Liek en Saar hebben een vriendin!!!

Zondag 9 april tot en met maadag 20 april 2008

We hebben weer even genoeg natuur gezien dus is het tijd voor wat lekkere stranddagen aan de Carribean. Op zondag vertrekken we uit Costa Rica en rijden we in 12 uur naar de bovenkant van Panama om daar naar het eiland Bocas del Torra te gaan. Van Esther en Barbara hadden we een goedkope tip voor een slaapplaats gekregen, en ons eerste nachtje slapen we op een zoldertje op vieze stinkmatrassen in een tentje, terwijl onze tassen een veilig onderkomen hebben gevonden in een tentje naast de onze. We komen Barbara en Hans tegen en zij nemen ons mee naar een gezellige bar, waar we een super leuk avondje hebben. We vinden het eiland wel leuk, maar omdat we onze draai niet helemaal kunnen vinden, er mega veel toeristen zijn en we kennelijk toch wel door willen, vertrekken we naar een kleiner buureilandje, Bastimentos. We hebben een super fijn hostel. Het prachtige strand, alleen bereikbaar door over een viezig modderig paadje te glibberen dwars door de jungle, geeft ons een goede reden om aan onze teint te werken.

Dinsdag 21 april tot en met zaterdag 26 april 2008

We hebben nog Costa Rica geld en nog geen genoeg van de Carribean, dus brengen we Costa Rica nog even een bezoekje. De grensovergang is een wat gammel bruggetje en na wat stempels en gebus komen we aan in Puerto Viejo. We vinden een heel fijn hotel met keuken en t.v. We brengen de dagen op het strand door en worden eindelijk weer wat bruiner. We gaan naar leuke reggeafeestjes en ontmoeten gezellige rastamannen met gouden tanden. We koken onze maaltijden in de keuken en eten ze op bij de t.v. Allemaal weer super shanti en tranquillo, maar op vrijdag besluiten we via dezelfde weg terug naar Panama City te gaan. We maken een tussenstop in Changynola. Het stadje blijkt geen water te hebben, voor ons niet de eerste keer en dus ook geen probleem. Zaterdag ochtend pakken we om 7 uur de bus en 10 uur later zijn we in Panama city. Onderweg zien we weer een heel ander landschap. Veel rivieren, groen, weinig bebouwd, veel paarden en koeien en de mensen en hun huizen doen wat armer aan dan in Costa Rica. Met de bus rijden we over het Panamakanaal de hoofdstad binnen. In het oude centrum, vol met koloniale gebouwen, slapen we in een oud arbeidershuis van de vroegere kanaalgravers. Vanaf het dakterras kunnen we de indrukwekkende skyline van het nieuwe centrum zien liggen.
17 april tot en met zaterdag 3 mei 2008
Panama City bevalt ons goed. De grote stad heeft veel te bieden: cinema’s, winkels, ruines, discotheken en veel interessante wijken. We wandelen door het oude centrum waar het lijkt of de tijd stil heeft gestaan. Het nieuwe centrum echter staat vol met hemelshouge gebouwen met spiegelramen. We gaan alle shoppingsmalls af en kopen voor weinig geld veel westerse producten. Ook zijn we hier om een boot te regelen naar Ecuador of Colombia. We gaan naar de haven, bij het Panamakanaal, en gaan op zoek naar schippers. Helaas zijn er maar weinig mensen in de haven waardoor we na een uurtje afdruipen. Ook zijn er die avond maar weinig mensen te vinden in de discotheken. Opgetut en wel stappen we een van de meest populaire clubs van Panama in om erachter te komen, dat wij 1 van de 20 andere gasten zijn. In Panama City ontmoeten we ook weer Esther en Barbara. Omdat Esther voor twee weken terug moet naar Nederland, trekt Barbara bij ons in en besluiten we om een tijdje met ons drietjes te gaan reizen. Om dit te vieren slaan we wijn en zakken chips in en bekijken we vanaf een grasveldje de boten die af en aan gaan door het Panama Kanaal.
Uiteindelijk kiezen we voor makkelijk en regelen we via het hostel waar we verblijven, een zeilboot naar Colombia. Omdat we een paar dagen moeten wachten voordat de boot vertrekt, shoppen we maar nog wat meer, gaan naar de film, babbelen veel met andere toeristen in het hotel en maken een dansje in de verschillende clubs en barren van Panama City.

Zondag 4 mei 2008

Alhoewel de boot naar Colombia pas op maandag vertrekt, besluiten we als echte zuinig hollanders om al zondag naar de boot te gaan en daar gratis een nachtje te slapen. Zo gezegd, zo gedaan. In het havenstadje Portobello maken we kennis met de Italiaanse kapitein Leonardo. Er blijken nog 3 andere passagiers gratis te willen overnachten en we babbelen gezellig met Michael uit Australie en de 2 fietsjongens Ryan (Canada) en Christian (Zwitserland). We eten hamburgers aan wal en brengen ons eerste nachtje op de boot door.

Maandag 5 mei 2008

We leren het Deense stel Christina en Peter kennen en samen met de onverwachte extra passagier Paul, motorrijden uit de V.S., zijn we eindelijk compleet en kunnen we gaan. Het anker wordt opgehesen, de twee fietsen en de motor nog extra vastgezet, de 9 passagiers zoeken een lekker plekje op de boot en Leonardo vaart zijn schip. Na 2 uurtjes varen komen we aan in een schattige baai en gaan we voor anker tussen het vaste land en een eilandje. We duiken snel het water in en klimmen aan wal. Een aapje houdt ons gezelschap. Wanneel Liek en Bar op een steigertje een zakje chips open maken, komt het aapje heel hard aangerend. Uit paniek gooit Bar alles in het water, maar het aapje weet nog een zakje chips te redden en peuzelt deze een eindje verder lekker op. Al snel krijgt hij gezelschap van een ander aapje en de chips worden gezellig gedeeld. Terug aan boord koken wij onze pasta met tonijn aan boord en drinken een lekker wijntje en zien het al snel donker worden. Duizenden sterren verschijnen aan de hemel en gezellig keuvelend met de andere passagiers, luisteren we naar muziek en zien we vallende sterren. Wanneer iedereen slaapt, het rond half 1 is, besluiten wij dat het tijd is om verder te gaan. We maken Leonardo wakker, halen het anker op en starten de motor. Liek is door Leonardo als eerste stuurman aangewezen en behendig manouvreert ze het schip langs andere bootjes naar San Blas. Er staat een pittig windje, de zeilen worden gehesen en de golven beuken hard tegen de boot. Saar gaat lekker slapen terwijl Liek met groen hoofd en ronddraaiende maag tot half 5 aan het schipperen is.
Dinsdag 6 mei 2008
San Blas is prachtig!! 365 eilandjes, sommigen bewoond door de Kuna, andere alleen een paar palmbomen, liggen verspreid in het super heldere blauwe water van de Carribean. Na een heftige nacht vol hoge golven is de zee nu gelukkig kalm en spiegelglad. We gaan voor anker vlak voor een paar bewoonde eilandjes en tussen andere boten. Op 1 van deze boten zit ook de dochter van Leonardo. Paula, zoals ze blijkt te heten, is 18 jaar en heeft het sinds kort aangelegd met een rijke 52 jarige ex-modefotograaf. Dit tot ongenoegen van onze kapitein. Er moet hoognodig over gesproken worden en wanneer Paula in een motorbootje aan komt zetten, wordt er in rap italiaans heftig gediscusieerd. Wij laten ze lekker en springen met ons drietjes vrolijk het water in en spartelen naar het dichts bijzijnde eilandje. We maken kennis met de bewoners van het eiland. 2 vrouwtjes, prachtig gekleed in kleurige gewaden, met sieraden bedekte armen en benen en gouden ringen aan vingers, oren en door het neusbot, komen trots hun kindjes laten zien. Uit onze ooghoeken zien we het roeibootje van Leonado naar een ander eilandje gaan, waar een bar blijkt te zijn. We sjeesen terug naar de boot, hijsen ons in wat degelijke kleding en peddelen ook naar het eiland toe om daarmet de rest van de passagiers lekker een potje te volleyballen. Om 6 uur is het eten, bereid door de Kunabewoners van het eiland, klaar. We drinken een biertje, proosten op een behouden vaart, eten de locale specialiteit vis met rijst, babbelen met de Kuna’s en gaan dan weer terug aan boord om onszelf te rusten te leggen.

Woensdag 7 mei 2008

Het is tijd om verder te gaan en meer van de San Blas te ontdekken. Maar eerst vindt er nog een dramatisch afscheid plaats tussen Leonardo en Paula. Paula blijkt toch echt voor haar vriend te kiezen en zegt dat het leeftijdsverschil niets uit maakt. Dat zou Leonardo wel moeten weten aangezien hijzelf (60 jaar) 2 colombiaanse vriendinnen van 24 heeft. Terwijl Liek de boot de zee opstuurt, is onze kapitein druk bezig met zijn verdriet en veegt hij met zijn duimen de tranen uit zijn ogen. We varen naar een eilandje toe waar het immigratiekantoor is en terwijl Leonardo met zijn ziel onder zijn linkerarm en onze paspoorten onder zijn rechterarm exit stempels regelt, duiken wij de zee weer in, spelen we met zand op het strand en drinken we maar weer eens een biertje. Terug op de boot houdt Liek met een oog op het kompas de boot op koers, terwijl Bar en Saar lekker lui op het dek liggen te zonnebaden. Laat in de middag komen we aan op de nieuwe bestemming. Wederom een prachtige plek, maar dit keer als enige boot. Tussen de eilande laten we het anker zakken, doen we een snelle verkenningsduik, lekker noodles met kool eten, we drinken een wijntje, spelen een potje kaart met Ryan en Peter. Buiten gaan we ‘3 x 3 is negen’ spelen en terwijl Bar en Liek de keeltjes uit hun lijf zingen, neuriet Saar een beetje mee en doen ook de rest van de passagiers hun uiterste best om hoge noten te halen.

Donderdag 8 mei 2008

We beginnen de dag met een gekookt eitje op brood. Bar en Liek slapen uit, terwijl Saar het water induikt met vinnen aan haar voeten en een duikbril op haar hoofd. Als snorkelend komt ze scholen vissen tegen en ook een prachtig grote rog met gouden stippen op zijn rug. Terug in de boot zijn Liek en Bar wakker en is het tijd om te vissen. De motor doet namelijk raar en Leonardo heeft ons verteld dat we best wel eens wat langermet elkaar opgescheept kunnen zitten. Met veiligheidsspelden geknoopt aan bruin garen en brood-pindakaasballetjes als aas, doen we onze uiterste best. En al komen de vissen nieuwsgierig dichterbij snuffelen, bijten doen ze niet. Dan maar op avontuur! We stappen gedrie in het blauwe roeibootje en al halend en strijkend bereiken we een mooie inham die we gaan onderzoeken. Het blauwe heldere water heeft baan gemaakt voor troebel bruin water en de poel is omringd door mangroven. Wanneer we midden op de poel zijn worden we opgeschrikt door een luide plons en veel gespetter. Snel draaien we ons om, om te zien wat dit enorme geluid had veroorzaakt. Maar het enige wat we zien is neervallend water en honderden spetters. Wel zien we grote scholen kleine visjes onder het wateroppervlak schieten, om af en toe zuurstof en kleine vliegjes boven het wateroppervlak te happen. Weer een luide plons en Bar heeft het gezien!! Een groot zilverachtigvisbeest met een vin op zijn rug maakt de wateren onveilig. Ingespannen turen Liek en Saar over het water om ook een glimp van de gigant te kunnen opvangen. In brandende zon zitten we zwetend en muisstil geduldig te wachten tot we opeens iets tegen de boot voelen. Er is een vis in de boot gesprongen! Angstzweet op het hoofd van Liek en een piepend stemmetje die alleen maar ‘vis in boot, vis in boot’ kan zeggen. De inbreng van Bar is niet veel beter. Razendsnel staat ze op (iedereen weet dat je nooit opeens moet gaan staan in wankelende bootjes),zorgt dat de boot verschrikkelijk wiebelt, en gaat dan weer haastig zitten. Saar snapt er niets van, kijkt toe en heeft pas veel later door dat we een sardientje hebben gevangen. We maken nog een rondje langs de mangrove en zien knalrode krabben haastig de wortels beklimmen. En dan zien we toch ook nog de zilverachtigevinoprugvismonsters. Terug in de boot komen we erachter dat het mangrove haaien zijn!! Griezelig!!! Bar en Liek gaan snorkelen en komen dezelfde vissen en rog tegen die Saar vanochtend had gezien. De sardien wordt gebruikt als aas, maar weer willen de vissen niet bijten. Dan doet de motor het opeens weer. De jongens hebben hem gemaakt maar weten niet zeker hoe goed hij het doet. Aangezien ze hem niet uit willen zetten omdat ze bang zijn dat hij dan niet meer aangaat, besluiten we om dan maar door te gaan naar Colombia. We gaan niet meer stoppen onderweg en Liek en Bar duiken de keuken in om alvast alles te koken wat er nog te koken valt. Trossen worden losgegooid, ankers opgehesen en Liek weer achter het roer. Als snel gaat het regenen en verplaatsen we ons naar binnen, terwijl Liek in de regenjas van Paula Leonardo gezelschap houdt. Rond 7 uur is het donker, is het nog steeds slecht weer, gaat zowat iedereen naar bed.

Vrijdag 9 mei 2008

Liek heeft buiten geslapen en wordt al heel vroeg wakker gemaakt door Leonardo omdat er dolfijnen met de boot meezwemmen. Super gaaf! Snel maakt ze Bar en Saar wakker en samen kijken we naar de 10 dolfijnen die al spelens voor, naast en onder de boot zwemmen. Het zijn echt super mooie beesten en we zijn echt heel blij dat we ze nu voor zo’n lange tijd van dichtbij mogen bekijken. We proberen ze nog over onze benen te laten springen maar ze hebben helaas nog geen les gehad in het dolfinarium. De rest van de dag brengen we luierend door. De motor doet het gelukkig nog steeds en halfzeilend touren we over de zee. Om ons heen is niets anders te zien dan zee. Alleen maar water met af en toe een vliegvis, een krekel en een verdwaalde vogel. We chillen, doen wat fotosessies en dan gaan Liek en Bar slapen als het alweer donker is. Saar blijft nog chillen en babbelt met Michael en Ryan. De boot vaart op de automatische piloot, het is al donker en Leonardo doet een dutje. Opeens ziet Saar links van ons een boot die wel heel dichtbij lijkt te komen. Michael zegt nog dat het boordlicht groen is, en dat de boot dus van ons af vaart, maar als Saar even haar zeilkennis ophaalt komt ze erachter dat de boot juist onze kant opvaart. Heel snel maakt ze Leonardo wakker, die al vloekend en tierend het roer omgooit. Op nog geen 5 meter afstand passeert de grote boot met hoge snelheid en weten we op het nippertje een flinke botsing te voorkomen. Leonardo is woest omdat ze hem niet eerder hadden gewaarschuwd, en stuurt Saar en de jongens naar binnen. Boos om de onrechtvaardigheid gaat Saar slapen.

Zaterdag 10 mei 2008 We zijn in Zuid-Amerika!!!!

Om 2 uur ‘s nachts komen we aan in Carthagena. Stomverbaasd kruipen we uit onze hut om de grote havenstad van Colombia te bekijken. Torenhoge gebouwen, megagrote schepen en moderne bouwwerken omringen ons. Dit hadden we echt niet verwacht. Nog even een kort dutje doen voordat het echt dag is. Als we weer wakker worden is Leonardo al aan wal om te regelen dat de paspoorten worden gestempeld. Wanneer wij ook op vaste land zijn kunnen we eindelijk weer eens fris ademhalen. De mannen aan boord hebben zich namelijk al dagen niet gewassen, geschoren en hebben dehele tocht dezelfde kleren aan gehad. Zo goor!! Leonardo heeft hij ineens heel veel haast. Zijn vriendin, met haar drie kinderen, is gearriveerd en ze proberen zich zo snel mogelijk uit de voeten te maken. Met een vluchtig gebaar maakt hij duidelijk dat we met een colombiaans mannetje mee moeten naar het immigratiekantoor. Als we het mannetje aanspreken wil hij alleen de vrouwen mee. In het immigratiekantoor krijgen we vervolgens zonder moeite een stempel en het recht om 60 dagen in Colombia te blijven. De jongens hebben inmiddels de spullen van boord gehaald en gezamelijk trekken we in in een hotel dichtbij het oude centrum. We eten een hapje en worden later, in de discotheek, verwelkomd door drie matrozen in uniform waar we tot in de vroege uurtjes onze salsaskills mee oefenen.
Zondag 11 mei 2008
Na een heerlijke lange slaap op vaste grond, gaan we op verkenningstocht in Carthagena. Carthagena heeft een heel mooi, ommuurd, oud centrum. We slenteren door de straatjes vol met gekleurde huisjes en rusten uit in een park met fontein. Na de tocht gaan we op zoek naar een nieuw hotel. Voor de hollanders is huidige hotel namelijk echt te duur ($10 p.p.). In vele hotels treffen we prostituees en dronken mensen, maar uiteindelijk vinden we een vieze, maar betaalbare kamer. Na internet, een hapje eten en een filmpje vallen we doodmoe in slaap.

Maandag 12 mei 2008

Na een heerlijk ontbijtje (fruitshake en verse broodjes) in de stad, pakken we een bus richting Santa Marta. In de bus maken we een babbeltje en het valt ons op dat ook de Colombianen weer heel open en vriendelijk zijn. Na een 2 uur durende busrit worden we afgezet in een dorpje van waar we nog 2 kilometer moeten lopen om bij een moddervulkaan te komen. Omdat we onze tassen niet mee willen slepen, vragen we met een grote glimlach, of we ze achter mogen laten bij een restaurantje. Na een volgend babbeltje zetten we, in de brandende zon, koers naar de vulkaan. De vulkaan blijkt mini, maar de krater is gevuld met dikke zwarte modder. We trekken onze bikini’s aan en dalen om beurten een trappetje af om ons vervolgens in de modder te laten zakken. De dikke modder zorgt dat we niet zinken en voelt heerlijk warm en zacht aan. Direct worden we door 3 heren liggend naast elkaar gepositioneerd, waarna we ongevraagd een massage krijgen. Wat aardig! Boven onze hoofden staat een ander mannetje met onze camera foto’s van ons te nemen. Ook al zo vriendelijk! Omdat de entree voor het bezoeken van de vulkaan wat hoger was dan verwacht, denken we dat dit een totaalpakket is. Dan is het opeens niet meer zo duur. Na een massage van een uur, worden we naar een lagoon begeleid waar we ieder een persoonlijke wasvrouw krijgen. Met bakjes water wassen ze onze haren en ontdoen ze ons van onze bikini’s om die vervolgens in de lagoon te wassen. Echt zo aardig! Als we gemasseerd, gefotografeerd en schoon weer op het droge zijn, komen al onze ‘vriendelijke’ verzorgers om ons heen staan en kijken ons vriendelijk, doch verzoekend aan. Toch geen totaal pakket dus. We verdelen ons kleingeld over de vele handen en druipen af. Ook al heeft dit uitstapje ons veel meer geld gekost dan verwacht, hebben we een super kuurdag gehad. Nadat we onze tassen hebben opgehaald worden we door het hele dorp uitgezwaaid, als we de bus richting Santa Marta pakken. We moeten overstappen in Baranquilla. Het blijkt maar dat we heel erg bevooroordeeld Colombia ingegaan zijn, want nu ook weer zijn we stomverbaasd over deze hyper moderne stad vol met universiteiten en nieuwbouwwijken. Reuze trek, dus snacken we bij een wegrestaurantje en stoppen we ons vol met empanada’s gevuld met kip en gehakt. Met hernieuwde energie vervolgen we onze weg en komen eindelijk om 11 uur aan in Santa Marta.

Dinsdag 13 mei 2008

Santa Marta is iets eenvoudiger dan de andere Colombiaanse steden die we tot nu toe hebben gezien, maar is prachtig gelegen aan de kust. We shoppen wat rond en checken om 2 uur uit. We pakken de bus naar Taganga, een vissersplaatsje 5 kilometer verderop. Het ligt tussen de bergen in een prachtige baai, vol vissersbootjes. Wanneer we op zoek gaan naar een geschikte, betaalbare slaapplek, komen we per ongeluk terrecht in een paradijsje van een hotelkamer. Een eigen keuken, een eigen badkamer, tv, veranda, koelkast, airco en heerlijk zachte bedden. We betalen ons blauw maar we hebben het verdiend! We maken een wandelingetje van 30 meter, om onze pareo’s te droppen op het strand en om een heerlijk verkoelende duik te nemen tussen de locals in de prachtige zee. We maken een boodschappenlijstje voor de komende 3 dagen, we kopen vis op het strand en we gaan terug naar Santa Marta om eens groot in te slaan. Het is weer eens tijd voor vakantie!