Liek en Saar in goede en slechte tijden

Allereerst sorry iedereen die dit mailtje ontvangt maar er niet op zit te wachten. We begrijpen niet hoe het ¨mailinglistsysteem¨ werkt. Dus delete de mailtjes als je ze niet wilt lezen.

Zaterdag 8 maart 2008

We zijn lui en pakken de taxi naar het busstation. Met onze tassen op schoot worden we door een shuttlebusje naar Managua gebracht. De tassen op schoot is onze manier om geld uit te sparen. In Managua stappen we over op een modernere bus die ons naar Masaya brengt. We komen er te laat achter waar Masaya is, stappen te laat uit en moeten een taxi nemen dezelfde weg terug. Met behulp van de Lonely Planet, gebrekkig spaans legt Saar de chauffeur uit naar welk hotel we willen. Na een speurtocht komen we aan in een schattig hotelletje met televisie. We besluiten ons niet te laten verleiden door de prachtige films die vertoond worden op de 118 verschillende kanalen, maar doen actief en gaan een blokje om. We lopen naar de markt, bekijken alle toeristische prullaria en onderhandelen over de prijs van ansichtkaarten. Aangezien we de prijs niet naar beneden krijgen kopen we ze niet en moet het thuisfront langer wachten op een persoonlijke noot. We lopen via de hamaca´s workshops (hangmatten) richting het meer van Masaya. We zien mannen druk in de weer met touw en informeren naar wat prijzen. We leren dat er hangmatten zijn waar je met het hele gezin in kan slapen. Wij als echte nederlandse boerinnen moeten daar niet aan denken, dat zou alleen maar ruzie worden! Bij het meer ontmoeten we een local van 20. We babbelen in het spaans en worden door hem verbeterd. Hij babbelt in het engels en wij verbeteren hem. Erg educatief en sociaal. Terug in het hotel gaan we toch maar een filmpje kijken . Halverwege worden we gestoord door de vrouw van het hotel die ons lekkere hapjes (service van het hotel) brengt. Na de film lopen we richting central park waar we tussen de localgezinnen een slice pizza en een hotdog eten. Als er vuurwerk wordt afgestoken krijgen we een echt Scheveningen gevoel. Het is hier ook zo gezellig!

Zondag 9 maart 2008

We worden vroeg wakker want we willen een vulkaan beklimmen. Als we naar buiten lopen krijgen we eerst een broodje en een kopje koffie van het hotel. Zo gastvrij!
We ontmoeten Tom. Tom is een roodharige jongen uit Amerika en hij gaat ook de vulkaan beklimmen. We vragen aan hem of we schoenen aan moeten trekken. Hij doet dat. Wij dus ook. Gewapend met liters waters, onze grote schoenen en een super humeur (alleen een beetje bang voor bijna doodervaringen, zie San Pedro vulkaan) gaan we op weg naar de bus. We hebben van onze fouten geleerd en vragen de chauffeur om ons te waarschuwen wanneer we bij de vulkaan zijn. Daar aangekomen weigeren we een lift (kosten besparen) en gaan op pad. We lopen langs grote brokken oude lava en vinden het al snel toch wel heel erg warm. Als we een gratis lift krijgen aangeboden van een hollandse vulkaan onderzoekster nemen we die toch maar aan. Na een kwariertje rijden komen we aan bij de top. WAT??? Waarom hebben we in vredesnaam onze lelijke fanatieke schoenen en liters water meegenomen? We hoeven alleen nog maar een klein trappetje op en worden beloond met een heel mooi uitzicht over het meer, het land en krater. Stinkende zwavel doet ons snel afdalen en als we gaan lunchen komen we Tom weer tegen. We babbelen wat en merken dat hij een hyenalach heeft, een heel lelijk hemd aan heeft waarbij je zijn tepels en oranje bezweet okselhaar ziet en hij smakt vies op zijn kauwgom. Verder is hij wel aardig en wandelen we met hem een beetje langs de krater. Hij moet nog naar het uitkijkpunt en wij besluiten de weg terug te wandelen om toch nog een beetje beweging te krijgen. We worden in de gaten gehouden door rangers op fietsjes. Bij elke bocht staat er een ander ons op te wachten en middels walkietalkie´s houden ze elkaar op de hoogte van onze locatie. Dit om te voorkomen dat we niet verdwalen (het is maar 1 geasfalteerde weg naar beneden), geen vieze dingen in de bosjes gooien en om ervoor te zorgen dat wij niet nog harder gaan zingen en alle beesten wegjagen dan dat we nu al doen.
Terug in Masaya maken we een wandelingetje op zoek naar de hondenshow waar de oude duiste heks ons over heeft verteld (ja, ze is er weer!!). De hondenshow is afgelopen maar er is nog wel een kermis. Liek eet een knalroze ijsje en we gaan het reuzenrad in. Gelukkig zien we pas achteraf dat het geval aangedraaid wordt door een of andere moter uit het jaar 0 en dat de schroeven van ellende en roest meetrillen bij elke beweging. In het ding zelf schreeuwt Annelieke de longen uit haar lijf en wil ze dat het stopt (gelukkig voor Saar weet ze dat op dat moment niet in het Spaans te zeggen en draaien we lekker door). Super veel mensen, heel veel plezier, schiettenten, draaimolens en lekkernijen. We gaan snel terug naar het hotel want Tom heeft zichzelf uitgenodigd voor het eten. Hij is een oude bekende tegengekomen en met ons viertjes gaan we eten bij de chinees. Tom is voornamelijk aan het woord en we willen snel terug naar het hotel. We worden nog uitgenodigd voor een biertje, maar No Way! Tom blijft aandringen (kansloos!) maar wij vluchten het hotel binnen en gaan een welverdiende film kijken.

Maandag 10 maart

Na een gratis kopje koffie en broodje lopen we met onze tassen naar de grote weg waar we al snel opgepikt worden door een minibus naar Granada. We proppen onszelf en onze tassen in de bus en zijn er binnen een half uur. Granada doet aan als een italiaans stadje. Gekleurde huisjes, terrasjes, marktjes en veel mensen op straat. We vinden een leuk hostel en hebben wederom een eigen kamertje omdat de dorms al vol zijn. He, wat vervelend! We gaan de stad verkennen en zoeken naar de waterkoker (heel goed idee dat dompelaartje, maar kan iemand ons aan de spaanse naam helpen?). We lopen door naar het meer, kopen een ijsje en worden vreselijk afgezet door het oude ijscomannetje. Zouden wij ook doen als we hem waren! Terug in het hotel hangen we wat rond en spelen een paar spelletje rummicub met kaarten. Die avond moeten we van onszelf binnen het budget blijven en voor 80 Cordobas ($4) een avondmaal verzorgen. Met 4 biertje bij het avondeten zijn we maar 20 Cordobas boven het budget en kunnen we een heerlijke pasta koken. De keuken van het hostel bevindt zich in een soort garage. Voor ons voelt het als een toneel en we stellen ons voor dat er een publiek naar ons zit te kijken en spelen een paar interessante scenes. We hebben veel lol (je moet toch wat).

Dinsdag 11 maart

We lopen richting het busstation en moeten een uur wachten voordat de bus naar San Juan del Sur vertrekt. Annelieke gaat pinnen en Saar praat een half uur met een niet-afzet ijscomannetje. Na 1 keer overstappen komen we 4 uur later aan in de kustplaats. We voelen ons heel relaxed en denken bij het eerste de beste hotel in te kunnen checken. Helaas vinden we pas na 11 hotels te hebben bezocht, een geschikte doch iets te dure kamer (maar na 11 hotels ben je snel tevree). We pakken onze spullen om een duik te kunnen nemen in de Pacific Ocean. We trotseren megagolven en genieten van een mooie ondergaande zon. Na een douche gaan we op zoek naar een goedkoop restaurantje. Dit blijkt lastig aangezien dit stadje ook veel bezocht wordt door Amerikaanse cruiseship toeristen. Bij vele restaurantje bekijken we de menukaart maar schrikken van de achterlijk hoge prijzen en we druipen overal af. Uiteindelijk eten we een heerlijke hamburger (alweer fastfood) bij een restaurantje waar alleen maar locals zitten. Die avond worden we door een stel spanjaarden uitgenodigd voor een feestje. Om een uur of tien sluipen we langs de bar om te kijken of het er gezellig is. Eigenlijk zijn we niet zo in de partymood en we sluipen snel en blij verder als het er een beetje doods uitziet.

Woensdag 12 maart

We pakken na een beetje sago ochtend (geen geschikte wasserette en geen ontbijt) de bus naar Paya Madeira. We hebben plannen om surflessen te nemen maar wanneer we de megahoge golven en de stoere surfers die de megahoge golven trotseren zien, besluiten we uit het oog van de stoere surfers een bodyboard te huren en op onze eigen manier de golven te trotseren. We spelen de hele dag in de zee en zorgen er ook voor dat we weer wat bijbruinen. ´s Avonds vinden we dat we weer eens een echt goed maal verdienen en wandelen we opgetut en wel een luxe restaurant binnen met prijzen rond de $10. We bestellen een visje en garnalen en smullen onze buikjes rond. We raken aan de praat met 2 Canadezen en een Amerikaan. De Amerikaan vertelt ons over zijn hobby: kikkers. Hij heeft zelf ook wel wat weg van een kikker. In Costa Rica leidt hij toeristen rond om hen verschillende kikkers te laten zien en zet hij zich in voor het welzijn van dit vriendelijke beestje. Hij heeft het tot zijn levenstaak gemaakt om hen te behouden voor uitsterven, wat zonder zijn hulp over 20 jaar zal gebeuren. Apart verhaal! We zijn moe en gaan terug naar het hotel. Het voelt heel laat maar als we op de klok kijken is het pas half 10. O jee, worden we weer saaie dozen??

Donderdag 13 maart

We zeggen het kustplaatsje gedag en pakken de bus naar Rivas. Daar pakken we de taxi naar San Jorge, de plaats waar we de boot nemen om naar Isla Ometepe te gaan. We zitten voorin de punt en luisteren naar Nederlandse liedjes. Het zonnetje schijnt op onze bolletjes en we krijgen hier en daar wat spetters op ons gezicht. Het is een heerlijk tochtje. Het eiland bestaat uit 2 vulkanen en ziet er prachtig uit. We komen aan en kunnen meteen in de overvolle bus stappen. We zitten op aardappelzakken en mensen staan met plastic hakken op onze tenen. Bij Playa Venecia worden we eruit gegooid. We worden verwelkomd door een kindje die we blij kunnen maken met chips, water en een flippo. Op weg naar het hostel moeten we een zandweggetje aflopen en stoppen snel al ons geld in onze bh´s als we denken dat we overvallen gaan worden door een scooter jongen. Gelukkig is het gewoon een staarder en kunnen we veilig doorlopen.
Als we bij het hostel aankomen kan ons geluk niet op. Het ligt prachtig aan het meer met hangmatten, restaurant en super vriendelijke mensen. Helaas is er geen kamer meer voor ons. O... Dan begint de vrouw van het hotel in rap spaans te praten en heeft ze het over 2 bedden. Si, laat maar zien. Blijkt dat ze het over een tent heeft! Dat vinden we natuurlijk super cool, vooral als we hem mogen opzetten bij het meer onder een schitterende boom en prachtig uitzicht. We krijgen hulp van 2 medewerkers en als de tent staat wordt er een 2-persoonsmatras ingelegd en krijgen we lakens. Heel luxe! We eten een spaghettitje en kleden ons snel om, om nog even een duik in het meer te kunnen nemen. Het water is verassend warm vergeleken bij het koude water van de Pacific Ocean. Wanneer het gaat schemeren kleden we ons om en als we nog maar net zitten krijgen we gezelpschap van Jason uit de States. Een hyperactieve gast die wel een bed in de dorm heeft, maar toch ook een tent op gaat zetten als hij ziet hoe goed en gaaf wij het wel niet hebben. 3 andere jongens maken een kampvuur en roosteren kippetjes boven het vuur. Een jongen van het hotel naast ons komt langs om te vragen of we nog iets nodig hebben van de supermarkt. Omdat het zo gezellig is en omdat we toch echt geen saaie dozen zijn, vragen we hem om rum en cola te kopen. Wij praten met Jason die ons vertelt dat hij een eigen hotdog kraam heeft en tijdens festivals super veel geld verdiend en gratis naar de optredens kan kijken. Dat klinkt gaaf en we besluiten om dat ook maar in Nederland te gaan doen. De 3 jongens verlaten het vuur met de kippen in het hand en wij nemen het vuur over. Annelieke houdt zich flink bezig met hout sprokkelen en samen met Jason maakt ze een prachtig vuur. De rum-cola jongen (Gabriel uit Engeland) komt er ook bij zitten en we kletsten, drinken en hebben veel plezier. Als we een duik in het water nemen en naar de sterren kijken, blijft Gabriel veilig op het droge omdat hij gehoord heeft dat er haaien in het meer zwemmen. Sure!
Als we weer bij het vuur zitten horen we opeens een schreeuw. Blijkt dat er een man in de dorm is gedrongen met slechte bedoelingen. Als de vrouw van de bijbehorende schreeuw niet wakker was geworden, had de man zeer waarschijnlijk waardevolle bezittingen meegenomen. Wanneer we willen gaan slapen komen we er achter dat de dief ook in onze tent is geweest. Hoe kan dat? We zaten continue op 2 meter afstand van de tent! De rugtas van Annelieke is weg en dus ook haar mp3, fototoestel, travellercheques, geld en het rottigste van alles: al haar persoonlijke spulletjes van thuis. Annelieke is overstuur en Gabriel haalt de politie erbij, die kunnen echter niet zoveel voor ons doen. Wat een vervelend einde van een avond die zo leuk begon.

Vrijdag 14 maart

Saar wordt wakker... au... bluh... ze voelt zich no bien! Liek kijkt sipjes over het water uit en Saar is meteen klaar wakker. Shit! De overval van gister. We zwemmen en ontbijten, pakken onze spullen en willen vertrekken om het politiebureau een bezoekje te brengen. We horen dat een jongetje 2 snoertjes heeft gevonden die bij het fototoestel en mp3 van Liek horen. We maken een wandelingetje op ziek naar de tas maar kunnen helaas niets vinden. Een gast van het hotel blijkt vroeger detective geweest te zijn en neemt de zaak heel serieus. Hij maakt veel aantekeningen en stelt vragen (geen idee wat hij daarmee wil gaan doen). Annelieke babbelt nog even met de mensen van het hotel die heel behulpzaam zijn. We hoeven de overnachting niet te betalen en er wordt een gratis lift voor ons geregeld naar het politiebureau. Een localsecurityman die ons zijn hulp aanbiedt en die engels spreekt, zal ons om 3 uur ontmoeten in het volgende hotel. In een hotel in Altagracia (waar het politiebureau is) checken we in en gaan bellen met American Express om de travellercheques te blokkeren. We betalen ons blauw aan de telefoontjes maar uiteindelijk komen we eruit en kan de dief niet het geld opnemen. We wachten op de security man en als hij er om half 6 nog niet is bellen we hem op. 5 minuten later staat hij op de stoep en gaan we naar het politiebureau waar een rapport wordt opgemaakt. Heel fijn dat er een talk bij is anders had het allemaal nog veel langer geduurd! Morgen moeten we terug komen om een kopietje te maken die Liek kan opsturen naar de verzekering. We gaan snel terug naar het hotel waar we een supermaal krijgen voorgeschoteld. Liek heeft zalige zachte vis met veel knoflook en Saar een supermalse biefstuk gemarineerd in een voor ons onbekende saus, maar die erg verrukkelijk smaakt. Na het eten gaan we douchen en naar bed, we zijn doodmoe!

Zaterdag 15 maart

We voelen ons een stuk beter dan gister. Vandaag alleen nog even een kopietje maken en dan kunnen we de hele rugzak ellende achter ons laten. Na een lekker ontbijt snellen we naar het politiebureau waar we op een houten bankje tussen de vliegen moeten wachten. Liek is ongeduldig en verlangt naar Nederland waar kopietjes worden gemaakt en waar niet maar 1 meneer agent is die ons kan helpen. Met uiteindelijk het document in ons bezit begeven we ons naar een kopiewinkel. Liek brengt het originele document terug naar het politiebureau en krijgt nog een hand en een zoen van meneer agent. Saar pakt ondertussen de tassen in en als Liek terug komt zijn we nog net op tijd voor de bus naar Santa Domingo waar we een hotelletje hebben aan het strand. We duiken in het meer en lezen in onze boekjes. We krijgen gezelschap van Andries uit Zuid-Afrika die we ook al in Livingston zijn tegengekomen. Rond half 6 gaan we lekker eten en spelen spelletjes met het 5 jarige dochtertje van de hoteleigenaren en een 13 jarig jongetje die in het hotel tijdens de feestdagen werkt. Heel gezellig, relaxed en ontzettend fijn na al die stress van gister. We vinden het hier weer leuk!

Zondag 16 maart ’08

Na een redelijk rustige nacht in ons met rattenkeutels bezaaide kamer, ontbijten we in een gezellig tentje aan het strand. Met een Nica man praten we over de milieu problemen in Nicaragua. Muy interessante! Als we terug bij het hotel komen blijkt dat er op zondag geen bussen rijden terwijl wij juist vandaag graag naar de familie in Urbaite willen gaan. Dan maar lopen of liften. Mensen kijken ons een beetje raar aan als we onze tassen ophijsen en meerollen. Het is namelijk ongeveer 32 graden. Al snel krijgen we een lift. Gelukkig maar want Saar heeft haar zweetlap er alweer bijgepakt (thanks Els). Een vriendelijke man brengt ons helemaal naar Urbaite terwijl hij zelf eigenlijk een andere richting op moest. Een collega (Lisenka) van de vader van Saar (Luc) heeft ons gevraagd om foto´s, brieven en geld naar de familie te brengen bij wie ze een tijdje heeft gewoond. Saar is de naam van de familie vergeten en we hebben alleen foto´s van de familie en een routebeschrijving naar het huisje toe. Door de foto van Padre te laten zien worden we naar het juiste huis gebracht. De familie onthaalt ons gastvrij en we leggen uit wat we komen doen. We geven de meegbrachte spullen en de rest van de familie (vader, moeder, 8 kinderen, 9 kleinkinderen en een of andere opa) wordt er bijgehaald. Veel gegiechel gepraat en vader is zelfs een beetje emotioneel. Even later duikt moeders de duiken in om ons een half uurtje later een maaltijd voor te kunnen schotelen. Voor deze gelegenheid wordt er een kip geslacht en een glaasje cola ingeschonken. We maken foto´s voor Lisenka en krijgen ook vele foto´s (ook van Lisenka) uit hun fotoalbum te zien. Na het eten nemen we uitgebreid afscheid en brengt de helft van de familie ons terug naar de doorgaande weg waar we verder liften naar Moyagalpa. Het was een hele mooie ervaring om deze lieve mensen gelukkig te maken!
In Moyagalpa vinden we een leuk hostel. Hangend in hangmatten kletsen we met een localjongetje over de oorlog van de jaren 80, armoede, schoolsystemen, taal enz.
We sluiten de avond af met een bbq kippetje, vleesje en sundayijsje toe.

Maandag 17 maart

We slapen heel slecht, worden elke keer wakker en als de wekker om kwart voor 6 gaat zijn we echt niet uitgerust! We pakken de boot van kwart voor 7, vervolgens een taxi en daarna de bus naar Managua. Saar is verschrikkelijk sago en doet absoluut niet haar best om dit te verbloemen, maar blijft er lekker in hangen. We wilden eigenlijk een flink stuk richting het oosten van Nicaragua gaan, maar in de bus besluiten we in de hoofdstad te blijven om shoppingmalls en een Burger King te bezoeken. We vragen aan 2 local vrouwtjes hoe duur een taxi naar een bepaalde wijk is (waar we hotelletje op het oog hebben). Ze zetten ons persoonlijk in een goedkope en eerlijke taxi, terwijl ze zich vreselijk zitten op te winden over het gedrag van de taxichauffeurs die ons maar proberen op te lichten, en wuiven ons uit. We worden afgezet bij een hotel, maar de chauffeur zegt dat het hotel gebruikt wordt door prostituees. We kijken elkaar vertwijfeld aan, halen onze schouders op, maar besluiten toch in te checken want we willen heel snel gaan shoppen. We merken het vanavond wel!
We droppen onze tassen en lopen naar het dichtstbijzijnde winkelcentrum. Heerlijk cool, veel winkels, maar behalve een overheerlijke maaltijd bij de Mac Donalds, slagen we niet. We hangen vandaag de rijke westerlingen uit en nemen een taxi naar de volgende shoppingmall. Nog meer winkels, maar behalve 2 heerlijke gekoelde drankjes slagen we niet. We pakken een taxi (alweer, zo luxe) en laten ons bij een veel minder moderne markt afzetten. Niks geen airco en fancy winkels, maar we slagen wel en kopen een nieuwe tas voor Liek, fijne shampoo tegen pluishaar, een lading elastiekjes en....... Een Waterkoker!!! Doodmoe van al dat geshop pakken we een taxi (we hebben het verdiend) en maken de balans op. We zijn trots op ons zelf want we hebben meer dan het dubbele van ons dagelijks budget uitgegeven. De hotelkamer heeft tv dus kijken we lekker naar een filmpje, onder het genot van een lekker noodlesoepje, bereid met onze fantastische waterkoker!

Dinsdag 18 maart 2008

We staan op en pakken een taxi richting busstation. We bespreken dat we vanaf vandaag weer echt op ons budget gaan letten. Jubelend over onze aankoop van de waterkoker en hoeveel geld we daarmee kunnen besparen arriveren we bij het busstation. Onze tassen worden in rap tempo op de bus geworpen en in de bus bemachtigen we de laatste zitplaatsten. In de bus wordt het voller en voller. Er zijn veel mensen die deze week afreizen naar hun familie, vanwege Semana Santa (paasfeest). Het is een lange busreis, veel langer dan we hadden verwacht. Nadat we na 4 uur rijden zijn overgestapt op een volgende bus, wordt er weer flink naar ons gekeken. Wanneer Saar ligt te slapen schrikt ze plots wakker omdat ze voelt dat er een haar uit haar hoofd wordt getrokken. Wat zouden ze daarmee gaan doen? Inlijsten of zo? De vrouw naast Annelieke heeft een doos met kippen op schoot. Een van de kippen probeert steeds te ontsnappen, maar hun bazin mept haar met ferme tikken terug de doos in.
Aan het eind van de middag komen we aan in El Rama. We zijn heel blij dat we deze hoek van Nicaragua aandoen. Het voelt hier (weer eens) heel ‘echt’ aan. Ook is het hier weer veel groener, beetje Teletubbieslandschap. Wel lijkt het veel armer: de mensen leven hier in kleine hutje gemaakt van golfplaten en de kindertjes zien er wat smoezelig uit. We checken in bij een leuk hotel en gaan shoppen voor ons avondeten. Terug in het hotel bereiden we onze eerste echte maaltijd met onze waterkoker. We koken pasta in de koker. Het werkt! Verder husselen we tonijn, mais, ui en cremefraiche door elkaar en hebben we een heuze pastasaus. We smikkelen onze buikjes rond en zijn nog steeds heel gelukkig met onze aankoop.

Woensdag 19 maart 2008

Lekker uitgeslapen, lekker niks doen vandaag! Tijd zat om eieren te koken, koffie te zetten, thee te maken, alles in de waterkoker (kan dit ook allemaal met een dompelaartje? Dan willen we zeker weten wat het Spaanse woord is, want het ding is wel onhandig groot!). Ook tijd zat om boeken uit te lezen, te internetten en dit vreselijk lange verhaal te schrijven. Straks kopen we 2 boottickets richting de Corn Islands, schattige eilandjes 70 km van de kust vandaan en midden in de Carribische Oceaan.