Liek en Saar tussen de locals

Woensdag 27 februari 2008

De wekker gaat om 8 uur. We worden rustig wakker en pakken onze spullen. We lopen naar de supermarkt om een onbtijtje te kopen en gaan daarna richting het busstation. Ons ontbijt bestaat de laaste tijd voornamelijk uit Bimbo brood (chemisch brood wat maandenlang goed blijft). We worden op weg geholpen door een vriendelijk localmannetje. Als we in de bus zitten bijkt deze niet rechtstreeks te gaan en we besluiten om onze tassen weer te pakken en uit te stappen. Het vriendelijke localmannetje zorgt ervoor dat we de weg vinden naar het busstation waar de directe bussen gaan. We moeten 1 keer overstappen in Santa Rosa en pakken een volgende bus richting Gracias. De reis verloopt erg voorspoedig, alleen heeft Saar wel last van haar nek door een stoere duik in de zee gister. We ontbijten in de bus maar Annelieke vindt Bimbobrood opeens niet meer lekker en hongert zichzelf uit. In Gracias checken we in bij hotel Erick waar we een 65 jarige Duitse en een 49 jarige Franse ontmoeten. Later gaan we met de Francaise een hapje eten in een locaal restaurantje. Er zijn bijna alleen maar mannen in het restaurant en ze staren ons allemaal aan. Maud vertelt ons wilde verhalen over haar vele reizen over de wereld. Maud blijkt zelf een wilde vrouw te zijn en wil ons verschillende adviezen geven over het contact met mannen. Zij heeft in elk stadje een ander schatje en bezoekt speciale love-hotels. Heel interessant type maar we besluiten om niet van haar tips gebruik te maken.

Donderdag 28 februari 2008

Rond 9 uur worden we wakker en hebben super lekker geslapen. We ontbijten met Bimbo-hamburgerbroodjes en Annelieke zeurt weer. We lopen rond in het stadje en brengen onze was weg. We hebben heel veel ogen op ons gericht de hele tijd. Er zijn kindertjes die tot en met 10 in het engels gaan tellen als ze ons zien en we krijgen heel vaak ’buenas dias’ te horen. We lopen naar een kasteel op de berg en hebben een mooi uitzicht over de stad. Verder is het kasteel wel een beetje saai. Annelieke spuugt nog wel heel vies op een zooitje mieren waar Saar net een foto van wilde maken en we krijgen weer even ruzie.
In de middag nemen we een tuk-tuk naar de thermopools. Als we aankomen ligt Maud al in het warme water en staan er heel veel gluurders langs de kant van het bad (voor Maud geen probleem). De pools bevinden zich in een bos achtig berg achtig gebied en de bovenstepools zijn heel warm en worden steeds kouder naarmate je meer naar beneden gaat. We badderen, spetteren en laten het water onze schouders en Saar d´r pijnlijke nek masseren.
Terug in het hotel hebben we bedacht dat we zelf willen gaan koken, er is echter geen keuken. Met onze aluminium bekertjes bedelen we bij de vrouw van het hotel om wat gekookt water. Na een frons (omdat ze ons niet meteen begreep) en een glimlach (omdat ze ons later wel begreep maar vond dat we maar rare meisjes waren) vult ze onze bekers met het gevraagde zodat we heerlijke noodlesoepjes kunnen maken.

Vrijdag 29 februari 2008

Saar heeft heerlijk geslapen maar wel zo hard gesnurkt als Tiede en op dezelfde manier als Luc. Annelieke heeft de hele nacht wakker gelegen, zo zielig. Om 8 uur niest Liek, draait en zucht ze in haar bed en in het voor Saar onmogelijk om zich nog langer slapende te houden. We ontbijten met heerlijke aardbeien shakes en halen vervolgens onze was op. Voor de laatste keer, nu met rugzakken op ons rug, lopen we door het stadje waar we al 80 keer doorheen gelopen zijn. We kunnen meteen in de bus stappen richting San Juan. We moeten staan het middelpunt van de belangstelling. In Honduras is het duidelijk niet onbeleefd om te stare, iedereen doet het. Ze gaan er even goed voor zitten en kijken (uitdrukkingloos) naar ons doen en laten. Ze nemen ons van top tot teen op en kijken nog eens beter. Een glimlach wordt zelden beantwoord, er wordt gewoon gestaard. In San Juan worden we de bus uitgezet. We hadden niet echt plannen voor vandaag maar we weten onmiddelijk dat we hier niet willen blijven. Het stadje bezorgt ons de kriebels. Normaal gesproken is er altijd wel een behulpzaam localmannetje. Nu wordt er alleen maar gestaard. We gaan langs de kant van de weg zitten en wachten samen met 13 anderen op een lift aangezien er geen bus is die ons verder kan brengen. We hebben geen idee of het liften gaat lukken. We wachten en er passeren wat auto´s totdat er een pick-up stopt. Binnen 10 seconden (niet overdreven) zit de pick-up vol met onze tassen en wijzelf en 13 locals. We zitten allemaal op elkaar, iedereen moet zich aan elkaar vasthouden en voor het eerst worden we niet alleen maar aangestaard, maar wordt er ook wat gebabbeld en gelachen. We voelen ons weer mens! We rijden een super mooie route over hele slechte wegen vol kuilen en stof. 2 Uur later komen we aan in een heel gezellig stadje. De mensen zijn hier weer heel vriendelijk, zeggen ons gedag en maken grapjes. In ons nieuwe hotel komen we de Duitse 65 plusser weer tegen. Ze zeurt heel veel en praat ons de oren van het hoofd waardoor al onze energie wordt weggezogen.
Al weken zijn we op zoek naar een kleine waterkoker zodat we niet meer hoeven te bedelen bij de hotels om een kopje heet water. Ook vandaag gaat de zoektocht weer verder. Als Annelieke Saar niet had tegen gehouden hadden we nu gereisd met een kookplaat, minimagnetron-combi-eierbakker-combi-koffiezetter, pannen en een zwart wit televisie. Helaas komen we uiteindelijk met lege handen thuis. We eten ons avondeten in een ongezellig restaurantje maar hebben sinds dat we uit Nederland weg zijn gegaan heerlijke sappige stukjes mals vlees op ons bord. Echt smullen!
Terug in het hotel neemt Saar een douche en voor de eerste keer sinds weken is hij warm, zo fijn! Het geeft helemaal niks dat je met je tenen in het schaamhaar van de vorig 30 bezoekers staat.

Zaterdag 1 maart 2008

Na 12 uur slapen worden we uitgerust wakker. We checken uit en lopen richting het busstation. Na een uur wachten reizen we af richting Marcala. In de bus zijn maar weinig zitplaasten omdat er overal zakken aardappelen liggen. Uiteindelijk belanden we helemaal achterin en hebben we goed zicht op wat er allemaal gebeurt in de bus. De mensen maken veel babbeltjes met elkaar en de sfeer is zo gezellig dat we met gerust hart een paar foto´s kunnen maken, zonder angst om overvallen te worden. We kletsen wat met de mannen voor ons en zeggen si als we het weer eens niet zo goed begrijpen. De busrit duurt langer dan we hadden gedacht maar is weer heel bijzonder. De omgeving is prachtig, groene bergen, beekjes en meertjes. Mensen stappen in en uit, zakken aardappelen worden de bus uitgegooid en hele families staan langs de weg te wachten totdat de bus komt om te helpen met het sjouwen van alle zware zakken. We vinden het hier heel ‘echt’ aanvoelen. In Marcala vinden we een schattige kamer met eigen douche en tv. We kijken dus meteen maar even een filmpje. Halverwege (tijdens de reclame) vliegen we naar buiten om chips, bier en chocolade te kopen om terug te rennen en snel de film te kunnen afkijken. Om 7 uur gaan we een hapje eten bij de gastvrouw. Omdat Saar bang is dat Liek iets lekkerders besteld heeft (again) verandert ze snel haar keuze en neemt toch maar hetzelfde. Saar zegt dus dat we 2 burritos willen en als we het eten krijgen heeft Saar er 2 en Liek 1. Hum.. niet helemaal de bedoeling maar eerlijk zullen we alles delen.

Zondag 2 maart 2008

We worden wakker en zetten de tv aan. Dan maar aankleden en op zoek naar een lekker ontbijt. We drinken koffie bij het lieve hostel dametje en gaan daarna de markt op. We worden van alle kanten aangestaard en er is wederom geen andere toerist te bekennen. We komen erachter dat er weinig te doen is op zondag en als we zien dat de tourist-office ook nog dicht is valt ons plan om naar een grot en waterval te gaan in duigen.
Terug in het hotel gaan we uit wanhoop maar een film kijken. Na de film hebben we trek en gaan we wat lekkers shoppen (want we hebben nog heel veel geld over van ons dagelijks budget). We kopen: chips, snickers, chocola, yoghurt, bier, brood, mayo, mais, tonijn en komkommer. Als we terug in het hotel zijn, zien we dat er geen geld meer in onze portomonaie zit en ook onze moneybelts zijn leeg. We stellen onszelf de vraag: ‘is hier, in dit kleine gehucht, wel een bank?’ Na wat onderzoek komen we erachter dat er geen bank is. Geen bank = geen geld = het kleine gehucht niet kunnen verlaten! Wel hadden we hier makkelijk weggekund als we niet zo belachelijk veel eten hadden gekocht. Wat nu....? Liften? Uit wanhoop voelen we, na een halfuur doemscenario´s te hebben bedacht, in alle zakken van onze broeken of we niet nog ergens geld hebben. Saar voelt aan haar witte broek. Voelt iets hards. Is het kwijt. Maar dan.... Een lui2e schreeuw ‘ik heb geld gevonden!!!’ We dansen op onze bedden want het blijkt 200 Limpera´s te zijn waarmee we helemaal tot aan de grens van Nicuragua kunnen komen.
De rest van de dag zijn we geoorloofd om te relaxen en ons buikje rond te eten van al het lekkers wat we ook echt verdiend hebben. We zijn gered, nu alleen wat misselijk.

Maandag 3 maart

De wekker gaat om half 5. Om 5 uur staat de eigenaar van het hotel al voor de deur om ons eruit te bonjouren en het hek voor ons te openen (Annelieke had tegen hem een half uurtje eerder gezegd voor de zekerheid). Veel te vroeg lopen we in het donker naar Central Park en nemen plaats op een stenen bankje. De bus zou om 6 uur vertrekken. We zijn er om kwart over 5 dus moeten we nog even wachten. Het is koud en Annelieke trekt de eigen gebreide sokken van de oma van Saar aan en Saar kruipt in de beschermhoes van haar tas. Om 6 uur is de bus er nog steeds niet. We zien mensen komen en gaan. We zien het licht worden. We zien een bus komen en gaan. We drinken koffie. Na wat navraag gedaan te hebben komen we erachter dat de bus pas om half 8 vertrekt. We moeten dus in totaal 2 uur en 1 kwartier wachten. Maar gelukkig hebben we het altijd gezellig met elkaar! Om half 8 komt de bus en brengt ons in 4 uur in Teguscigalpa. De stad ligt midden tussen de bergen en is een plaatje om te zien. Bijna alle bergen zijn bebouwd (niet met huizen maar meer met schuurtjes die wij in de tuin hebben staan voor het gereedschap, maar waar ze hier met minstens 6 man wonen). We eten een hapje en worden door de eigenaresse van het restaurantje op de bus gezet richting Choluteca. In de bus doen we een klein dutje, een klein babbeltje en genieten we van de prachtige omgeving. Het frisse groen heeft zich ingeruild voor verschillende tinten bruin. We zien veel bergen, sommige glooiend, andere grof en hoekig. We zien kuddes koeien, schapen met een herder en ezeltjes. We zien mensen die heerlijk in rivieren aan het badderen zijn, terwijl wij rechtop in de bus moeten zitten zodat we zo min mogelijk contact maken met de stoelen omdat het warmer en warmer wordt en de stoelen zweetkleren veroorzaken.
Snikheet en bezweet komen we aan en nemen een taxi naar ons volgende stekje.
We gaan een wandeling maken en zoeken een leuk restaurantje. We komen aan bij Hong Kong. Een duur Chinees restaurant. We bestellen de kleinste porties eten en kleine glaasjes water want anders hebben we te weinig geld bij ons. We krijgen super lekkere, super gezonde en super grote porties Chinees en hebben net genoeg geld bij ons om te betalen.

Dinsdag 4 maart 2008

Om 8 uur gaat de wekker en het is warm. Annelieke staart Saar aan, again: vieze gluurder! We pakken onze tassen en stappen in een minibus richting de grens van Nicaragua. Er zitten voornamelijk locals in de bus en als we gaan rijden worden de eerste zaken al gedaan. Een vrouwtje verkoopt gedroogde vis aan een ander vrouwtje. Na bijna 1 uur komen we aan bij de grens. Als we uitstappen hebben twee heren zich ontfermd over onze tassen en worden wij belaagd door tientallen mannen die dikke stapels geld in hun handen hebben. Saar roept: ‘no no no’ en holt haar tas achterna en door alle drukte verliezen we elkaar uit het oog. De tassen verdwijnen in handige fietsjes met parasollen en als we elkaar gevonden hebben kijken we elkaar wanhopig aan. Wat te doen met al deze mannen? Saar steekt een sigaret en roept ´’Muy temprano’. De mannen lachen en Annelieke wisselt de laatste Honduras centen in. Uiteindelijk stappen we bij onze tassen op de fiets (allebij een eigen fiets met eigen chauffeur) en laten ons fietsen richting grens. Annelieke gaat veel sneller dan Saar en vreest dat zij ergens anders belant dan bij de grens. Uiteindelijk vinden we elkaar bij een armoedig kantoortje en laten we onze paspoorten zien. Het mannentje van het kantoortje vraagt of Annelieke familie is van Frank de Boer. We krijgen te horen dat we maar liefst 7 dollar per persoon moeten betalen. Dat is echter veel meer dan er in de Lonely Planet beschreven staat. Annelieke krijgt trilhanden en waterige ogen. Dit is te veel gedoe in minder dan 10 minuten en we weten nu zeker dat we aan alle kanten worden opgelicht. Helaas kunnen we daar niks aan doen en betalen we al onze net omgewisselde Cordobas. Ons geld is op dus hebben we een nieuw probleem. We kunnen de fietsmannen niet meer betalen maar zij vertellen ons dat er over de grens geen bank is en dat we terug moeten naar het dorp waar we vandaan komen. Ja dag! We besluiten om weer helemaal op onszelf verder te gaan en pakken onze tassen van de fietsen. We gaan wel liften of zo, maar zeker niet luisteren naar al die oplicht mannen om ons heen. Ook al weten we niet hoe het verder zal gaan voelt het als een goed besluit. Terwijl iedereen met fietsjes Nicaragua wordt ingereden, lopen wij in stikhitte op weg naar het onbekende... Bij de volgende controle post vragen we of er ergens een bank is, en die blijkt er te zijn. We lopen 10 minuten terug in de stikhitte en bij de bank aangekomen blijkt er geen pinautomaat te zijn. Gelukkig hebben we travels cheques. Nadat Saar 10 minuten in de rij heeft gestaan krijgt ze te horen dat de travelers cheques niet omgewisseld kunnen worden dus proberen we het met euro´s. Nadat Annelieke 10 minuten in de rij heeft gestaan bekijkt de bankmevrouw het biljet zegt ze dat er een scheur in zit en dat ze het niet kan aannemen. Terug bij Saar stort Annelieke in. Tranen wellen op terwijl ze naarstig zoekt naar een ander biljet wat na 10 minuten wachten wel ingewisseld kan worden. We hebben geld! We eten een broodje en Annelieke komt weer wat tot rust. Voor de tweede keer passeren we de grens en gaan door naar de bus die ons op een weg langs vulkanen brengt naar Leon. Als we een flinke tijd in de bus zitten kijkt het hulpje van de chauffeur ons verschriukt aan en zegt ons dat we Leon al voorbij zijn. Nee he, dat kan er ook nog wel bij. We worden met onze tassen ergens aan de kant van de weg gedropt en wacht op een bus terug naar Leon. Er wordt flink getoeterd en geroepen want wat doen die twee rare meisjes daar in de middle of nowhere? Gelukkig komt er snel een bus die ons in het centrum van Leon afzet.
Leon is een levendige stad vol met marktjes, mooie kerken, vriendelijke mensen en weer wat meer toeristen (wat we wel weer meer kunnen waarderen aangezien we in 1 week tijd maar 2 toeristen hebben gesproken). In het hostel is helaas alleen een dorm (grote kamer met meerdere bedden) beschikbaar en kunnen we niet ongezien om half 10 ons bedje in kruipen, we zijn kapot!

Woensdag 5 maart t/m vrijdag 7 maart 2008

Leon doet een beetje spaans aan door haar prachtige kerken en kleurige huizen. We vermaken ons deze dagen door lekker te wandelen in de stad, veel te internetten met het thuisfront en te relaxen in hangmatten. Ook gaan we weer op zoek naar de waterkoker, maar komen weer met lege handen thuis. Gelukkig hoeven we niet te bedelen om water omdat we een keuken in het hostel hebben waar we heerlijke maaltijden bereiden. We genieten van een lifebandje en dansen vanuit een hoekje een beetje mee. Ook bezoeken we voor het eerst de Pacific Ocean. Prachtige zee maar met hele hoge golven wat het moeilijk maakt om te zwemmen en hordes dronkelappen die het ons moeilijk maken om te relaxen. En om het allemaal nog leuker te maken komen we de 65 jarige zeur Duitse weer tegen.

We hebben nu weer even genoeg gerelaxed en gaan op zoek naar actieve vulkanen om die te trotseren!