Liek en Saar illegaal naar de haaien

Donderdag 20 maart 2008

Wanneer de wekker om 4 uur zijn vertrouwde melodietje laat horen springt Annelieke zingend uit bed en gaat heerlijk douchen, waarna Saar haar voorbeeld volgt. Om 5 uur begeven we ons naar de haven om daar tussen de locals naar een Spaanse Jerry Springer te kijken en koffie met suiker (we beginnen de suiker zelfs lekker te vinden) te drinken. Aangezien we gister al ons ticket hadden gekocht, kunnen we meteen naar de boten. Het blijkt dat er al heel veel boten zijn en kleine speedboten (lancha’s of panga’s) liggen in een rijtje op ons te wachten. Wanneer er heel hard nummer 1 wordt geroepen, beseft dat Liek dat we als allereerst mogen instappen omdat ons ticket een 1 heeft. Helemaal blij stappen we in de boot. Zo relaxed, we kunnen als eerste weg! Wanneer we echter een stukje varen maakt de moter een raar geluid en slaat hij af. We dobberen in de rama rivier terwijl we worden ingehaald door boot 2 en 3. Boot 4 stopt en helpt ons en we varen gelukkig weer door. 5 minuten later vaart de kapitein ons naar een soort van woonboot en gaat samen met de woonbootbewoner aan de moter knutselen. Boot 5 komt eraan en helpt ons. We kunnen weer verder varen. De tijd begint ondertussen al een beetje te dringen, maar als het een beetje meezit kunnen we de ferry naar de Corn Islands nog wel halen. We hebben er zin! Lekker een stukje varen totdat de kapitein weer stil gaat liggen bij een huisje. Na wat minuten gewacht te hebben komt er een klein kindje de lunch van de kapitein brengen en zien we boot 6 en 7 voorbij varen. Grrr... Uiteindelijk komen we als allerlaatste in Bluefield aan, waar al snel duidelijk wordt dat de ferry al vertrokken is. Jammer, maar dan maar even in Bluefield blijven. Opeens horen we dat er nog een boot naar het eiland gaat. Liek past op de tassen terwijl Saar gaat pinnen (lukt niet) en bij de boot gaat informeren. Het gaat om een grote vissersboot. 60 mensen uit Bluefield van verschillende kerken hebben een gezellig paasuitstapje. Wanneer we vragen of we mee mogen varen wordt dit in eerste instantie niet goed gekeurd. Deze boot is echt alleen voor de locals. Maar een behulpzame jongen overlegt met de kapitein en we mogen mee! We gaan op de boot zitten en kijken vol belangstelling om ons heen. De boot zal om 10 uur vertrekken dus moeten we nog 2 uur wachten. Om 12 uur zijn we echter nog niet weggevaren en wordt iedereen verzocht weer van de boot af te gaan. Aangezien de boot niet voor mensenvervoer gemaakt is, weten we niet zeker of we wel naar de Corn Islands mogen varen. Ze besluiten naar het eiland Bluf te gaan en van daaruit verder te kijken. We gaan gezellig met ze mee, ook als blijkt dat de kans heel groot is dat we op Bluf vast komen te zitten. Prima, we merken het vanzelf wel! De namen van de 60 kerkgangers worden omgeroepen en iedereen mag weer aan boord. Meteen worden er bordjes vlees, rijst en bonen uitgedeeld en wij eten een broodje. We maken een nieuwe vriend: Ellie. Hij is ook een backpacker en is door 2 locals de boot opgesmokkeld. We komen na een uurtje varen aan op Bluf. Een jongen vertelt ons dat we naar binnen moeten gaan. Er zijn namelijk niet genoeg zwemvesten voor iedereen en als de kustwacht daar achter zou komen mogen we niet meevaren. Hij moet zich verschuilen omdat hij net na 3 jaar uit de gevangenis is gekomen en nog geen geld en i.d. heeft (we hebben hem wel eerst gevraagd of hij geen enge moordenaar was, dat is gelukkig niet zo). Binnen is het benauwd en zwetend zitten we in het donker op houten bedjes waar kinderen ons gezelschap houden. We voelen ons echte illegalen, reuze spannend! Als we na een uurtje weer gaan varen, mogen we weer naar buiten en worden verblind door het felle daglicht. Als we gaan zitten staat er een man op en vraagt iedereen te gaan staan om samen te bidden. Wij gaan snel aan de zijkant staan en met gebogen hoofden gluren we stiekem naar alle mensen die met hun armen in de lucht God vragen hun veilig naar de overkant te brengen. Iedereen gaat weer zitten en dan zijn we uiteindelijk toch echt op weg naar de Corn Islands.
Het zal zo’n 6 uur varen zijn en we doden de tijd door dutjes op de grond te doen, te kijken naar alle mensen met zwakke magen die hun maaginhoud in plastic zakjes, over de reling en onder de vlonders deponeren. We kletsen met Ellie en Saar heeft een lang gesprek met 20 jarige Alex over het geloof. We spelen spelletjes, dutten weer wat, zien een groep dolfijnen de boot passeren, kijken naar het gekots om ons heen, eten weer wat, babbelen wat, zien de maan opkomen, zien de sterren in de lucht en eindelijk, eindelijk zien we aan de horizon wat lichtjes verschijnen. Het duurt nog frustrerend lang voordat de lichtjes dichterbij komen, maar dan zijn we er toch echt. We nemen afscheid van onze lieve nieuwe kerkvrienden en gaan samen met Ellie op zoek naar een hotel. Het is alleen al half 9 en het is Semana Santa. Dat betekent: alle hotels zijn stamp en stamp vol. Ellie begint ons al snel op de zenuwen te werken door zijn gezucht en gesteun en hij wordt erg sago. Liek en Saar worden des te actiever en we voeren het tempo lekker op. Als we alle goedkope en loopbare hotels hebben geprobeerd, hebben we alleen nog maar een aanbod gekregen van 2 arrdige mensen waarvan we de tent mogen lenen. Nou, echt alleen in het uiterste geval! Want de tent bij het water doet ons denken aan slechte tijden (zie Isla Ometepe) en een tent delen doet ons denken aan Wilson (zie Punta Allen). Vrolijk stappen we door en we krijgen regelmatig een snauw van Ellie, alsof wij er wat aan kunnen doen! We vragen een taxi chauffeur om ons te helpen en we laten ons heerlijk rondrijden langs alle hotels. We kennen het eiland ondertussen op ons duimpje, maar helaas zonder resultaat. We besluiten om dan toch maar gebruik te maken van het tent-leen-aanbod. Als we met de taxichauffeur afrekenen, stopt er een andere taxi. De locals die Ellie de boot op hadden gesmokkeld stappen uit, en als ze horen dat we nog steeds geen hotel hebben, vertellen ze ons dat we bij hun op de kamer in het hotel mogen. Er staan toch 2 grote bedden (waarvan we 1 bed met ons 3-en moeten delen. Slik, maar zien we dan wel weer). We lopen terug naar de haven waar het hotel is en krijgen gezelschap van een dronken engelsman (Robbert). Hij zegt dat hij nog wel een kamer weet. Prima! Liek en Ellie gaan het checken, terwijl Saar met een aardige en bulpzame, maar hyperactieve gast op de tassen let. Liek rent, regelt, bekijkt en zorgt voor een kamer. Saar heeft hoofdpijn van de slaap (het is al half 12), maar vooral van het eindeloze geouwehoer van de hyperactieve behulpzame gast. Liek en Ellie komen terug met het goede nieuws dat er een kamer is (jeee!!!). Maar dat het maar 1 klein 2-persoonsbed heeft (neee!!!). Liek heeft voor morgen wel al een hele mooie, net nieuwe en vandaag geverfde kamer geregeld dus 1 nachtje bikkelen kunnen we wel aan. Als Saar de kamer ziet weet ze meteen dat ze daar niet met 3 personen wil slapen. Helaas is Ellie geen vent en biedt hij het bed niet aan ons aan, dus besluit Saar in de hangmat te gaan slapen die buiten hangt. De nacht gaat langzaam voorbij. We slapen niet zoveel aangezien Liek zich steeds tegen de muur aan moet drukken om ze ver mogelijk van Ellie vandaan te liggen en ze staat 2 keer op om te controleren of Saar nog wel leeft. Saar doet ook maar korte dutjes, aangezien de hangmat een groot gat heeft, ze opschrikt door het gekraak van palmboombladeren, het geroep van vogels, het gevlooi van honden, spetters regen in haar gezicht en een oude man die midden in de nacht komt informeren wat ze daar in hemelsnaam doet. Wat een dag, wat een nacht, maar we zijn op de Big Corn.

Vrijdag 21 maart 2008

Een beetje ongemakkelijk staan we op. Niet echt lekker geslapen en wat moeten we in hemelsnaam verder met Ellie doen? Als Ellie nog ligt te slapen, gaan wij informeren bij het andere hostel. De beloofde kamer is beschikbaar. Maar nu.. hoe moeten we dat aan Ellie vertellen? Annelieke is zo heldhaftig om hem te vertellen dat we liever een kamer met ons tweetjes hebben. Zucht, steun, zielig kijken, het voelt best een beetje rot.
Onze kamer is echt te gek. Als we naar buiten lopen hebben we een eigen bankje en tuin met uitzicht op zee. We spenderen de dag op het strand en Ellie blijft ons achtervolgen. Die avond willen we samen gaan eten maar Ellie zit ons al weer op te wachten. We doen er expres uren over om ons klaar te maken. We douchen, epileren, wassen kleren en schrijven in het dagboek. Helaas helpt het tijdrekken niet en moeten we gezamelijk uit eten gaan. Met de taxi gaan we naar de andere kant van het eiland. In het restaurant ontmoeten we het local stel van de boot weer en samen met hen eten we een locale specialiteit van vis en cocos. Onder het eten voeren we interessante gesprekken over de verschillen in onze culturen. Ze vertellen onder andere dat ze 2 weken geleden getrouwd zijn (zij is 14 en hij is 25) om gevangenisstraf tegen te gaan. Best bizar!
Lekker gegeten maar nu tijd om te dansen. We pakken een taxi richting het stadium waar een feest is ter ere van Semana Santa. Het stadium heeft een grote dansvloer met een Nica DJ en er is een ander podium waar verschillende bandjes optreden. We dansen, babbelen en drinken een lekker biertje. Leuke manier om pasen te vieren!

Zaterdag 22 maart 2008

Saar wordt om half 9 wakker, koopt ontbijt, terwijl Annelieke lekker kan uitslapen en douchen. Na het ontbijt gaan we naar de bank om te pinnen, maar helaas werken onze passen niet en is de pincode van Liek d’r creditcard laatst gestolen. We bedelen bij restaurants en hotels of ze onze euro´s of travelecheques willen wisselen, maar helaas. Ten einde raad vragen we aan Robbert of hij ons geld wil lenen en dat is geen probleem. Relaxed! Opgelucht lopen we naar picknick beach, nemen een duikje en doen een slaapje. Het strand is afgeladen met alleen maar locals die lekker van hun vrije en feestelijke dag aan het genieten zijn. In een barretje aan het strand kijken we naar de ondergaande zon. Helaas wordt ons zicht belemmerd door Ellie die ons weer eens achtervolgt. Gezellig! ‘S avonds eten we een hapje met Robbert en laten Ellie (die inmiddels onze buurman is geworden, stalker!) alleen achter. 3 kwartier later verschijnt hij alweer en gaan we met ons viertjes richting het stadion voor een volgend avondje paasfeest.

Zondag 23 maart 2008

Geklop op de deur, Ellie komt afscheid nemen. Das mooi, kunnen we weer even echt genieten van ons paradijsje. Vandaag gaan we naar de andere kant van het eiland. Onderweg kopen we broodjes, water en meloen en het blijkt dat we de enige op het strand zijn. Als we onze meloen eten krijgen we gezelschap van een 7 jarig mannetje. Zijn grote broer komt er ook aan en het blijkt dat Saar gisteravond met hem gedansd heeft. Wat een leuk toeval! We bouwen zandkastelen en duiken in de golven. We besluiten om een stukje verder te lopen en nemen afscheid van onze vrienden. We zien heel veel moois onderweg en genieten van een ijsje met veel caramelsaus. Terug in het hotel zijn we hongerig en maken we pasta met tonijn. Robbert komt nog even langs om te babbelen en vraagt ons mee uit, maar we duiken lekker ons bedje in.

Maandag 24 maart 2008

Aangezien we het grote eiland langzamerhand op ons duimpje kennen, besluiten we Little Island onveilig te gaan maken. Met een speedboot sjeesen we in een half uur naar het andere eiland toe. Daar aangekomen pakken we snel onze tassen en rennen we naar een hotel toe. We hadden gehoord dat het heel druk is in de hotels en daarom willen we de eerste zijn om toch nog een plaatsje te kunnen bemachtigen. Onderweg komen we Ellie tegen. Als we horen in welk hotel hij zit, besluiten we daar in iedergeval niet heen te gaan! We vinden een hutje bij Elza´s. Het hutje stelt niet veel voor, maar het ligt prachtig aan de zee, er zijn volop hangmatten en er is een restaurantje. We gaan meteen wat eten om vervolgens lekker te gaan niksen. ´s Avonds besluiten we om via de andere kant van het eiland terug te lopen naar de haven, waar de meeste restaurantjes zijn. We lopen een stuk langs de zee en slaan dan al snel een zijpad in om in de jungle te komen waar het stinkt naar krokodillen. Aangezien het al gaat schemeren, we de weg niet kennen en geen zaklamp bij ons hebben, zetten we flink de pas erin. Het wordt steeds donkerder en donkerder en we hebben geen flauw idee waar we zijn. Zo groot is Little Corn toch niet?? We horen veel geritsel om ons heen en we zingen en stampen om de enge beesten weg te jagen. Slapende honden worden echter wakker en komen boos blaffend op ons af. We roepen ‘koest’ en ‘breef’ maar ze luisteren voor geen meter. Gelukkig komt er een meisje kijken en ze wijst ons de weg naar de zee. We rennen snel door want de paden zien we nauwelijks. Als we voorbij een bananenplantage zijn, zien we eindelijk de schittering van het water. Hoera! Gered! Maar bij het water aangekomen zien we nergens lichtjes branden en is er nauwelijks sprake van een strand of begaanbaar pad. Tot onze knieen moeten we door het water waden. We klimmen over rotsen heen, en op stukjes strand rennen we de benen uit ons lijf. We zien glow in de dark vissen in de zee, heel bijzonder, en nemen een halve minuut de tijd om dit natuurwonder te aanschouwen. De zon heeft ondertussen plaats gemaakt voor de maan en duizenden sterren, en met alleen dat licht ploeteren we verder. We praten nauwelijks met elkaar, hijgen in plaats daarvan, en staan versteld van de conditie van onze eigen lichamen. En dan zien we eindelijk in de verte de lichtjes van de hotels en restaurants. Als we er bijna zijn glijdt Liek uit over een steen en valt tot haar schouders in het water. Saar kan door alle spanning haar lachen niet meer inhouden en komt niet meer bij. Uiteindelijk eten we kip en vis in een restaurantje. Liek druipend op haar stoel, en de mensen om ons heen begrijpen niet waarom iemand zijknat uit eten gaat. We vragen de eigenaar van het restaurant om ons de weg te wijzen terug naar het hotel. Als hij door heeft dat we geen zaklamp hebben, levert hij ons keurig af bij Elza’s hotel. Muy amable!

Dinsdag 25 t/m vrijdag 28 maart 2008

Tja... je zit op een prachtig eiland, een prachtige blauwe zee, een prachtig heldere lucht, prachtige stranden en natuurlijk prachtig gezelschap. Wat doe je dan zoal? Inderdaad... we zwemmen en zonnen, we niksen en eten, we drinken biertjes en liggen in hangmatten. We zonnen en zwemmen wat meer, we eten garnalen en drinken uit kokosnoten, we wandelen wat rond om snel een verfrissenden duik te nemen en op te drogen in de zon. We drinken nog een biertje, gaan naar een barretje, spelen spelletjes en slapen uit. We zonnen en zwemmen en regelen een snorkeltour. Met een local vissersmannetje gaan we de zee op, samen met wat andere toeristen. Op de boot blijkt al snel dat er te weinig duikbrillen, vinnen en snorkels zijn. Om beurten gaan we het water in, maar zijn toch wat teleurgesteld. De tour is namelijk best duur. Als er onder water ook nog eens helemaal niets te zien is, balen we flink. De andere toeristen, die er als laatste bij waren gekomen, zijn ook nog eens heel aso en nemen veel langer de tijd om te snorkelen dan wij. Zij zien natuurlijk ook heel veel onder water. Als we naar een andere plek toegaan, een plek waar haaien schijnen te zijn, gritsen we snel wat duikspullen bij elkaar en liggen we als eerste in het water. We snorkelen wat rond en dan slaat de schrik ons om het hart. Want ja hoor, daar op de bodem, onder een stuk koraal zien we een donkere schaduw.. we snorkelen voorzichtig dichterbij en komen oog in oog te staan (drijven) met een haai!! Aargh..... super gaaf maar ook super eng!
De haai blijft vervolgens heel stil liggen en voorzichtig maken we ons uit de vinnen om vervolgens weer een haai te spotten! Deze is echter in beweging en dat wordt ons wat al te spannend. We zwemmen terug naar de boot om erachter te komen dat er nog eens 2 haaien op de loer liggen. Ai, dit is echt wel heel eng en in record tempo zitten we allebij weer veilig in de boot, om vervolgens toch nog even met onze duikbrillen op en hoofden onder water afscheid te nemen van deze bijzondere, maar griezelige beesten. We voelen ons zo stoer, we hebben gezwommen tussen de haaien!!! De visserman heeft nog wat vissen gevangen en terug op het eiland maakt hij een specialiteit klaar. Vis, aardappels, kokosmelk en bananen vormen de basis van een super lekkere saus die gegeten wordt met rijst. Bij het kampvuur smikkelen we het op en luisteren we naar spannende zeemansverhalen. Wanneer we terug lopen naar het hotel, om daar ons laatste nachtje op Little Corn door te brengen, heeft Saar opeens heel veel pijn in haar voet. We houden een lichtje bij en zien de klauw en stukje poot van een krab aan d’r kleine teen bungelen en hij leeft nog! Gadverdamme en doodeng.. Saar rent het water in terwijl Liek bijschijnt maar de poot laat niet los. Aangezien Saar het ding niet durft vast te pakken steekt Liek een stokje tussen de klauw, maar nog laat het niet los. En het doet zo’n pijn! Uiteindelijk trekt Saar d’r vel strak en geeft stoere Liek een ferme trek aan de poot. Hij laat los en beweegt nog wat na, maar wordt opgeslokt door de zee. We gaan de hut in, zetten de kakkerlakken buiten, vegen de muizenkeutels van het bed en leggen ons te rusten op het vlooienmatras. Vrijdag zwaaien we iedereen uit en een flink uitzwaai-team heeft zich verzameld om met tranen in hun ogen afscheid van ons te nemen. Met een speedboot gaan we terug naar Big Corn, snel naar ons fijne hotel met schoon bed, electriciteit en eigen badkamer.

Zaterdag 29 maart 2008

We hebben weer electriciteit en dus is de waterkoker weer volop aan het werk om een zalig ontbijt voor ons te maken. We lopen naar de duikshop, verzamelen snorkelgear en stappen de boot in om een 2 uur durende snorkeltour te maken. We worden vergezeld door een kapitein/gids, zijn hulpje en 3 amerikanen met een mega kater. We bezoeken een wrak van 515 jaar oud, een anker en gedeelte van het rif. We zien een mega grote rog die zwevend door het water beweegt en een kleinere rog een bezoekje brengt. Fascinerend beest, ook wel spannend (denk aan Steve Irwin) maar de gids stelt ons gerust en we kunnen het flinke beest goed bestuderen. Een van de Amerikanen hangt kotsend buiten de boot en we moeten terug. Wij zwemmen met de gids naar de boot terug en dan doet hij een super gave ontdekking. Hij ziet een schildpad en ons geluk kan niet meer op, hier hadden we al zo lang op gehoopt! De gids pakt het beest op en zwemt om het de Amerikanen te laten zien. Wij zwemmen erachter aan maar worden eerst nog bang gemaakt door een heel klein geel visje die ons achterna blijft zwemmen. Het is een super klein beestje maar bezorgt ons de angstkriebels en snel gaan we de boot in. De rest van de dag doen we lekker niets. ´s Avonds vinden we dat we weer eens een goed maal verdiend hebben en bestellen een van de duurste gerechten van de kaart. Na het eten genieten we nog even van de laatste leuke gesprekjes met de locals. Wat gaan we deze open en relaxte sfeed dadelijk missen. Om 11 uur worden we door wat locals naar de Captain D begeleid. Op de boot bemachtigen we een bankje om de nacht op door te brengen. Om ons heen staan allemaal stapelbedjes waarin veel mensen al liggen te slapen. Vrouwen met krulspelden in babbelen wat en maken zich klaar voor de nacht. Ook wij maken ons bedje gereed; Liek slaapt op een houten bank en Saar op een handdoek op de grond ernaast. Wonderbaarlijk genoeg slapen we al half wanneer de boot om 1 uur vertrekt. De zee is gelukkig rustig en bezorgt ons een goede nachtrust. Als we ontwaken is de zon net opgekomen en zijn de meeste mensen om ons heen hun tanden aan het poetsen, haren aan het kammen, lippen aan het stiften en trekken ze een schoon hemd aan. Niet lang daarna komen we aan in Bluefield. In de haven is het ontzettend druk. We vragen hoe we verder kunnen komen richting San Juan del Norte (onbegaanbare route, geen wegen en directe boten), maar niemand kan ons daar echt antwoord op geven. Ook gaan we op zoek naar een bank, maar kunnen op zondag niet aan geld komen. We zitten dus weer met een geld probleem!!! We besluiten om een hotel op te zoeken en morgen verder te gaan met het bedenken van onze reisplannen en met het zoeken naar geld. We zijn moe en kijken een filmpje. Later doen we voor 37 Cordobas boodschappen voor avondeten en ontbijt. We zijn weer op budget want we weten niet zeker of we de komende dagen nog aan geld kunnen komen. ´s Avonds besluiten we het ontbijt voor morgen al op te eten, omdat we geen zin hebben in noodle soep. Beetje hongerig vallen we vroeg in slaap.

Zondag 30 maart 2008

We staan al vroeg bij de Panga´s maar horen dat er echt geen boten zijn die naar San Juan del Norte gaan. Balen, dan maar de plannen wijzigen en meteen naar Costa Rica. We wachten met een kopje koffie in de hand en worden blij verrast als we daar een bekend meisje zien! We begroeten Esther, ook een Nederlandse, en wisselen onze vakantie verhalen uit. Haar reisgenoot Barbara ligt helaas ziek op bed, maar hopelijk komen we haar later op de reis weer tegen. Met het bootje gaan we terug naar Rama, we stappen over op een bus die ons dropt in de middle of nowhere. Samen met wat locals wachten we op de bus die ons over de slechtste weg van Nicaragua naar San Carlos moet gaan brengen. Een uurtje later hobbelen we 8 uur lang over stoffige onverharde wegen. Helaas kunnen we niet slapen omdat de leuningen kaarsrecht zijn en bij elke bult in de weg ons hoofden stoten. Wanneer het alweer donker is worden we opgeschrikt door een keiharde knal en is een van de banden lek, wat ons nog eens anderhalf uur vertraging oplevert. Uiteindelijk komen we om half 12 in San Carlos aan, en liggen we, na verschillende hotels geprobeerd te hebben, in een roze hotelkamer om 12 uur in ons bed.

Maandag 31 maart 2008

Opstaan, op zoek naar een bank, nergens te vinden... dan maar naar Costa Rica.
We halen een stempel bij het immigratiekantoor en stappen een bootje in. De tocht naar het grensplaatsje Los Chilles is prachtig. We varen over de Rio San Juan en zien krokodillen, schildpadden en horen apen krijsen! Welcome in Costa Rica, dat belooft wat! We hebben gehoord dat Costa Rica veel duurder is dan de andere landen in Centraal Amerika en daarom gaan we groots boodschappen inslaan. Allemaal heerlijk eten en makkelijk te bereiden met behulp van de waterkoker. We zijn klaar voor het volgende avontuur!!