Liek en Saar achterop de motor naar de Shamaan

Dinsdag 1 juli 2008

Na een ontbijtje in de stad vragen we waar de bus naar het nationaal park, dichtbij Cuenca, gaat. In een drukke straat zien we tientallen bussen voorbij rijden maar de onze zit er niet bij. Na een half uur bussen spotten besluiten we om nog maar eens te vragen of de bus hier echt wel stopt. Uiteraard staan we op de verkeerde plek. Op weg naar de goede bushalte krijgen we meer de smaak van het winkelen te pakken dan de smaak van het wandelen door een park. Die trip bewaren we wel voor morgen. We scharrelen rond door de gezellige straatjes en over de marktjes van Cuenca en trakteren onszelf op een nieuwe spijkerbroek. Terug in het hotel vragen we de hoteleigenaar om raad wat te doen met Liek haar klompvoet, die nog steeds dik is van de beet in Montañita. Direct belt hij zijn kennis, een dermatoloog, en brengt ons met zijn auto naar een kliniek. Zo aardig!! De dokter spreekt geen engels (ook geen nederlands) en met wat onhandig gebrabbel, hadden en een dikke voet legt Liek de dokter uit wat er is gebeurd. De bloeddruk wordt gemeten, de voet bekeken en binnen 5 minuten staan we met recept en al weer buiten. Gelukkig niets ernstigs, alleen een zwelling die met behulp van de medicijnen over een paar dagen over zal zijn. Fernando, de hoteleigenaar, brengt ons met zijn auto naar de farmacie en rijdt ons vervolgens rond door de stad. Hij wijst ons alle lekkere restaurantjes en bezienswaardigheden. Hij vertelt ons over de lokale specialteit, gebraden cavia (cuy) en brengt ons in de verleiding om dat ook uit te proberen. Bij een restaurantje hangen de cavia’s al geregen aan een stok op ons te wachten. De gezichten van de locals staan vol spanning wanneer wij onze tanden in het vlees zetten. Gelukkig vinden we het lekker en peuzelen we het beestje rustig op, terwijl we van alle kanten in de gaten worden gehouden. De kop, met tandjes en al, laten we voor wat het is en Fernando brengt ons terug naar het hotel. We chillen wat en verkassen in de avond naar de overkant om met onze overbuufjes Bar en Es een filmpje (de Vliegeraar, echt een aanrader!!) te kijken.

Woensdag 2 juli 2008

We hebben de wekker gezet want we willen vandaag weer proberen om in het nationaal park te komen. In het restaurantje waar we ons ontbijt hebben genuttigd vragen we voor de zekerheid nog maar eens de weg. Met bikini’s in onze tas lopen we naar de bushalte, een ander dan die van gister. We stappen in bus 5 en laten ons lekker richting park rijden. Liek heeft geluisterd naar het restaurantvrouwtje en zegt op een gegeven moment dat we er nu toch wel zouden moeten zijn. We besluiten maar om uit te stappen terwijl we geen idee hebben waar we zijn. In het toeristenboekje (waar we over de wandeling hebben gelezen) staat dat het gewenste plaatsje (Soldados) stroomopwaarts aan de rivier ligt. Liek wil gaan lopen maar Saar vindt het een stom pad en heeft het idee dat we helemaal verkeerd zitten. We besluiten om nog maar een keer de weg te vragen en na wat gewandel gevraag en gemopper zitten we weer in de bus. De chauffeur is heel behulpzaam maar trekt een wenkbrauw op als hij van ons plan hoort (lopen naar Soldados, terug kayakken). Hij stopt in het plaatsje Baños om alle passagiers eruit te gooien, maar rijdt speciaal voor ons nog een klein stukje door. Vervolgens vertelt hij hoe we moeten lopen en hij wenst ons veel succes. We komen aan in een schattig mini dorpje tussen de bergen en aan de rivier. Mensen zijn op hun land aan het werk, doen de was of zitten gezellig in het niets te staren. We zijn de enigen op de weg en we genieten van de omgeving. Normaal zien we zulke gebieden alleen vanuit de bus, nu zitten we er midden in. We lopen rustig door tot we te horen krijgen dat Soldados nog flink ver van het dorpje is verwijderd. We zetten er flink de pas in en staan alleen stil om een slokje water te nemen, een foto te maken of uit te hijgen van een zware klim. Wanneer een auto ons inhaalt steken we dan ook snel de duimen in de lucht en springen we achterin de pickup. De 5 mannen in de auto vinden ons maar raar, vooral als ze horen dat we naar Soldados aan het lopen zijn. 10 minuten later zijn ze bij hun eindpunt aangekomen en zetten we onze tocht te voet weer voort. Het is nu niet langer gezellig. We lopen zwijgend achter elkaar, op onze slippertjes, verschrikkelijk te zwoegen. We kijken niet meer naar de prachtige omgeving, we kijken alleen nog maar strak voor ons, onze blik op de weg. Na zo’n 3 uur lopen heeft Liek zo verschrikkelijke honger dat ze elk bosje betast op zoek naar bramen. We hebben allebei bijna dood ervaringen, een super zware tocht. Op een gegeven moment rijdt een bus ons tegemoet, terug naar Cuenca. We laten ons echter niet in de verleiding brengen, we willen Soldados zien! Wanneer we nog zo’n half uur hebben gelopen vragen we een man aan de kant van de weg hoe ver Soldados nog is. Hij zegt nog een half uur. Ook vertelt hij ons dat er maar 1 bus per dag naar Cuenca gaat... Shit, die hebben we dus net laten gaan! Nou ja, we merken het wel.. We zwoegen gezellig verder. Maar dan zien we eindelijk het bordje Soldados. Hoera! 3 jonge knullen vertellen ons dat het nog 5 minuutjes lopen is naar het centrum, dit blijken 20 minuten te zijn, maar we zeuren niet want we zijn er! En nog beter, er is een restaurant. We bestellen bier met kip en rijst en binnen 5 minuten zijn onze borden en glazen leeg, kunnen we geen pap meer zeggen, hebben we het ijskoud, zijn we sago en doodop. In het restaurant proberen we een lift te regelen wat jammerlijk mislukt. Er zit niets anders op, we moeten terug lopen (we hebben net gehoord dat we 17,5 km hebben gelopen!). Bibberend van de kou lopen we onze blote voetjes door miezerregen dezelfde weg terug. Met stijve spieren slepen we onszelf voort. Vol zelfmedelij mopperen en zeuren we. Maar dan horen we het geluid van een auto en een bijzonder aardige man biedt ons een lift aan. We zitten achterin de pickup, tegen elkaar en onder onze pareo’s om een beetje warm te worden. De man zet ons af voor het hotel. Wij slaan nog even wat dvd’s en eten in en verlaten onze kamer niet meer. We zijn letterlijk en figuurlijk kapot!

Donderdag 3 juli 2008

We hebben nog helemaal geen foto’s gemaakt van de mooie stad Cuenca, dus gebruiken we de ochtend om dit alsnog te doen. Rond 11 uur checken we uit en pakken we de bus naar de terminal. Daar pakken we de bus naar Loja en na een diner stappen we over op een minivan naar Villacabamba. Om 9 uur zitten we in een schattig hotelletje en vallen we vroeg in slaap.

Vrijdag 4 juli 2008

Als we wakker worden regent het. We zijn sago. We zijn moe van het reizen maar hebben ook geen zin om met deze regen in Villacabamba te blijven. Een beetje zoekend lopen we naar het dorp. Zullen we naar de kust gaan? Dat klinkt verleidelijk... nee, om 12 uur pakken we de bus richting de grens naar Peru. De bus brengt ons over enge bergweggetjes verder de Andes in. In de bus en tijdens een korte stop worden we uitgebreid bekeken door de locals. Het is duidelijk dat er niet veel toeristen zijn die deze grensovergang naar Peru nemen. Tijdens een stop wordt er heel wat gediscusieerd. We komen erachter dat het niet zeker is of de bus door gaat rijden. Waarom? Geen idee! Als we na een kwartiertje weer gaan rijden is voor ons alles best. In de bus babbelen we wat en spelen we met 2 schattige kindjes. Na nog 2 uur over bergpasjes te hebben gereden stopt de bus inees. Buiten zien we andere lege bussen staan. De chauffeur stapt uit en wij wachten. Buiten wordt er heftig gediscusieerd en in de bus ontstaat opschudding. De bus kan niet verder rijden omdat de wegen te glad en te stijl zijn. Ok... daar staan we dan in de middle of nowhere. Wat mensen gaan buiten op de weg staan en anderen blijven rustig zitten. Ook de buschauffeur en zijn hulpje hangen een beetje rond. Niemand onderneemt iets. Het is nu 3 uur en we horen dat de bus misschien om 9 uur nog eens gaat proberen verder te komen. Relaxed! Buiten hangen we wat rond en zorgen we voor het entertainment van deze middag. Alle passagiers staan ons continue aan te gapen. Na wat hangen, spelen met de kindertjes en wachten op niets, stoppen er ineens 2 auto’s. Doordat veel mensen hun bagage in de auto’s gooien begrijpen wij dat deze auto’s waarschijnlijk naar Zumba, het grensplaatsje, zullen gaan. Ook wij pakken onze tassen en gooien ze muy rapido achterin de truck. We nemen plaats op onze tassen, maar de bak zit zo vol met mensen dat sommigen moeten staan en we elkaar moeten vastgrijpen om er niet uit te vallen. Als de auto in beweging komt zien we de buschauffeur en zijn hulpje foto’s maken en kruisjes slaan. Ook een aantal mensen in de auto kijken angstig en doen schietgebedjes. Toch wel een beetje eng allemaal. Met de auto trotseren we de modderige wegen. Het is een prachtige tocht en we hebben het heel gezellig met alle mensen en kippen in de truck. 2 uur later komen we in Zumba aan. De chauffeur zet ons af bij een hotel waar we nu wel moeten slapen omdat de reis 5 uur langer heeft geduurd dan gepland. We trekken in in een gore, maar goedkope ($2,- p.p.) kamer. Ook in het dorpje zorgen we voor veel entertainment. Als we in een restaurant een hapje gaan eten blijven vele locals bij de ingang staan om ons eens goed te kunnen bekijken. Die avond vallen we op onze vieze vlooienplank bedden vroeg in slaap.

Zaterdag 5 juli 2008

Griezelend nemen we een douche die naar pis stinkt. Verschillende dorpelingen hadden ons gister verteld dat de bus om half 8 vertrekt. Keurig op tijd melden we ons bij het busstation waar blijkt dat de bus om 8 uur vertrekt. Nog even tijd voor een lekker ontbijtje: kip met rijst. We stappen in de mooie open bus. De bus lijkt op een toeristenbus maar wij zijn de enige toeristen die meegaan. Mannen met laarzen aan en vrouwen met doeken om zitten voor en achter ons en na ons liggen zakken te bewegen. In 1 zit een kip, in de ander een puppy. Na zo’n 2 uur rijden over slingerpaadjes en tussen de hoge bergen (die wel lijken te slapen onder hun donzen wolkendekbedjes) komen we aan bij een militaire controlepost. Een gammele houten gepioneerde slagboom wordt omhoog gehesen, de bus rijdt door en wij krijgen een vette knipoog van de militairen. Bij de grens aangekomen wisselen we onze dollars in voor peruaanse soles, krijgen we stempels in onze paspoorten en zijn we na zo’n lange tijd eindelijk Ecuador uit en Peru in. Op de grensplaats is verder weinig te beleven, we zien geen bussen of iets. We vragen de politie hoe we naar Huencabamba (shamanendorp) kunnen komen en horen tot onze grote schrik dat die rit zeker 12 uur gaat duren en dat we eigenlijk beter de andere grensovergang, dichter bij de kust, hadden kunnen nemen. Shit! We balen flink want we hadden gedacht dat we er vandaag wel zouden zijn, maar dat wordt dus nog een reisdag. Zucht.. We stappen in een auto die ons naar San Ignacio brengt. We zitten met ons 8tjes als sardientjes in blik opeengepakt en rijden over verschrikkelijk slechte modderwegen. Op een gegeven moment kunnen we niet verder, aangezien op de weg grote hopen met stenen liggen. De chauffeur pakt zijn schep en gaat flink in de weer, terwijl kleine motortaxi’s gebruik maken van de nieuwe weg en langs hem heen hobbelen. Wanneer we in San Ignacio zijn is er geen bus die doorrijdt naar Huencabamba. We zijn allebei doodop en hebben er geen zin meer in. Vol zelfmedelij zitten we op onze tassen moedeloos voor ons uit te staren, tot we worden opgeschrikt uit ons gepeins door 3 mensen op een motor. Een vrouw (Edith), man (Darwin) en kindje (Roxanne), eigenaren van een hostel. Zodra we horen dat ze kamers hebben met warm water en tv zijn we op slag vrolijker. We checken in, nemen een douche en zappen wat door de spaanse zenders. Pff... we hebben geen zin in spaanstalige televisie! We slepen onszelf de straat op waar we van alle kanten worden toegefloten en gaan op zoek naar internet. We kunnen het gestaar en geroep echt niet handelen en verschuilen ons tot het donker achter de computers. We eten bij de chinees en om 8 uur liggen we op onze bedjes de spaanse Charlie’s Angels te kijken. We horen Darwin en Saar gaat met hem babbelen over shamanen. Darwin zegt dat het beter is om eerst met een bekende de ceremonie van een shamaan bij te wonen en aangezien hijzelf een shamaan is, biedt hij ons een ceremonie aan. Klinkt goed! Edith komt samen met Roxanne aangewandeld. Roxanne is in een prachtig folkore kostuum gehesen en moet zo dadelijk gaan dansen. We worden uitgenodigd om mee te gaan kijken naar het dansen en we slaan dit niet af. Liek lag al in bed maar kleedt zich binnen een minuut om en we wachten buiten het hotel. Een andere jongen komt aangereden op zijn brommer, Jan Pieter en we maken ook kennis met een vriendin van Edith. We zetten koers naar een pleintje vlakbij de kerk, waar heel veel mensen zitten en staan. Er is een super gezellige sfeer en we kunnen eindelijk weer een beetje van het leven genieten. We kijken naar de leuke dansjes en zingende mensen. Het blijkt dat het vandaag de ‘dag van de leraar’is en als onze nieuwe vrienden horen dat Liek ook een juf is, wordt er meteen wat geregeld. Darwin gaat met een papiertje naar de organisator van het feest en Liek is op slag bloednerveus. Met trillende zweethandjes en wit gezicht vreest ze het ergste. Maar het valt mee. Haar naam wordt genoemd ‘Angelica de Boer, de Holanda’, en iedereen kijkt onze kant op, maar dat is alles. Gelukkig! Nu is het tijd voor bier. Er wordt een grote literfles gekocht en 1 bekertje gepakt. Het bekertje wordt voor de helft gevuld en de fles wordt doorgegeven aan de volgende. Er wordt gezellig ge-salut, bekertje wordt leeg gedronken en het schuim op de grond gegooid. Bekertje wordt doorgegeven aan de volgende en het hele proces herhaalt zich. Een erg leuke traditie, maar Liek snapt het niet helemaal en zet zo, hup, de fles aan haar mond! Oe.. Saar sist snel in het oor van Liek dat niemand uit de fles drinkt en we doen alsof er niets gebeurd is. Het bierglaasje gaat rond en rond. De kinderen om ons heen worden moe en vallen op onze tassen in slaap. De ouders worden vrolijker en gaan lekker dansen. Overal op het pleintje staan groepjes vrienden bier te drinken en te dansen. Wanneer een man uit een andere vriendenkring dichterbij komt om ons ten dans te vragen, wordt hij door onze vrienden snel afgewimpeld. Nog een nieuwe regel dus: we mogen niet met mensen dansen die niet in onze vriendenkring horen. Prima! We hebben zo ook al echt genoeg aandacht. Wanneer we willen vertrekken roept de organisator nog een keer de naam van Liek door de microfoon, bedankt hij de chica’s de Holanda en moet Liek dansen met de directeur. Ha ha! We gaan per scooter naar een disco waar weer andere regels gelden. We mogen niet alleen op pad om bier te kopen, dit halen de mannen en als we naar de wc moeten, moeten we met alle vrouwen van de vriendenkring gaan! We mogen alleen dansen waar onze vrienden dansen en alleen praten met onze vrienden. Heerlijk rustig voor ons. Nu kunnen we eindelijk een keertje dansen zonder al teveel geplak. We dansen tot in de vroege uurtjes en vinden San Ignacio geweldig! Met de scooters gaan we terug naar het hotel. Iedereen komt nog gezellig even in onze kamer op het bed kletsen, maar dan gaan de lichten uit.

Zondag 6 juli 2008

Olala, beetje brakjes worden we wakker. We hijsen ons in gezellige zomerse kleertjes (hoera, we hebben eindelijk weer een beetje zon), wimpelen de verschillende uitnodigingen om ergens te ontbijten af (echt geen zin om met onze suffe hoofden spaans te moeten spreken) en duiken een restaurantje in om super lekkere sandwiches naar binnen te werken (een verademing na alle kip met rijst). We lopen wat rond in het dorpje, eten kilo’s aardbeien en hebben eigenlijk zin om wat bij een rivier te hangen met ons tweetjes en wat muziek. Darwin en Edith zijn echter per brommer op zoek naar ons en als ze ons gevonden hebben kunnen we het niet over onze hartjes verkrijgen om weer een uitnodiging af te slaan. Edith heeft wat nieuwe vrienden geregeld die over een half uurtje voor ons hotel zullen staan. We pakken snel de nodige spullen, kijken nog even verlangend naar ons heerlijke bed, maar maken dan kennis met 3 stoere motormannen. De motormannen beginnen te fluiten als ze ons zien en Edith zegt trots:’Ja, mooi zijn mijn vriendinnen he!’ Een beetje opgelaten door alle aandacht en complimenten klauteren we achter een motorman. Edith springt samen met haar dochtertje op de derde motor en Darwin en Jan Pieter delen een schattig scootertje. De motors scheuren weg en we moeten ons wel aan onze mannen vastgrijpen om niet van de motor af te vliegen. Onze motormannen weten al binnen 2 minuten dat we single zijn en vrolijk steken ze hun duimen naar elkaar op. Ho! Niet doen, handjes aan het stuur houden, por favor. Onze motormannen doen lekker stoer, scheuren keihard en doen wedstrijdjes over enge kiezelwegen. Wij beginnen maar verschrikkelijk veel vragen te stellen want we zijn erachter gekomen dat ze zich dan moeten concentreren en ze zachter gaan rijden. Duizenden haarspeldbochtjes en honderden bijna doodervaringen later komen we aan bij een schattige lagune omgeven door indrukwekkende bergen met vrolijke paarse bloemetjes. We rijden nog een klein stukje verder, hoger de bergen in en dwars door een rivier. Boven krijgen we maar 3 minuten de tijd om bij te komen van de enge maar prachtige tocht en om te genieten van het overweldigende uitzicht, want Darwin wil ons graag de 800 jaar voor Christus oude ruines laten zien. Darwin weet heel erg veel en zelfs de motormannen zijn onder de indruk van al het moois. We leren over verschillende planten, we zien superoude muurschilderingen en maken de ene na de andere foto. We moeten poseren met de motormannen en zij maken foto’s met hun telefoontjes. Na de tour gaan we terug naar het uitkijkpunt waar een oud spel staat wat we gaan spelen. De groep wordt in tweeen gesplits en een spannende strijd volgt (combinatie van sjoelen en ringwerpen). Liek zit in het verliezende team, het team van Saar heeft gewonnen en Lieks team trakteert op bier. We kennen het bierritueel nu ook en zonder te blikken of blozen geven we het bierglaasje door, gooien we het schuim eruit en vergeten we niet te saluten. De motormannen worden veel gebeld, wij moeten aan de telefoon met hun vrienden babbelen, en niet veel later komt er nog een motorman aangereden die ook graag de chica’s de Holanda wilt ontmoeten. We zitten gezellig te kletsen in een kringetje en hebben het over cultuurverschillen. De motormannen zijn allemaal koffiekopers en collega’s van Edith, de enige koffiekoopster in San Ignacio. Er worden veel grapjes gemaakt en we voelen ons helemaal op ons gemak en hebben super veel plezier met onze vrienden. Edith heeft gezorgd dat er eten komt en binnen no time staat er een zalig buffet op tafel waar iedereen hongerig op aanvalt. Na de lunch springen we weer op de motors en dit keer moet Saar op de motor van de nieuwe motorman. Bij de laguna stappen we af en krijgen we een minirondleiding door een minidierentuin. Bij een winkeltje gaan we allemaal naar binnen en gaan we zitten rond een tafeltje om een lokale specialiteit te bereiden. Er worden eieren gesplitst en de motormannen krijgen de taak om het eiwit op te schuimen. Met ingespannen hoofden doen ze hun uiterste best om de beste te zijn en zo indruk op ons te maken. Schattig! Suiker en het eigeel wordt bij het eiwitschuim toegevoegd en alles verdwijnt in een grote pan. Vervolgens gooien ze er een liter vocht bij (een soort tequilla) en wordt de gele substantie over verschillende glazen verdeeld. Darwin houdt een korte toespraak waarin hij ons bedankt voor onze aanwezigheid en gezelligheid en het is zo lief verwoord dat we er spintaan tranen van in onze ogen krijgen. Wat boffen we dat we zulke lieve vrienden hebben ontmoet. De gele substantie moeten we in een keer achterover gooien en we huiveren omdat het zo verschrikkelijk sterk is. Iedereen neemt daarna nog een klein slokje van het sterke spul zodat de eieren geen kwaad kunnen in onze buikjes. We springen weer achterop de motoren en in het donker rijden we de lange weg terug naar San Ignacio. Boven onze hoofden twinkelen miljoenen schitterende sterren en ook de maan laat zich een klein stukje zien. We genieten weer van de tocht en dit keer zijn we ook een stuk minder bang (hum... misschien door het eierdrankje?). Terug in het dorp blijkt er ergens een feest te zijn en voor we het goed en wel door hebben staan we weer te zwingen op de dansvloer en geven we het plastic bekertje bier door. We dansen met de motormannen en wimpelen andere mannen, die niet bij onze vriendenkring horen, af. Opeens schalt de stem van de organisator door de ruimte met het verzoek of hun speciale gasten, de meisjes uit Holanda, naar voren willen komen. Nee!! Een van de motormannen sleept ons naar voren waar we met knalrode hoofden antwoord moeten geven op de vragen die de organisator stelt. In het spaans. In de microfoon. Heel vervelend! We gaan snel terug naar de rest terwijl de menigte vrolijk naar ons fluit en ons toezwaait. We dansen wat meer en af en toe worden we nog even genoemd door de organisator. Fijn! Kennelijk is het weer tijd om te gaan, want we worden weer de motors opgeholpen en scheuren weg, op naar de kermis. We willen wat biertjes kopen, maar we mogen natuurlijk niet alleen op pad en Darwin gaat mee. Saar moet plassen en de vrouw van het winkeltje naar een gordijn. Achter het gordijn is een ranzig hokje waar het zo verschrikkelijk stinkt dat Saar bijna over haar nek gaat en niet weet hoe snel ze weer naar buiten moet komen. Liek moet ook plassen en we besluiten ergens wat bosjes op te zoeken. Oei! Dat gaat zomaar niet! We krijgen heel veel waarschuwingen, we moeten beloven dat we voorzichtig doen en dat we binnen 5 minuten terug zijn. We lopen nog geen 2 meter of Jan Pieter komt ons achterna met zijn scooter. We vertellen hem dat we even privacy nodig hebben en braaf blijft hij op ons wachten. Na de plas springen we achterop zijn scooter en geeft hij ons een toeristentour door San Ignacio. Wanneer we ons weer bij de rest voegen zijn ze dolblij ons weer te zien. Ze hadden zich ongerust gemaakt, gedacht dat we wilden gaan slapen en weet niet wat nog meer. Jan Pieter krijgt een standje omdat hij ons zonder te vragen had meegenomen, zwaar tegen de regels in! We hebben allemaal verschrikkelijke honger en gaan een restaurantje in waar we kip met patat eten en donker bier drinken. Het is ondertussen al 11 uur geweest en iedereen is doodop. De motormannen zetten ons af bij het hotel en binnen 15 minuten liggen we super tevree te snurken.

Maandag 7 juli 2008

Rond een uurtje of 11 zijn we weer klaar voor een nieuwe dag en gaan we gezellig in het mooiste hotel van San Ignacio een hapje eten. Samen met Edith, haar dochtertje en Darwin proberen we weer heerlijke typische Peruaanse gerechten. Aangezien we vanavond een shamaan ceremonie gaan bijwonen mogen we eindelijk weer wat rustiger aandoen en kijken we een filmpje op onze hotelkamer. Om half 9 gaan we nog een sandwich eten. Bij de ceremonie horen veel regels (alweer) en 1 daarvan is dat we geen vlees mogen eten maar voornamelijk groenten en fruit. Om half 10 zitten we met halfvolle magen en super nerveus klaar en wachten tot het grote avontuur gaat beginnen. Edith houdt een motortaxi aan en Darwin gooit zakken, potten, pannen en kleden naar binnen. Wanneer iedereen zit tuft het wagentje weg, de donkere bergen in. Darwin heeft een plek in gedachten waar de motor niet kan komen en gewapend met een zaklantaarn leggen we de rest te voet af. De spullen worden op een stenen plateau, midden in een veldje gelegd en Darwin begint zich voor te bereiden. We kijken zenuwachtig toe terwijl Darwin een kleedje (stelt een tafel voor)uitspreidt en het ene na het andere religieuse attribuut met zorg neerlegt. De spullen op het kleedje staan voor alle elementen (vuur, water, lucht en water). Ook zijn er verschillende geuren in kleine flesjes, religieuse beeldjes, drankjes, poedertjes, muziekinstrumenten etc. Wij moeten op een ander kleed gaan zitten en kijken toe hoe Darwin zich verschrikkelijk concentreert en langzaam in een Shamaan transformeert. Hij zingt, mompelt, neuriet, maakt ritmes met zijn sambaballen en blaast verschillende parfums naar alle windrichtingen. In het begin zijn we een beetje sceptisch en moeten we denken aan onze rollen op scouting waar we heksen, kruidenvrouwtjes en indianen hebben nagedaan, maar langzaam aan laten we ons meevoeren in zijn trance en zien we alleen nog de Shamaan. Op een gegeven moment komt hij bij ons zitten en moet Edith voor ons zitten (heel fijn dat ze erbij is. Ze heeft de ceremonie al vaker gedaan en kan ons nu goed uitleggen wat er allemaal gebeurt). De Shamaan schenkt een zelfgebrouwen planten (o.a. kaktus) en kruidenextract in, die de naam San Pedro draagt, en drinkt met zijn linkerhand het glas leeg. Na meer gezang geeft hij een glas met San Pedro aan Edith die al gruwelend het glas leegdrinkt. Daarna zijn wij aan de beurt. Met trillende linkerhand drinken we het glas om ste beurt snel leeg. Het drankje heeft een hele vieze smaak en moet met de linkerhand gedronken worden om al het slechte uit het lichaam te verbannen. De Shamaan brengt ons weer in trance met zijn ritmes om vervolgens het drinkproces te herhalen. Iedereen drinkt nu van de San Pedro, dit keer met de rechterhand, voor de positieve aspecten in het lichaam. We beginnen meer te ontspannen en kijken naar de mooie sterren in de lucht. Terwijl we luisteren naar de Shamaan die om ons heen aan het zingen is, laten we al het vreemds op ons inwerken en raken we daadwerkelijk in een soort van trance waarbij de tijd lijkt stil te staan en er alleen nog ruimte is over het hier en nu. Wij zijn heel relaxed, maar de Shamaan is super geconcentreerd met zijn rituelen bezig. Terwijl wij toekijken gaat hij voor ons staan en begint hij ons in het spaans toe te spreken. Hij praat steeds onduidelijker en Edith moet meer uitleggen. De Shamaan begint over onze spirits te praten en hij benoemt onze zielentekens. Hij vertelt ons nog veel meer waar wij heel erg van onder de indruk zijn. We worden weer in trance gebracht en afwisselend komt de Shamaan heel dichtbij. Dan bij Edith, dan bij een van ons. Vervolgens legt hij een hand op een schouder, hoofd of buik terwijl hij met zijn andere hand de ritmes van zijn sambaballen blijft maken en de hypnotiserende woorden van zijn liederen blijft zingen. Ook worden we om de beurt uitgenodigd om onze lichamen te reinigen. We moeten een stukje verder op het stenen plateau staan en met een stok wrijft hij de slechte energien uit onze lijven en schudt hij ze woest van zich af. Vervolgens blaast hij verschillende parfums over en om ons heen en zingt hij zijn inmiddels vertrouwde melodietjes. Dit proces herhaalt hij meerdere malen. Bij een andere soort van reining worden in plaats van de stok veren gebruikt en moeten we de verschillende windrichtingen opkijken voor het beste resultaat. Na deze reinigingen moeten we aan de andere kant van het plateau alle slechte energie uit onze lijven werken, door te stampen op de grond en te stompen in de lucht. Uren vliegen voorbij zonder dat we het doorhebben en we ervaren heel veel verschillende emoties gedurende de nacht. Rond 5 uur begint de zon op te komen en is het tijd voor de afronding van de ceremonie. Kruiden worden op een hoopje gelegd en in brand gestoken om alle negatieve energie in de lucht te laten verdwijnen. We krijgen limoen met suiker en maismeel te eten. En dan zijn we echt doodmoe! De Shamaan verandert langzaam weer in Darwin en we praten kort na over onze ervaringen. Maar ook hij is moe en we gaan snel met de motortaxi terug naar het hotel om nog wat slaap te pakken. We dromen zalig!

Dinsdag 8 juli 2008

Om 2 uur worden we wakker en praten we na over de bijzondere avond. Ook doen we nog even een fotosessie met de leuke badkleding van het hotel. Maar dan wordt er alweer op de deur geklopt van Darwin en moeten we mee voor meer activiteiten. We laten ons afzetten bij de koffieopslag van 1 van de motormannen en ook Edith is daar. Het is leuk om al onze motorvrienden weer te zien en zij zijn ook blij om ons weer te zien, dus worden de flessen bier weer tevoorschijn getoverd. Het gezellige bierglas doorgeef ritueel wordt weer gestart maar lang houden we dit niet vol, we hebben per slot van rekening nog niet eens ontbeten! Met Darwin gaan we laat ontbijten in een gezellig restaurantje. Eigenlijk waren we van plan om vandaag maar weer eens verder te gaan, maar morgen is er een grote staking in heel Peru, rijden er geen bussen of auto’s en kan het wel eens heel gevaarlijk voor ons worden. Dit betekent dat we donderdag pas kunnen vertrekken. Ok, we laten ons dus maar weer aan het handje meevoeren en gaan koffie drinken bij een andere vriend van Darwin. Echte heerlijke Peruaanse koffie! We konden de koffie ook zeker gebruiken! De eigenaar van het restaurant is super trots dat wij zijn koffie lekker vinden en dus krijgen we hem gratis. Ook wil hij nog even met ons op de foto. Na de koffie gaan we weer terug naar de motormannen en zetten we het bierdrinkproces weer voort. We krijgen ook een rondleiding door het huis van een van de koffiemannen en zien tot onze verassing heel veel cavia’s in een van de kamers. Lekker! Steeds meer mensen voegen zich bij de groep. Een leerkracht van de plaatselijke school zorgt voor een vrolijke noot en zingt spaanse liederen. Na heel wat biertjes en geklets zijn we heel erg moe. Helaas blijkt dat Darwin al weer nieuwe afspraken heeft gemaakt voor de avond. Er zijn nog meer mensen die we moeten ontmoeten. Wel krijgen we nog een half uur de tijd om ons even op te frissen in het hotel. Terug in het hotel sluiten we ons op in de kamer en liggen we uitgeteld in bed. We houden ons heel stil en hopen dat ze ons vergeten, maar een uur later staan onze nieuwe vrienden ons met de motors op te wachten. Na de kennismaking en een ritje op de motor eten we met onze 6 nieuwe vrienden en Darwin een heerlijke specialiteit van varken en kip. Het valt ons op hoe geinteresseerd iedereen is. We worden bekogeld met vragen over onze levens in Nederland. We babbelen aardig wat weg in eht spaans dat na dagen alleen spaans spreken ontzettend verbeterd. Na een tijdje zijn we uitgebabbeld en gegeten en zijn we zo moe van alle festiviteiten dat we heel graag terug naar het hotel willen. Uiteraard is dat onmogelijk en worden we per motor vervoerd naar de plaatselijke kroeg, waar ons wordt beloofd dat we na 1 biertje naar huis mogen. Uiteraard worden er veel meer biertjes dan 1 besteld en worden we pas om 3 uur thuis afgeleverd. Ook in het hotel wordt er nog wat gedronken en flink gediscusieerd. De receptiebalie is onbemand en Liek springt erachter. We spelen leuk hotelletje. Als afsluiting dansen we met ons allen nog even op ons bed. Heel gezellig, maar snel schoppen we iedereen onze kamer uit want we willen nu echt slapen!

Woensdag 9 juli 2008

Het regent, hoe relaxed!! We zouden vandaag namelijk met onze nieuwe vrienden naar de rivier rijden, maar kunnen nu heerlijk uitslapen. Om een uur of 3 neemt Darwin ons mee naar een restaurantje waar we samen met Alfredo, een van onze nieuwe vrienden, ceviche eten. In het restaurant van waar we uitzicht hebben over het dorp eten we de heerlijke, koude schotel van verschillende verse vis, groenten en limoensap. Super lekker. Als we onze buikjes rond hebben gegeten en na hebben gegiegeld over de dwaze dingen van gisteravond, rijden we met de motors naar een uitkijkpunt buiten het dorp. Als het begint te regenen schuilen we bij een kerk en drinken we een heerlijk zoet peruaans wijntje dat speciaal door twee andere vrienden naar ons toe is gebracht. Er zijn voor vanavond eigenlijk allemaal mooie plannen bedacht, maar iedereen is nog een beetje te moe door gisteravond en we verplaatsen ons naar het hotel waar we een filmje kijken en een chipje eten. De vrienden stappen weer op en wij praten nog even na met Darwin over alle bijzondere dagen van de afgelopen tijd.

Donderdag 10 juli 2008

De wekker gaat om 7 uur en we besluiten om vandaag echt weg te gaan. De staking in Peru is over en voorzover we weten zijn er voor vandaag ook geen plannen gemaakt door onze vrienden. Snel pakken we onze tassen in, eten we een ontbijtje en slaan we een voedselvoorraad in voor in de bus. Terug bij het hotel staat Darwin ons al op te wachten. Hij is verdrietig dat we vandaag toch echt weg gaan. Er wordt een motortaxi geregeld die ons naar het busstation brengt. Bij het afscheid pinken we een traantje weg en Darwin en een van de koffiemannen zwaaien ons uit. In de bus vallen we snel in slaap en een lange reis volgt. Na 3 uur stoppen we in Juan. Tot onze grote verassing staan daar Edith en 3 motorvrienden op ons te wachten. Edith heeft een cadeautje voor ons gekocht, een cd van een beroemde popgroep uit Peru, waar we veel op hebben gedansd. Na wat knuffels stappen we weer de bus in om door te reizen naar Puira. Midden in de nacht komen we aan, maar pakken we nog een bus om om 3 uur aan te komen in het kustplaatsje Mancora. Terwijl de discotheken leeglopen brengt een motortaxi ons naar een hotel waar we direct in slaap vallen.

Vrijdag 11 juli 2008

Wanneer we wakker worden schijnt de zon onze kamer in. Snel hijsen we ons in onze bikini’s en snellen naar het strand. In de heerlijk warme zon ontbijten we met ceviche en liggen we de rest van de dag op het strand bij te komen. We krijgen gezelschap van jonge knullen uit Lima. Wij leren hun wat engels zij helpen ons met het spaans. Het is leuk om te merken dat we het spaans stukken beter onder de knie hebben, na de afgelopen dagen intensief spaans praten! Terwijl ’s avonds het dorp uitloopt om te dansen in de vele discotheken, duiken wij, uitgeput van onze wilde dagen in San Ignacio, om 12 uur ons bedje in.

Zaterdag 12 juli 2008

Ook vandaag gebruiken we om uit te rusten, bij te bruinen en de site bij te werken.
Morgen gaan we naar Lima en we zullen daarna nog 2 weken in Peru doorbrengen voordat we beginnen aan het vrijwilligerswerk in Bolivia.

Hasta luego!!