Liek en Saar in India

Hallo allemaal!!! We zijn er weer!
De komende twee maanden kunnen jullie lezen over onze avonturen in India :)

Zondag 1 februari 2009
Het voelt als midden in de nacht wanneer we beiden bij onze papsen en mamsen de auto in stappen om ons op schiphol af te laten zetten. We checken onze tassen in (10 kilo lichter en 10 keer zo klein als de vorige reis!), drinken nog een kopje koffie, nemen afscheid en zitten om 7.15 in het vliegtuig richting Frankfurt.
In Frankfurt wachten we samen met tientallen Indiers op het vliegtuig naar Mumbai. Wij vallen nu al een beetje buiten de boot aangezien we er A: anders uit zien en B: we onze hoofden verticaal schudden in plaats van het enge gewiebel van de Indiers. In het vliegtuig mogen we helaas niet naast elkaar zitten, maar de mensen naast ons vinden het wel gezellig en beginnen meteen een babbeltje. De vlucht verloopt voorspoedig en om 23.00 uur komen we aan in Mumbai. Wanneer we het vliegtuig uitstappen valt de warmte als een behaaglijk dekentje over ons heen en stromen verschillende geuren onze neusgaten binnen. We lopen naar de bagageband en wachten een eeuwigheid op onze kleine tasjes, maar ze liggen niet op de band. We melden ons bij een balie en wachten daar wederom een eeuwigheid, toekijkend hoe alle Indiers met hun ellebogen voordringen. Wanneer we eindelijk als laatste aan de beurt zijn, blijkt dat we bij de verkeerde bagageband hebben staan wachten. Grr... 5 minuutjes later houden we met onze tasjes op de rug een taxi aan. De half uur durende tocht naar het van te voren geboekte hotel is indrukwekkend. We kijken naar de vele mensen die inelkaar gedoken zitten bij vuurtjes langs de kant van de snelweg. We rijden langs krotten waar de verschrikkelijke stank ons tegemoetkomt. We zien mensen in hun stalletjes slapen, mensen opgekrold op kartonnen dozen liggen en mensen gewoon languit liggend op de weg. De taxichauffeur zet ons na het nodige aantal rondjes eindelijk om middernacht af bij ons hotel waar men weet van onze reservering. Blijkt opeens wel heel duur te zijn! We bellen snel even naar huis om te laten weten dat we goed zijn aangekomen en frissen ons op in de ranzige badkamer met hurkwc en motteballen wasbak. We hebben een prima kamer en we ploffen vermoeid neer op onze plankbedjes..

Maandag 2 februari 2009
We hebben lekker geslapen maar waren ons ‘s nachts wel vaag bewust van de verschrikkelijk herrie in het hotel. Onze kamer is open aan de bovenkant en men houdt hier helaas geen rekening mee, waardoor het vieze geroggel het gewind en het geklets van de hotelmannetjes zonder problemen onze oortjes bereiken. We vinden dat we dus wel een lekker ontbijtje hebben verdiend! We willen bij de Mac Donalds eigenlijk een lekkere Big Mac bestellen, maar komen er snel achter dat er natuurlijk helemaal geen rundvlees verkocht wordt! Met een kipburger achter de kiezen lopen we door naar het treinstation om treintickets naar de provincie Goa te regelen. Helaas zijn we nog steeds niet brutaal genoeg en wederom dringt iedereen voor. Na anderhalf uur verspild te hebben op het overigens erg mooie treinstation, hebben we de tickets geregeld en gaan we een wandeling maken door de stad. We vragen hier en daar de weg en idereen blijkt heel behulpzaam te zijn (lekker makkelijk alles in het engels). Maar ook erg nieuwsgierig. Wanneer we met 1 Indier aan het praten zijn, komen er meestal een stuk of 8 Indiers bij staan om mee te luisteren en met hun hoofden te wiebelen.
We lopen langs het beroemde Chawpatty Beach (waar we de ladingen Indiers met hun koopwaar op zijn Zuid Amerikaans erg slim af zijn en ze dus makkelijk kunnen ontwijken), kijken naar de honderden vogels die tussen het afval naar voedsel aan het zoeken zijn, lopen naar de hanging Gardens, eten pinda’s uit een krantje, mogen met een grote Indiaase familie op de foto en worden geweigerd bij de Tower of Silence (toren waar de gieren de lijken opeten) omdat we geen Indier zijn. We pakken een taxi naar de andere kant van de stad en het is niet moeilijk voor te stellen dat er in Mumbai ongeveer evenveel mensen wonen als in heel Nederland! Overal waar we kijken krioelen de Indiers rond. We stappen uit bij de Gateway of India, worden spiritueel gezegend en krijgen een stip on onze voorhoofden en een touw om onze polsjes. We gluren naar het overbekende TajMahal hotel waar de houten platen tegen de muren zijn gespijkerd om het gebouw te kunnen renoveren na de enge aanslagen in november. We lopen door wat kleine straatjes, eten super lekker in een restaurant waar verder alleen heren aan het eten zijn en laat ons luxe afzetten door een taxi. We zetten de wekker om 5 uur en doen onze oogjes dicht.

Dinsdag 3 februari 2009
Liek wordt wakker en ziet tot haar grote schrik dat het al 12 uur is! We hebben ons verslapen! Ze maakt Saar wakker die zich meteen verschrikkelijk schuldig voelt. We hebben haar wekker gezet en of hij is niet afgegaan, of Saar heeft hem in haar slaap uitgedrukt. Echt heel vervelend want nu hebben we de trein gemist, moeten we weer naar het treinstation en nog een dag in Mumbai doorbrengen. Om het goed te maken stapt Saar als eerste uit bed om te gaan douchen. Het slaap uit haar ogen wrijvend loopt ze naar de vieze hurkwc. Ze kijkt naar buiten en doet een plas. Dan kijkt ze nog eens naar buiten. Het is donker.. Versuft loopt ze terug naar de kamer en kijkt nog eens op de klok. Het is echt 12 uur. Saar loopt in pyama naar de ingang van het hotel en kijkt nog eens naar buiten. Toch echt donker. Wat blijkt.... het is inderdaad 12.00, maar dan wel midden in de nacht!!! We zijn opgelucht en proberen nog snel wat te slapen voor dat we er echt uit moeten. Saar kan alleen niet echt slapen en ligt te woelen en te woelen. Ze ziet de tijd langzaam voorbij kruipen, knijpt haar ogen stijf dicht, gaapt extra hard maar om 2 uur is ze nog steeds wakker. Ze ligt naar de opening boven de muur te staren als ze opeens een mobieltje tevoorschijn ziet komen. Een seconde later is de kamer helverlicht en wordt er een foto genomen! Saar zit van schrik rechtop in bed. Weer ziet ze de mobiel boven het muurtje uitkomen, maar dit keer pikt ze het niet en woest brullend ‘I don’t want you to make pictures of us!!’ stormt ze naar de deur om die met geweld open te rukken. Ze ziet nog net de deur van de buurman dichtgaan. Een hotelmannetje komt toegesneld en ook Liek wordt wakker. Met een keiharde ‘Weeeeweeeeweeee’ schiet ze rechtovereind, haar haar ook, en kijkt ze verdwaasd toe hoe Saar zit te schreeuwen dat ze het niet fijn vind dat er foto’s worden gemaakt als er geslapen wordt. De buurman komt ook naar buiten, ontkent alles even heftig en Saar slaat de deur met een klap achter zich dicht als ze merkt dat dit alles toch geen zin heeft... We krijgen de slappe lach uit pure ellende en hebben nog maar 3 uurtjes slaap..
Per trein reizen we van Mumbai naar Goa. De treinen hier zien er heel anders uit dan in Nederland. De ramen en deuren zijn open, op harde houten bankjes zit je per drie naast elkaar. Boven de hoofden zijn twee andere planken die opklapt kunnen worden tot bedden. Zo kan je dus drielaags slapen. Wij zijn nog lang niet moe, want er is heel erg veel te zien. Vanuit het raam kijken we naar de honderden tentjes en hutjes waarin de mensen wonen. Vies en stinkend water stroomt er langs. Ook de geur van uitwerpselen is heel sterk. Dat is ook niet zo gek. Zoals we in Bolivia aan de lopende band krokodillen telden, zo tellen we hier het aantal poepende mensen langs de rails. In de trein lopen constant mannetjes heen en weer met eten en Chai (zoete thee). Chai, chai, chai! Vanuit alle hoeken worden we ook in de trein weer in de gaten gehouden. Wij doen of we niets door hebben en zien het armoedige beeld van de stad langzaam veranderen in groene rijstvelden en schattige huisjes. We zijn onder de indruk van het feit dat India behalve de overduidelijke armoede in de stad, ook zoveel rijkdom in haar landschap laat zien. We raken aan de praat met wat marktkoopmannetjes. Het valt ons onmiddelijk op hoe amicaal en fysiek ze met elkaar omgaan. Een hand op een been, arm om een schouder, de mannen lijken wel verliefde stelletjes. In gebrekkig engels vertellen ze over India en horen ons uit over de verschillen met Nederland. Een jongetje komt op handen en knieen langs om de vloer schoon te schrobben. Wij vinden het maar zielig en geven hem wat geld, maar iedereen doet of het de gewoonste zaak van de wereld is. Uren van hangen, eten, praten, en wachten gaan voorbij. De reis die 10 uur zou duren komt uiteindelijk uit op een reis van 14 uur en uitgeput komen we in het donker op de eindbestemming aan. We nemen een taxi die nog bijna duurder is dan het treinticket, maar komen een uur later aan op het veelbelovende strand van Arambol (Goa). We vinden een geschikt standhutje, eten een hapje en duiken een strandtent in. In de standtent voelen we echter een afstand. Vele hippies zijn er uit hun dak aan het gaan in alle soorten dansstijlen en andere fysieke bewegingsvormen. Dat is voor ons nog een beetje teveel van het goede... We duiken dus lekker ons bedje in.

Woensdag 4 februari t/m vrijdag 6 februari 2009
De komende dagen vermaken we ons goed op het mooie strand van Arambol. We proberen ons witte huidje wat meer kleur te geven, maar heel relaxed zonnen is er nog niet bij. Constant worden we van alle kanten aangestaard door mannen. De mannen geven niet alleen hun ogen de kost, ook laten ze hun telefoons flink werken door van een afstand van 2 meter foto’s van ons te maken. Daarnaast worden we contstant gestoord door verkopers die hun waar aan ons willen slijten. We zien er nog zo wit uit en hebben nog niet de afweerskills van de “die hard Indiareizigers” en zijn dus de hele dag zoet met ons lichaam te bedekken en vriendelijk naar de verhalen van de verkopers te luisteren. Ook moeten we af en toe onze benen intrekken om de koeien door te laten die op hun gemakje over het strand aan het kuieren zijn. Rond zonsondergang kijken we onze ogen uit. Van alle kanten komen mensen het strand op. Voornamelijk zijn dit de hippies die hier in Goa boventoon voeren en Goa zowat overgenomen lijken te hebben. De hippies scholen samen op te mediteren, elkaar vast te houden of de zon te vereren. Het is een fascinerend beeld. Wij voelen ons er heel nuchter bij, maar misschien dat we na twee maanden India wel met ze meedoen...
Die avond worden we aangesproken door Corry, een Amerikaan, die ons vraagt of we willen figureren in een Bollywoodfilm. Wij worden direct enthousiast. Het blijkt echter wel een beetje veel tijd in beslag te nemen. We moeten afreizen naar Noord India waar we vervolgens 8 dagen zullen verblijven. Daartegenover staat een super gave ervaring, reis en onkostenvergoeding en we verdienen nog zo n 20 euro per persoon per dag. De volgende dag bellen we Corry op voor wat concrete informatie. Die kan hij ons nog niet geven, wel zijn de data alweer vooruit geschoven... Mmm... klinkt een beetje vaag. We besluiten nog 1 dag te wachten. Ook de volgende dag heeft hij het weer over andere data en zullen we weer later terug moeten bellen om alles definitief vast te zetten. Ook al lijkt het ons een super gave ervaring, we besluiten toch om geen superster te worden maar om verder te gaan. We zijn nog maar net onderweg en willen graag nog meer zien van India! Even zijn we teleurgesteld, maar hebben daarna weer super veel zin om door te reizen.

Zaterdag 7 februari 2009
We reizen per bus af naar Vagator. Het vervoer per bus blijkt niet al te gemakkelijk. Als de bus aankomt rijden stormt iedereen op de wagen af en probeert van de buitenkant zijn tas op een stoel te leggen. Vervolgens proberen 40 man/vrouw zich tegelijkertijd door de deur de bus in te drukken. Het blijkt dat er geen beleefd wachten bij komt kijken en ook wij proppen ons maar naar binnen. Met afdrukken van ellebogen in de rug bereiken we Vagator. Het dorpje is gelegen op een heuvel. De heuvel aflopend bereik je het strand. In de middag maken we een wandeling naar een fort vanwaar we een prachtig uitzicht hebben op de omgeving. Witte stranden, schattige hutjes, groene palmbomen en een strakblauwe hemel voeren de boventoon. Om een uur of zes staan we omgekleed en wel klaar om naar een party te gaan. We hebben een vriendin gemaakt, ons Zweedse buurmeisje, en samen met haar willen we maar eens kijken wat het dorp te bieden heeft. Aangekomen blijkt het een “raveparty” te zijn. De muziek heeft een beat die te vergelijken is met gabbermuziek. Onze eerste danspassen zijn dan ook wat hakkelig, maar na een paar minuten gaan de voetjes van de vloer. We dansen of ons leven er vanaf hangt. Zelfs de hippies zijn onder de indruk en willen met ons dansen. Ze blijken ons echter niet bij te kunnen houden en moeten afdruipen. Om 10 uur is de party afgelopen en voelt het voor ons als drie uur ’s nachts. We duiken kapot van het dansen ons bed in.

Zondag 8 februari 2009
Vandaag huren we een scooter. We crossen, eerst wat onwennig omdat we links moeten rijden, langs de mooie kust van Goa. We hangen wat op het strand. In de verte zien we ineens een groep naakte mensen in een kring samenkomen. Het lijkt alsof ze een soort meditatie doen. Een aantal Indiers weten niet hoe snel ze er op af moeten gaan. Vanaf een kleine afstand volgen ze iedere beweging met open mond. Wij verbazen ons ook. In elk boekje over India kan je lezen dat toeristen worden geacht zich te gedragen naar Indiase gewoontes en normen. Zonnebaden in een bikini is voor hen al vreemd, maar wel toegestaan. Maar naakt rondlopen over het strand is echt iets wat voor de Indiers zo vreemd is. De groep naakte mensen lijkt zich aan de Indiers te storen. Prima vinden wij, trek maar snel je kleren aan dan! Na ons strandbezoek rijden we naar een oud fort en gevangenis. Bij het fort mogen we weer met een hele Indiase familie op de foto. Op het strand van Anjuna is een bekende Indiase popster bezig zijn videoclip op te nemen. Tussen de menigte mensen bewonderen wij het stoere idool.

Maandag 9 februari t/m donderdag 12 februari 2009
We verblijven deze dagen in Palolem, een schattig dorpje aan het strand, waar we genieten van onze vakantie. We laten ons niet meer storen door verkopers of starende Indiers. Alles went, gewoon negeren werkt het beste. We smikkelen driemaal daags van een heerlijke Indiase maaltijd. Het eten gaat na twee weken nog steeds niet vervelen. Er zijn zoveel verschillende smaken en gerechten. Elke keer likken we onze vingers er weer bij af ( alleen van de rechterhand want anders is het onbehoorlijk. Indiers vegen namelijk hun billen met hun linkerhand af na gebruik van het toilet). We lopen naar afgelegen strandjes en huren nog eens een scooter. Als we door het achterland van Goa rijden lijkt het of de tijd 100 jaar stil heeft gestaan. Mensen die water uit een put putten, vrouwen met enorme manden op hun hoofd, kleren die gewassen worden in de rivier en wederom vinden we overal poep, poep en nog eens poep. India stinkt!!!!!!!

Vrijdag 13 februari 2009
Na een super leuke tijd in Goa is het toch ook echt weer tijd om verder te trekken en wat meer te gaan zien in India. Op goed geluk lopen we naar de hoofdstraat en pakken de eerste de beste bus naar het treinstation. Daar aangekomen blijkt er over 3,5 uur een trein naar het zuiden te gaan. Prima! We doden de tijd met dagboek bijwerken, lezen, rondjes lopen, koekjes eten, tas opnieuw inpakken, mensen kijken (dit alles doet Liek) en slapen (dit doet Saar). De trein komt op tijd aan en we nemen plaats naast 2 knullen. De trein schommelt gemoedelijk voort, stopt hier en daar om nieuwe mensen in te laden en binnen no time komen we aan in Gokarna. We pakken een bus die ons afzet midden in het bijzondere dorpje. We hebben letterlijk geen cent meer in onze portomonaie (ook niet in onze moneybelts, bh’s en stiekeme vakjes in de tassen) en moeten dus eerst dollars omwisselen bij een wisselkantoortje. Vervolgens gaan we in de warmte op zoek naar een hotel en slenteren door het bijzondere dorp met haar vreemde inwoners en bezoekers. Gokarna staat namelijk bekend om haar vele tempels en pelgrims vanuit het hele land komen naar Gokarna om alle heilige plaatsten te bezoeken. We zien vrouwen in schitterende gewaden, kalen mannen met alleen een doekje om hun middel, beschilderde gezichten, bedelmonniken en tientallen koeien op de straat. Uit ramen en deuren klinkt gezoem en gezang, gemompel en geschreeuw. De straten ruiken sterk naar wierook en offer bloemetjes worden bij de tempeltjes verkocht. We vinden een hotel midden in het dorp en als we onze oogjes sluiten horen we tot diep in de nacht de meest vreemde geluiden de kamer binnen dringen.

Zaterdag 14 februari 2009
We hebben zin in wat lichaamsbeweging en besluiten een wandeling te gaan maken om de omgeving een beetje te leren kennen. Met hemdjes aan, maar pareo’s om onze schouders geslagen om de naaktheid te verbloemen, en zonder zonnebrand op onze toetjes, stappen we over de heilige paden. Algauw komen we aan bij een heilig gebouw waar mensen elkaar verdringen om van het heilige water uit een rotswand te mogen proeven. Wij zijn echter dolblij met onze tot nog toe stevige poep, en besluiten het heilige goedje met haar heilige bacterien links te laten liggen. We stappen flink zwetend in de zon door en na zo’n honderd treden omhoog komen we aan bij een schattig oud tempeltje met olifanten op het dak en een grandioos uitzicht over de zee en het dorp. Tot onze grote verrassing lopen we daar een look-a-like van de oude heks tegen het lijf (zie Honduras) en meteen worden we ook met haar hartsvriendinnen en wijst ze ons de weg naar de mooie stranden in de buurt. Na wat yogascholen, yogahotels en yogarestaurants gepasseerd te hebben zien we het mooie strand voor ons liggen. Een verfrissende duik, even gluren naar de hippies en weer verder met de wandeling. Het is echter bloedverziekend heet en wanneer we over droge open vlakken lopen kan die hele wandeling ons eigenlijk gestolen worden, vooral aangezien onze neuzen rood beginnen te kleuren. We zijn dan ook blij als we beloond worden met een nog mooie strand, OM beach genaamd. Het strand bestaat uit 2 baaien, de eerste in beslag genomen door koeien en Indiers, het tweede voornamelijk door toeristen. Wij voegen ons snel bij de laatste baai maar houden het in de hitte niet uit en zoeken verkoeling in de schaduw. Op de terugweg voeren we nog een koe en geven we antwoord op de vraag “Where are you from?” en “What is your name?”. Altijd in deze volgorde en onder een gezellige inleiding (wel met een hoop hoofdgewiebel). Wanneer we bijna terug zijn in het dorp staat Liek haar teen, die direct verschrikkelijk eng begint te bloeden. Bandana wordt er omheen geknoopt en met de bloedslipper in haar hand wandelen we terug. In het dorp kijken we nog even heilig en religieus naar wat tempels, genieten we van zalige vegetarische masala en duiken dan ons bed in om naar de geluiden van spirituele optochten te luisteren.

Zondag 15 februari 2009
Met de bus gaan we naar de plaats Udupi. Rond 12 uur komen we aan en we lopen meteen door naar de indrukwekkende Krishna tempel. We gluren over een muurtje en zien mannen en vrouwen met lappen in water waden. We hebben honger en besluiten eerst te lunchen, met een volle maag voelen we ons vast wat heiliger! We proberen de lokale specialiteit; een soort reuze loempia met aardappel erin. Zalig! We lopen terug naar de Krishna tempel en kijken naar de vele mensen die blootsvoets in de rij staan om de tempel binnen te treden. We kijken naar de muzikanten die voor een vrolijke noot zorgen en we zien een klokkeluider aan een koort trekken om inderdaad de bel te luiden. We bekijken mensen die een koe aaien en vervolgens hun eigen hoofd aanraken, we ontwijken mensen die om geld komen bedelen en we nemen foto’s van de imposante gebouwen. Ook hier ruikt het weer naar wierook.
We halen kennelijk niet het meest spirituele bij elkaar naar boven want we verlangen eigenlijk allebij meer naar het strand dan naar een rode stip op het hoofd. We houden een rikshaw aan die ons naar het strandplaatsje Malpe rijdt. We stappen uit en zien Indiers met hun kleren aan in het water waden. We hebben geen zin om in bikini erbij te gaan liggen en besluiten over het strand naar de haven te lopen om daar een boot te regelen die ons naar het eilandje in zeel kan brengen. Op het strand moeten we honderden drollen ontwijken. Het gaat om mensen drollen die daar net vers zijn gelegd of net zijn komen aangespoeld. Ook moeten we oppassen dat we niet in de rode pan (soort pruimtabak maar dan heel anders) klodders gaan staan. Gadver, echt te goor voor woorden!!! Heelhuids komen we aan bij de haven waar al een bootje vol Indiers ligt te wachten. We zitten nog geen 5 minuten of we krijgen al de vragen “Where are you from?” en “What is your name?” op ons afgevuurd. Een hoop hoofdgewiebel en duizenden foto’s later komen we aan op het eiland. Ook daar worden we niet met rust gelaten waardoor we besluiten om ook maar even met onze kleren aan in het water verkoeling gaan zoeken. Wanneer we opdrogen op een steen komen de Indiers al weer met hun kinderen naar ons toe. De kids worden op onze schoot geplaatst en foto’s worden gemaakt. De Indiers duwen ons opzij, zitten tussen ons in en nog meer foto’s... aan het eind van de middag komen we aan in Udupi waar we een luxe hotel met tv nemen. En wat er is.... friends!!! 3 uur lang...

Maandag 16 februari 2009
Een ellelange busrit van 10 uur door een prachtige omgeving vol palmbomen, giga planten en kleurrijke tempeltjes brengt ons naar Mysore waar het weer stikt van de mensen, waar het stinkt naar poep (en jasmijn en sandalhout volgens de Lonely Planet) en waar we de ratten en koeien door het afval zien scharrelen. Aan de hoeveelheid koeien die we al zijn tegengekomen op de stranden en in de steden, is het duidelijk te merken dat de beestjes heilig zijn. Wel een beetje vreemd dat hun voedsel voornamelijk uit afval bestaat en dat we meer zwerfkoeien dan zwerfkatten of zwerfhonden tegenkomen. Gelukkig zijn hier ook wat indrukwekkende bouwwerken en heiligdommen te zien, maar die gaan we morgen pas bezoeken....