken wij ons op een steigertje en voeren we de visjes in het water wat oud brood. We zien een schildpad en ons geluk kan niet meer op! De tijd vliegt werkelijk voorbij en voor we het weten zijn we alweer aan de terugtocht begonnen. s ‘Avonds in het hotel bespreken we de dag en we zijn het er beiden over eens dat we nog nooit zo’n geweldige(e) (saaie) tour hebben meegemaakt...

Woensdag 1 oktober 2008

Het is wel weer mooi geweest. Alweer geen super weer dus tijd om te verkassen, dit keer naar Rio! We nemen afscheid van al onze lieve vrienden op Isla Grande, pakken de boot naar het vaste land en de bus naar het grote busstation. Bij het busstation worden we bijna 3 keer opgelicht waardoor we besluiten om een taxi te nemen naar de minivan oppikplek. Wederom worden we bijna opgelicht, dit keer door de taxichauffeur. We hebben daar echt geen zin in en bedanken hier dan ook vriendelijk voor. Zodra we in de minivan zitten gaat gelukkig alles goed en 2 uur later worden we afgezet bij een vies, naar urine stinkende bushalte. Bijna worden we weer afgezet door een taxi maar wij pakken snel een bus. Uiteindelijk komen we dodelijk vermoeid aan bij een leuke jeugdherberg. We dumpen onze tassen en met de metro en metro bus begeven we ons naar Copacabana beach. We wandelen over de boulevard en drinken een biertje terwijl we vol verwondering kijken naar al het gejog, gefiets, geren, gevolleybal, gevoetbal en gezwem. Zo te zien is hier echt genoeg te beleven dus we vinden de stad nu al leuk!

Donderdag 2 oktober 2008

Het weer vandaag is niet zo goed. Dat geeft helemaal niets, we moeten namelijk souvenirs gaan kopen! Met de bus gaan we naar Ipanema, een gezellige buurt in Rio. We wandelen wat rond, kijken in verschillende winkeltjes maar slagen voor geen meter. We besluiten een bus naar down-town Rio te nemen. Als we wat verdwaasd bij de halte op een bus staan te wachten, worden we aangesproken door een vriendelijke man die ons graag wilt helpen. Hij zoekt de juiste bus voor ons uit, geeft in de bus tips voor leuke restaurantjes en cafe’s en wijst ons, na het uitstappen, op de straatjes waar we moeten zijn om souvenirs te kopen. We bedanken de vriendelijke man en nemen onszelf voor om de rest van ons leven altijd toeristen te gaan helpen. Zo aardig!! We wandelen over marktjes, door kleine straatjes en kopen onzinnige onbenulligheden. Uren later ploffen we met loodzware benen en een bord kant en klaar lasagna op de gigantische oranje zitzakken in het hostel, om lekker naar 2.5 men en Friends te gaan kijken.
Helaas moeten we deze avond nog iest meekrijgen van Rio By Night, dus hijsen we ons rond 10 uur in nieuwe outfitjes en vragen we de hostelboys (in het hostel werken jonge knullen: hostelboys) waar het goed stappen is. Ze vertellen ons over Lapa, een leuk uitgaansgebied vol barretjes en danscafe’s. Allereerst gaan we naar een tentje waar ze livemuziek aan het maken zijn. Van een afstandje kijken we toe terwijl we een kalmerend biertje nuttigen. Zo’n nieuwe stad is toch best wel spannend altijd! We verplaatsen ons naar een ander cafe en voor we het goed en wel doorhebben zijn we bezig met een heuze kroegentocht. Op aanraden van de man in de bus gaan we naar een leuk grandcafe waar we tot in de vroege uurtjes dansen op de livemuziek...

Vrijdag 3 oktober 2008

Ook al is het best laat geworden gisteravond, we hebben geen tijd om uit te slapen. We zijn allebij nog niet tevreden over onze teint. Gelukkig is het lekker weer dus behalve af en toe een beetje met de zon mee draaien (je begrijpt het principe ondertussen wel) hoeven we niet veel te doen. Er valt van alles en nog wat te zien op het strand en we vervelen ons geen seconde. Op een gegeven moment komt er een jongen bij ons voeteneinde staan die henna tatoo’s aan ons wil verkopen. Wij bedanken hem vriendelijk waarna hij (na nog een vluchtige blik op onze tassen te hebben geworpen) zielig afdruipt. 5 minuten later komt er een bikinivrouwtje naast onze pareo’s zitten en Saar kiest een gezellig gevalletje uit. Liek tovert de portemonnee uit haar tas en betaalt het lieve vrouwtje. Portemonnee verdwijt weer in de tas maar Saar is nog niet klaar met bikini shoppen. De tattooverkoper komt weer langs, maar wederom vertellen we hem dat we geen tattoo willen. Saar kiest een rode bikini uit en Liek graait weer in haar tas naar de portemonnee. Maar.... huh???? Portemennee is weg!!! Vol verbazing kijken we elkaar aan en weten meteen dat de tattoo verkoper ons bestolen heeft. We kijken of we hem nog op het strand kunnen spotten, maar helaas zien we hem niet meer. Heel jammer, anders hadden we hem zeker even gecomplimenteerd met zijn uitzonderlijk briljante en razendsnelle actie. We zijn te verbouwereerd en te veel onder de indruk om ons zorgen te maken om de gestolen dollars en verschuiven loom nog wat bikinibandjes om optimale bruinheid te verwezelijken. De rest van de dag hangen we op het strand en in het hostel.

Zaterdag 4 oktober 2008

Overdag een beetje shoppen en ’s avonds weer naar Lapa toe. We bekijken wat livemuziek, hoppen van bar naar bar en eindigen in een grote club gemaakt uit 2 pandjes van drie verdiepingen. We dansen, sjansen en babbbelen wat. Met pijn in onze voeten liggen we om 5 uur tussen onze snurkende kamergenoten in onze stapelbedjes.

Zondag 5 oktober 2008

Lekker uitslapen en hup naar het strand toe. Zon en strand... wat wil je nog meer?

Maandag 6 oktober 2008

We checken uit bij het hostel en stappen, bij het zelfde busstation waar het stinkt naar pis, in een minivan naar Cabo Arial. Normaal gesproken zeggen we niets tegen elkaar en luisteren we naar onze I-pods (saaie dozen). Vandaag is het anders. We kijken terug op onze reis en sippen over het feit dat de reis bijna is afgelopen.Wij zijn daar toch nog helemaal niet klaar voor! We bedenken hoe we het leven dragelijker voor onszelf kunnen maken en komen op het idee om maar heel snel opnieuw op reis te gaan. Eerst lachen we er wat om, daarna kijken we elkaar aan, en na een stilte van een paar seconde besluiten we het echt te gaan doen. We zijn dolenthousiast, tot irritatie van onze medereizigers die proberen te slapen, en fantaseren de rest van de tocht over onze nieuwe reis. In rap tempo zijn we ineens in Cabo Arial. We lopen rond in het dorpje en stappen een duikshop in. Een aardige knul ( Marco) vertelt ons over de onderwaterwereld van de Atlantische Oceaan. Wij zijn super enthousiast en boeken een duiktour voor de volgende dag. Omdat we nog geen hostel hebben gevonden biedt hij ons ook een kamer in zijn appartement aan zee aan. Dat aanbod slaan wij natuurlijk niet af. ‘s Avonds kijken we gezamelijk een filmpje en gaan vroeg naar bed.

Dinsdag 7 oktober 2008

Na een heerlijk ontbijtje worden we opgehaald door een vriend van Marco (Mauricio) die ons in zijn pick-up truck naar de haven rijdt. Samen met een stel uit Tsjechie en hun duikinstructeur, de kapitein van de boot, Mauricio en Marco varen we de haven uit richting onze eerste duikspot. Onderweg zien we een paar pinguins zwemmen. Heel verrassend, nooit geweten dat die hier ook leven. Een halfuurtje later springen we het water in en laten ons naar de bodem van de zee zakken. In vergelijking met de plekken waar we hebben gedoken ziet het er hier weer heel anders uit. Er zijn veel andere soorten koraal en waterplanten. Al snel zien we ook een aantal aparte vissen. Marco neemt een balonvis tussen zijn handen, die zich helemaal bol maakt. Hij biedt ons aan de vis vast te houden. Liek durft niet, maar Saar, de held, gaat met de vis op de foto. Even later zien we schildpadden. Ook al hadden we ze al op de Galapagos gezien, het blijven hele bijzondere en gave beesten om te zien zwemmen. De tijd vliegt. Na 45 minuten moeten we helaas weer naar de oppervlakte waar we de boot in worden gehesen en op het dek lekker even kunnen chillen en uitrusten in de zon. Na een hapje en een sapje maken we ons klaar voor de tweede duik. Tijdens deze duik gaan we op zoek naar zeepaardjes. Eenmaal onderwater speuren we in alle hoekjes en gaatjes, maar zien naast heel veel andere mooie dingen helaas geen zeepaardjes. Op onze terugweg loeren we ook nog in het rond, en als we na een tijdje achter ons kijken, zien we Marco niet meer. Mmmm, vreemd! We blijven een tijdje wachten, maar hij verschijnt niet. Braaf, zoals we hebben geleerd, zwemmen we naar de oppervlakte. Daar is ook geen spoor van hem te bekennen. 10 minuten later zien we in de verte een hoofd opduiken. Wild gebarend laat Marco ons weten dat hij een zeepaardje heeft gevonden (hij voelde zich eerder al heel schuldig dat we er nog geen hadden gezien). Snel als vissen laten we ons weer zakken en voegen ons bij Marco. Het paardje kunnen we niet meteen vinden, maar wanneer we nog maar een beetje lucht in onze flessen hebben, zien we een schattig beestje die zich heftig vasthoudt aan een waterplant. Het is een heel bijzonder gezicht en we zijn dolgelukkig dat we eindelijk een zeepaardje in het echt, en in het wild, zien. In de boot wordt ondertussen alles klaargemaakt voor de lunch. De boot wordt aan een eilandje gelegd en vlees wordt op de bbq gelegd. Die middag stoppen we ons helemaal vol met heerlijke worstjes en steak en drinken biertje na biertje. Het wordt steeds gezelliger en als het een beetje koud begint te worden besluiten we om terug te varen naar de haven en het feest voort te zetten in de plaatselijke kroeg. We hebben gesprekken in het Portugees/Spaans, drinken nog maar een biertje en sluiten de avond af met een dansje Samba.

Woensdag 8 oktober 2008

Vandaag voelt ons hoofd een beetje zwaar aan. Na een uitgebreid ontbijt biedt Marco ons aan om de omgeving te gaan verkennen. Per auto laten we ons rondrijden en bezoeken we prachtige uitkijkpunten waar je ver over de zee of binnenland kan kijken. Wat is Brasilie een mooi land! In de middag pakken we de bus weer terug naar Rio en checken weer in bij ons inmiddels vertrouwde hostel. We worden enthousiast begroet door de hostelboys en de nieuwe gasten van het hotel weten meteen dat ze van de zitzakken op moeten staan zodat wij daar 2,5 men en friends kunnen kijken. Liek en Saar zijn in The House!! We praten de hostelboys bij over onze avonturen en duiken op tijd ons dormbedje weer in.

Donderdag 9 oktober 2008

Shoppen, shoppen en nog meer souvenirs shoppen. Helemaal kapot komen we ‘s middags terug in het hostel. Als de telefoon gaat wordt Liek aan lijn gevraagd. De manager van het hostel nodigt ons uit om mee te gaan naar een voetbalwedstrijd. Dat hadden we nog niet meegemaakt en na een half uurtje staan we klaar en reizen we per metro af naar het stadion. In de metro zien we al veel fans. Iedereen heeft t-shirts of vlaggen mee. Wij voelen ons een beetje kaal en kopen bij het stadion “ Botafogo” shirts. Het plein voor het stadion staat vol met mensen. Omdat er in het stadion niet meer gedronken mag worden staat iedereen nog even moed in te drinken. Ook wij doen mee en als de menigte zich rennend richting het stadion beweegt breekt plots Liek haar slipper…. Handig! Saar is op dit soort momenten nooit echt van grote steun en begint keihard te lachen. Terwijl Liek beuken van links en rechts krijgt en kruipend op haar knieen op zoek moet naar haar slipper is het stadion al bijna gevuld. Met een elastiek weet zij de slipper tijdelijk te fixen. Als Saar met alle fans vrienden is geworden glipt Liek net op tijd het stadion in om na alle ellende de wedstrijd mee te kunnen beleven. Wanneer de vriendinnen elkaar weer hebben gevonden breekt het geweld los. Luidkeels wordt er meegebruld en getrommeld om het ritme van de drumband. En met succes, Botafogo wint met 3 tegen1. Tevree pakken wij de metro terug naar ons hostel waar we doodmoe heel snel in slaap vallen.

Vrijdag 10 oktober 2008

Een beetje weemoedig worden we wakker. Het is onze laatste “ echte” dag. We begeven ons dus maar snel naar het strand. Ook al is het niet echt zonnig is het toch heel druk. We genieten van alle mooie mensen, verkopers, capoeira dansers, de helder blauwe zee, het verrukkelijke eten en de heerlijke zon die we zo vreselijk zullen gaan missen. Aan het eind van de middag, wanneer de zon achter de wolken verwijnt, kijken we op Ipanema naar een surfwedstrijd en raken aan de praat met Diego en Jose. Omdat het onze laatste avond in Rio is willen zij ons het “ echte” nachtleven wel laten zien. Met de auto zetten ze ons af bij ons hostel om ons 2 uur later weer op te halen. We rijden richting een van de buitenwijken van Rio en komen aan in een fancy uitgaansgebied. Al snel komen we erachter dat we te maken hebben met 2 zoontjes van politici. Terwijl er lange rijen mensen aan het wachten zijn die proberen om een van de populairste discotheken van Brazilie binnen te komen, kunnen wij zo doorlopen. Wanneer er door de portiers om ons ID wordt gevraagd, kunnen wij die helaas niet laten zien. We hebben de hele reis alleen ID hoeven laten zien bij de douane, en er dus absoluut niet aan gedacht om dat nu mee te brengen. In eerste instantie worden we keihard, zonder blikken of blozen, geweigerd. Dit is een totaal nieuwe ervaring voor ons! 9 maanden lang begonnen de mensen bijna van blijdschap te dansen als we voor hun cafe of disco gekozen hadden. Een beetje verbouwereerd willen we afdruipen, tot Diego iets fluisert in 1 van de van de oren van een van de portiers, zijn rechterhand in zijn rechter broekzak laten glijden om vervolgens de portier een hartelijke handdruk te geven. En ja hoor, we mogen naar binnen! We komen terecht in een mooie tuin met vijvertjes en watervalletjes en als we even doorlopen belanden we op de dansvloer in de drukke discotheek waar mensen wild aan het dansen zijn. Er wordt een fles champagne besteld en wij toosten op een geweldig mooie reis. We dansen de hele nacht en als de zon haar eerste stralen op de discotheek laat vallen rijden we weer richting het hostel om uitgeteld in onze bedjes neer te ploffen.

Zaterdag 11 oktober 2008

We worden smorgens vroeg wakker maar Liek regelt snel dat we een late check out krijgen. De dames van de schoonmaak vonden ons wel gezellig en vinden het prima dat we nog wat langer in onze bedjes willen blijven liggen. We staan rond 2 uur op en kleden ons aan. Onze spullen liggen inmiddels door het hele hostel verspreid en we zijn zo’n 2,5 uur bezig om alles bij elkaar te sprokkelen. We pakken voor de laatste keer onze tassen in. Muy triste!!! Aan het eind van de middag hebben we niet het idee dat we er klaar voor zijn, maar is het echt tijd om richting het vliegveld te gaan. We nemen afscheid van de hostelboys en stappen een taxi in. Terwijl we de straat uitrijden worden we vanuit het hostel uitgezwaaid. We kijken elkaar aan en prompt rollen de traantjes over onze wangen. De reis is nu echt voorbij, het einde van onze geweldige 9 maanden samen is nu echt in zicht..
Op het vliegveld checken we onze bagage in en kopen van onze laatste reales een zakje chips en een reep chocolade. In het vliegtuig kijken we een filmpje en proberen wat te slapen.

Zondag 12 oktober 2008

Vroeg in de ochtend, na een onrustige nacht met weinig slaap, komen we aan in Washington. We lopen wat rond op de luchthaven en eten een broodje van 30 cm. bij de Subway. We raken aan de praat met een Amerikaans heertje die ons vertelt dat we ook voor een paar uurtjes Washington in mogen. Wat een verrassing! Met een bus rijden we richting Washington en pakken een metro naar het Witte Huis. Het is niet heel erg bijzonder, maar we schieten de nodige toeristische plaatjes. Met de metro bezoeken we verschillende plekken in de stad. We komen aan, gaan met ellendig langzame roltrappen naar boven, lopen een rondje rond het metrostation, maken eventueel een foto, gaan met de ellendig langzame roltrappen weer naar beneden, stappen weer een metro in en gaan weer verder met de verkenningstocht. Binnen 2 uur hebben we heel Washington gezien en zelfs nog een kopje koffie bij Starbucks kunnen drinken. Als we terug op het vliegveld zijn kijken we snel of de vlucht uit Amsterdam is aangekomen. Arjen en Sienke (vrienden uit Holland) zullen misschien stomtoevallig ook op het vliegveld zijn vandaag. Zij reizen in tegenstelde richting, moeten nog aan hun reis door Zuid Amerika beginnen (mazzelaars). Terwijl we een beetje zoekend door de hal lopen ziet Liek de twee bekende hoofden in de verte verschijnen. Op een terrasje drinken we een biertje en wisselen we ervaringen en tips uit. Wij gaan de finaciele crisis in en zij zitten morgen aan de Argentijnse steak en wijn. Zucht, we zouden best graag willen ruilen! Na een kort, maar krachtige ontmoeting checken wij in en stappen ons laatste vliegtuig in. Een luid geroep en gelach komt ons tegemoet. Hollanders!!! We waren even vergeten hoeveel herrie ze ook alweer konden maken… We hebben zin in wat oudhollandsche gezelligheid en zetten met luide keeltjes de super hit ‘Vlieg met me mee’ in. De andere Hollanders hebben er ook zin in en al zingend vliegen wij terug naar ons kleine kikkerlandje.

Maandag 13 oktober 2008

Ook deze laatste vlucht slapen we maar weinig. Tegen de ochtend gluren we uit het raampje en zien de rechte wegen en gestructureerde huizenblokken verschijnen. Een halfuurtje later landen we op Schiphol. Ineens zijn we heel zenuwachtig. Zouden er mensen op ons staan te wachten en hoe zou het zijn om weer terug te zijn? Zou iedereen er anders uitzien en hoe moet het nu verder met ons leven? Al snel komen onze tassen aan op de bagageband en stappen we richting de uitgang. Als schuifdeuren voor ons opengaan zegt Saar direkt dat ze niemand ziet staan. Liek ziet echter wel spandoeken opdoemen vanaf de linkerkant. Al snel zien we onze familie en vrienden staan, gehuld in de uit Ecuador toegestuurde souvenirs. Dikke knuffels en natte ogen, heerlijk om iedereen weer te zien!!! We drinken koffie en dan volgt het afscheid… Liek en Saar moeten een andere auto instappen. Terwijl Liek zich klaarmaakt voor een hartstochtelijke omhelsing, besluit Saar om haar tegemoet te komen met een ferme handdruk.
Dag Liek!... Dag Saar!
De rest van de dag is maar wat raar. We zien onze huisjes weer, eten hollandse stamppot, knuffelen met vergeten knuffelbeesten, plukken wat tulpjes, staan op de weegschaal, eten een kroket, vergeten wcpapiertjes in de wcpot te gooien maar doen ze in de prullenbak, snoepen een haags hopje, kijken naar goede tijden slechte tijden, bewonderen nieuwe huizen, keukens, kinderen, delen slippers uit, doen een mini dutje, eten een dropje, gaan lekker stukjes fietsen over de platte wegen, passen onze klompen aan, kortom druk druk druk. Na het eten worden we op slinkse wijze naar het scoutingclubhuis gelokt. Liek is er eerst, Saar volgt snel en wat worden we verrast; al onze lieve vrienden en familie zitten daar stiekempjes op ons te wachten! En alhoewel de temperatuur buiten koud is, binnen is het welkom hartstikkuh warm!! Heel erg leuk om iedereen zo bij elkaar te zien.

Tijdens de avond werd ons gevraagd om even het woord te nemen. Overweldigd door emoties en jetlag wisten we allebei echter niks meer uit te brengen en daarom willen we via deze weg nog even wat zeggen. Wij hebben echt een super reis gemaakt. We hebben ontzettend veel gezien, ontzettend veel meegemaakt. Zoveel moois, zoveel indrukwekkends en zoveel ontroerends. Gewoon zoveel!!
We hebben elkaar tijdens de reis ook heel goed leren kennen en samen heel erg veel gelachen, maar ook af en toe samen gehuild. We zijn blij dat we het samen zo goed konden vinden en dat we samen weg zijn gegaan, maar vooral ook dat we samen weer veilig in Nederland terug zijn.
Ook willen we nog even zeggen dat we iedereen gemist hebben. Af en toe vonden we het heel erg moeilijk dat we zo ver van alles en iedereen vandaan waren, waardoor we niet eventjes langs konden komen voor een babbeltje, een beetje hulp of gewoon om ons lekker met jullie te bemoeien.
Verder willen we iedereen bedanken voor hun komst naar ons feestje. En natuurlijk de lieve mensen die het feest hebben verzorgd en bedacht, fantastisch!! Dankjewel, door jullie allemaal voelen we ons in 1 keer thuis! Thuis, wat klinkt dat lekker vertrouwd...
Als laatste: bedankt voor alle tijd die jullie al dan niet hebben gestoken in het lezen van de verhalen, het bekijken van de foto’s en het schrijven van berichtjes.

Dit was dan Liek en Saar deel 1. Wij nemen even een korte vakantie, maar zullen onze werkzaamheden medio februari weer oppakken.

Tot februari!

Liek en Saar